Άλλοι γράφουν ότι γεννήθηκα στην Αθήνα κι άλλοι ότι γεννήθηκα στον Πειραιά. Το μπέρδεμα οφείλεται στην αστυνομική μου ταυτότητα· οι πληροφορίες που αναγράφονται για μένα είναι οι περισσότερες λανθασμένες. Δύο από τα βασικά λάθη είναι η ημερομηνία και ο τόπος γέννησης.
Γεννήθηκα στις 27 Αυγούστου του 1947. Προς το βραδάκι. Την άλλη μέρα πήγαν οι δικοί μου στο Ληξιαρχείο να με δηλώσουν αλλά φαίνεται ο υπάλληλος δεν επέτρεπε γεννήσεις πέραν του ωραρίου της υπηρεσίας του και έβαλε ημερομηνία γέννησης την ημερομηνία δήλωσης.
Μικρό το κακό· εδώ γινόταν Εμφύλιος, αυτά θα πρόσεχαν. Ένα φιλαράκι που γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά, τον δήλωσε ο πατέρας του στο Ληξιαρχείο κι αυτοί το έγραψαν σ' αυτά που δεν βλέπει ο ήλιος. Όταν κάποτε χρειάστηκε μια Ληξιαρχική Πράξη Γεννήσεως του είπαν με βεβαιότητα «δεν υπάρχεις» και όταν τσαμπουκαλεύτηκε ότι είναι μπροστά τους και τον βλέπουν, άρα υπάρχει, κάλεσαν την αστυνομία.
Η ταυτότητά μου γράφει επίσης, Τόπος Γεννήσεως: Αθήναι.
Το σπίτι μας ήταν στον βαθύ βαθύ Πειραιά στα κατσάβραχα της οδού Νικηταρά, τον οριζόντιο δρόμο που διαπερνά Μανιάτικα, Άγιο Δημήτρη και Ταμπούρια. Στη γειτονιά όλες οι γυναίκες γεννούσαν στο κρεβάτι του σπιτιού τους· ήταν κάπως πιο προνομιούχες από τις αγρότισσες που έκαναν τα παιδιά τους στο χωράφι. Υπήρχε η εμπειρική κυρά Λένη που ξεγεννούσε τις γυναίκες της περιοχής, έκανε ενέσεις, έπαιρνε βεντούζες απλές και βεντούζες κοφτές με ξυραφάκι να σου χαράζει την πλάτη να τρέξει το αίμα, ξεμάτιαζε· επιπλέον συναγωνιζόταν σε θεραπευτικά μαντζούνια δικής της κατασκευής και τον ρεμπέτη Μπάτη που έδρευε λίγα στενά πιο κάτω στην Άγια Σοφία και πούλαγε τα δικά του.
Όμως όταν ήρθε η ώρα να με βγάλει η μάνα μου στον κόσμο, επειδή ήδη είχε χάσει ένα παιδί στη γέννα, η κυρά Λένη τα χρειάστηκε. Και στις πρώτες δυσκολίες για να μην έχει μπλεξίματα, τα παράτησε και σύστησε επειγόντως μαιευτική κλινική. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Πού να βρεθεί, ήταν σαν να ζήταγες να σταματήσει ο Εμφύλιος.
Τελικά μετά από αρκετές ώρες βρέθηκε ένα αυτοκίνητο που πήγαινε στην Αθήνα. Πήραν και τη μάνα μου μαζί με άλλους και κατηφορίζοντας το αμάξι την Τζαβέλα, εγώ είχα αρχίσει να σκάω απ' το αυγό· στο Φάληρο μπροστά στο γήπεδο ήμουν ήδη κάτοικος του κόσμου.
Στην αθηναϊκή κλινική που καταλήξαμε, περιποιήθηκαν απλώς τη μάνα μου κι εμένα. Και για να εισπράξουν προφανώς κάποιο επίδομα τοκετού με κατέγραψαν ως νεογνό δικό τους. Που σημαίνει στην ταυτότητα, Τόπος Γεννήσεως: Αθήναι.
Αλλά εγώ γεννήθηκα στον Πειραιά. Κι αν ήθελαν να είναι ακριβείς έπρεπε να γράψουν, Τόπος Γεννήσεως: έξωθεν γηπέδου Καραϊσκάκη.
Διονύσης Χαριτόπουλος
