Στο ιδιωτικό Λύκειο που κατέληξα, όταν εισέπραξα μια βαρβάτη αποβολή για όλα τα δημόσια, συνάντησα τον καθηγητή της ζωής μου.
Τον γιγαντόσωμο και γλυκύτατο κύριο Μίμη.
Εκείνη την εποχή προσφωνούσες τους καθηγητές με την ιδιότητά τους ή το πολύ με το επώνυμό τους. Ήταν ο μόνος που τα παιδιά τον έλεγαν με το μικρό του όνομα και είχε τον σεβασμό όλων.
Ήταν ο καλός μας θείος.
Εξαιρετικός φιλόλογος, ήμερος, χαμογελαστός, υπομονετικός να εξηγήσει στους σκράπες και εκτός ωραρίου του. Δηλωμένος δεξιός είχε πολεμήσει στον Εμφύλιο ως έφεδρος υπολοχαγός. Αλλά δεν έβγαζε κανένα μίσος, καμιά αποστροφή για τους άλλους. Μίλαγε για τους αριστερούς περισσότερο με στενοχώρια· σαν να αναφερόταν σε παραστρατημένα παιδιά.
Η Αριστερά υπάρχει για να μας θυμίζει τις θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες: καλοσύνη, ανεκτικότητα, παρρησία, ανιδιοτέλεια, φιλαλληλία, αξιοπρέπεια και λίγη, έστω λίγη, λεβεντιά.
Άντε να τα βρεις.
Πόσους χαμερπείς αριστερούς βλέπουμε και ακούμε, βουτηγμένους στην υποκρισία και το ψέμα. Και από εκεί που δεν το περιμένεις, γνωρίζεις κάποιους δηλωμένους δεξιούς με ήθος και αξιοπρέπεια.
Σε κάποια άσχετη από πολιτικά συζήτηση στην τάξη, εξέφρασε μια άποψη που με ενθουσίασε. Και του λέω δυνατά από το θρανίο:
Κύριε Μίμη, είσαστε αριστερός χωρίς να το ξέρετε.
Οι συμμαθητές μου πάγωσαν· η προχουντική εποχή ήταν πονηρή, δεν πέταγες τέτοια κουβέντα και ιδίως μέσα στο σχολείο. Αυτός χωρίς θυμό έκανε αυτό που έπρεπε:
Έξω Χαριτόπουλε, λέει ήρεμα.
Το άκουγα τόσο συχνά από τους καθηγητές που δεν μου έκανε την παραμικρή εντύπωση. Αλλά από τον κύριο Μίμη κάτι με τσίμπησε· το ένιωσα σαν απόρριψη.
Στο διάλειμμα με κάλεσε στο γραφείο του.
Έλα εδώ, βρε, τι εννοούσες; μου λέει χαμογελαστός.
Του είπα διάφορα ανακατεμένα, μα σήμερα μπορώ να εξηγήσω καλύτερα αυτό που ανέκαθεν υποψιαζόμουν.
Τείνω πλέον να πιστεύω ότι η αριστερή στάση ζωής είναι περισσότερο προσωπική παρά συλλογική υπόθεση. Δεν είναι τυχαίο που οι αριστερές κυβερνήσεις στον κόσμο τα κάνουν συνήθως μούσκεμα.
Η Αριστερά δεν έχει καμία σχέση με το δηλητήριο και τη μνησικακία των οργανικών εκπροσώπων της, τόσο εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους όσο και μεταξύ τους. Αυτή η χολή, η στρεψοδικία και η αναλγησία για τους αντίθετους δεν λέγεται Αριστερά.
Όπως στον χριστιανισμό.
Η εκκλησιαστική εξουσία, η ιεραρχία, τα δόγματα και η υποκρισία πόρρω απέχουν από την προσωπική προσήλωση του πιστού στις χριστιανικές αρχές.
Η Αριστερά υπάρχει για να μας θυμίζει τις θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες: καλοσύνη, ανεκτικότητα, παρρησία, ανιδιοτέλεια, φιλαλληλία, αξιοπρέπεια και λίγη, έστω λίγη, λεβεντιά.
Άντε να τα βρεις.
Πόσους χαμερπείς αριστερούς βλέπουμε και ακούμε, βουτηγμένους στην υποκρισία και το ψέμα. Και από εκεί που δεν το περιμένεις, γνωρίζεις κάποιους δηλωμένους δεξιούς με ήθος και αξιοπρέπεια.
Δεν μπορείς να χωρίσεις τους ανθρώπους ανάλογα με την ψήφο τους. Μπορείς όμως να τους χωρίσεις ανάλογα με την ανθρωπιά τους. Όπως έλεγε ο Βασίλης Ραφαηλίδης «η βλακεία και η κακοήθεια είναι υπερταξικές και υπερκομματικές».
Ο κύριος Μίμης ήταν από τους ελάχιστους αριστερούς που συνάντησα στη ζωή μου.
