Μια παράνοια, μια υστερία κι έναν πανικό τα είχε ανέκαθεν ο Ιούλιος για μας τους τσιμεντουπολίτες, ειδικά τους εργαζόμενους – για τους άλλους, μικρή η διαφορά… Όντας «προθάλαμος» για τις κουτσουρεμένες για τους περισσότερους θερινές διακοπές –που, ελλείψει και ικανού ρευστού, δεν συνδέονται απαραίτητα με κάποιο ταξίδι, διακοπές, όμως μπορεί να είναι κι ότι απλώς αράζω σπίτι και κωλοβαράω, γενικώς ειπείν χαλαρώνω, ξαποσταίνω, θυμάμαι ότι δεν ζω μόνο για να δουλεύω–, είναι πιθανά ο δυσκολότερος του χρόνου: νεύρα, νέφος και θερμοκρασίες τραβάν την ανηφόρα, η εφορία ακονίζει νύχια, λογαριασμοί και υποχρεώσεις φωνάζουν «τέλειωνε!», οι δουλειές εν όψει αυγουστιάτικης μισο-σχόλης ζητάνε υπερπαραγωγές, τα παιδιά, αν έχεις, γυρεύουν «διακοποδάνεια» (αλήθεια, τα θυμάται κανείς;), βασικά όλοι σου ζητάνε τα… αζήτητα αυτόν ειδικά τον μήνα, ενόσω εσύ δεν προλαβαίνεις να μετράς αναστατώσεις, απώλειες και περικοπές.
Όσο, δε, προχωρά ο Ιούλιος, μοιραία οι αντιδράσεις αρχίζουν να αμβλύνονται και πράγματα σημαντικά περνάνε στο «ντούκου», γι' αυτό άλλωστε και είθισται νομοσχέδια αμφιλεγόμενα να ψηφίζονται στη «ζούλα». Έπειτα, πόσοι άραγε ευαισθητοποιηθήκαμε για το νέο μακελειό του ISIS προχτές στη Βαγδάτη, που ελάχιστα προβλήθηκε κι ας είχε σχεδόν τόσα θύματα όσα το και Ορλάντο;
Ύστερα, είναι και οι διάφορες επέτειοι, μια και ο Ιούλης συνδέθηκε με τον εξαετή –ήμουνα νιος και γέρασα!– αντιμνημονιακό αγώνα που εξώκειλε λίγο μετά το δημοψήφισμα-οπερέτα πέρσι τέτοιο καιρό. Με τα capital controls να «σβήνουν κεράκια», οι του «όχι» προσπαθούν μάταια να αναστήσουν μια πράγματι εξαιρετική στο εύρος και τις συνθήκες της, πλην «στημένη» από τους ίδιους τους εμπνευστές της, ως αποδείχτηκε, και μάλλον ιδεολογικά παραφουσκωμένη ιστορική στιγμή. Οι δε του «ναι» ορέγονται θριαμβευτική ρεβάνς με το βλέμμα στο Λονδίνο, όμως τα νούμερα δεν τους βγαίνουν να γεμίσουν όχι Σύνταγμα και Τραφάλγκαρ, ούτε καν την πλατεία Αιγύπτου. Κι αν ό,τι μαχητικότερο προβάλλει η αξιωματική αντιπολίτευση είναι η ενδυματολογική αποδόμηση της Περιστέρας και ο αγοραίος λαϊκισμός του κ. «Παραιτηθείτε», θα παραμένει σταθερά ενθουσιώδης συμπολίτευση. Στον λαϊκισμό, βέβαια, επενδύουν καιρό τώρα και οι κυβερνώντες – όλα τα ’χε η συνθηκολογημένη από το ’12, ισχυρίζεται ο Ρινάλντι, «Μαριορή», η αλλαγή του εκλογικού νόμου και Συντάγματος τη μάρανε! Όχι ότι δεν χρειάζεται, αλλά… Το χειρότερο, δε –ή μήπως το καλύτερο, όπως επιμένει χαιρέκακα ο άσπονδος φίλος;–, είναι πως χάθηκε πια τελείως ο μπούσουλας για το ποιος είναι δεξιός, ποιος αριστερός, ποιος «ευρωπαϊστής» και ποιος όχι, ποιος είναι «δικός μας» και ποιος «απέναντι», αν νικάμε χάνοντας ή χάνουμε νικώντας…
Όσο, δε, προχωρά ο Ιούλιος, μοιραία οι αντιδράσεις αρχίζουν να αμβλύνονται και πράγματα σημαντικά περνάνε στο «ντούκου», γι’ αυτό άλλωστε και είθισται νομοσχέδια αμφιλεγόμενα να ψηφίζονται στη «ζούλα». Έπειτα, πόσοι άραγε ευαισθητοποιηθήκαμε για το νέο μακελειό του ISIS προχτές στη Βαγδάτη, που ελάχιστα προβλήθηκε κι ας είχε σχεδόν τόσα θύματα όσα το και Ορλάντο; Πόσοι «κουφαθήκαμε» με τη δήλωση Βούτση πως, να, περιμένει μωρέ «να δει τι θα πει και η Χ.Α. (!)» για τον εκλογικό νόμο; Πόσοι αναρωτηθήκαμε γιατί τόσα χρόνια κανείς δεν αγγίζει (αντίθετα, όλοι λιβανίζουν) τον καμπόσο τηλεπαρουσιαστή εκδότη-μόνιμο «πρωταθλητή» των κυριακάτικων κυκλοφοριών –αν και αυτό επίσης αμφισβητείται–, που καλείται τώρα να λογοδοτήσει ξανά για μέρος εκείνων των ύποπτων 5,2 μύριων που είχε «ξεναγήσει» το ’12 στην Ελβετία; Πόσοι παρακολουθούμε το αλισβερίσι με τις τηλεοπτικές άδειες που εντελώς συμπτωματικά διεξάγεται επίσης κατακαλόκαιρο (και όπου θα φανεί αν κυβερνητικός στόχος είναι πράγματι η συντριβή της περιλάλητης μιντιακής διαπλοκής ή απλώς η οικοδόμηση μιας νέας); Πόσο περισσότερο θα είχε υποβαθμιστεί η δίκη των χρυσαυγιτών δίχως την αποφασιστικότητα και το τσαγανό της Μάγδας Φύσσα και των αλληλέγγυων; Πόσοι αντιληφθήκαμε έγκαιρα τη μισαλλόδοξη, ποταπή ρητορική γνωστού ομοφοβικού μεγαλοδικηγόρου που, υπερασπιζόμενος τους δολοφόνους του συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα, προσέβαλε βάναυσα την αξιοπρέπεια και τη μνήμη όχι μόνο του συγκεκριμένου νεκρού αλλά και όσων άλλων είχαν παρόμοια τύχη, την ίδια την γκέι κοινότητα τελικά; Πόσοι συγκινούμαστε με όσους συμπολίτες μας κινδυνεύουν να πεταχτούν στον δρόμο από τους επερχόμενους πλειστηριασμούς ή απειλείται η ίδια τη ζωή τους ένεκα οι τραγικές ελλείψεις στην υγεία; Πόσοι αγανακτήσαμε με τις καταγγελίες για βασανιστήρια σε ανήλικους πρόσφυγες στη Μόρια της Λέσβου και τις γενικότερα απαράδεκτες συνθήκες σε πολλά «κέντρα φιλοξενίας»; Γιατί κάποιοι ξάφνου ανακηρύσσουν «πολιτική» την αυτοκτονία ενός μεγαλοεπιχειρηματία, παθαίνουν όμως αλλεργία στον χαρακτηρισμό αυτό όταν οι αυτόχειρες είναι άνεργοι ή μεροκαματιάρηδες; Για να μην αναφερθώ στο χλιδάτο «κανόνι» του εκ του ασφαλούς χρεοκοπημένου μεγαλομπακάλη.
Θα μπορούσα να αραδιάσω κι άλλα, αλλά τι τα θες, μόνο κάτι ηρωικοί εθελοντές αντέχουν να «φυλάνε Θερμοπύλες» στην κουφόβραση. Ένας ιουλιανός «οδηγός επιβίωσης» θα όφειλε, ωστόσο, να περιλαμβάνει, πέρα από τους κλιματιζόμενους χώρους και τα πολλά νερά, αυξημένη εγρήγορση, παρατηρητικότητα, κουράγιο, ψυχραιμία, ίσως και λίγο αναστοχασμό, μήπως και ξαναπιάσουμε το νήμα από κει που το αφήσαμε... Αρκετά έγραψα όμως, ώρα να καβαλήσω το ποδήλατό μου, αναζητώντας, ως άλλος Αλέξης στο Πεκίνο, σε ποιον τροχό είναι γραμμένο το φενγκ σούι μου.
σχόλια