Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio

Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio Facebook Twitter
Διαθέτουν ένα από τα πιο πρωτότυπα ονόματα που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική σκηνή, όμως τα Aγόριαstonilio δεν είναι μόνον όνομα – όπως ξέρουν όλοι όσοι ακούν τα τραγούδια τους, στο δίκτυο, τα τελευταία ενάμιση-δυο χρόνια. Είναι κάτι πολύ περισσότερο.
0

Οπωσδήποτε διαθέτουν ένα από τα πιο πρωτότυπα ονόματα που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική σκηνή, όμως τα Aγόριαstonilio δεν είναι μόνον όνομα – όπως ξέρουν όλοι όσοι ακούν τα τραγούδια τους, στο δίκτυο, τα τελευταία ενάμιση-δυο χρόνια. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα ελληνικό σημερινό γκρουπ που επιχειρεί να περιγράψει τόσο με τη μουσική, όσο και με τους στίχους του, κάτι από την Βαβέλ της σύγχρονης ζωής, που δεν διαφέρει και τόσο από την… παρανόικα (είτε την γράψεις στα ελληνικά, είτε στ’ αγγλικά).

Ας πούμε λοιπόν πως την αφορμή, για ’κείνα που θα σημειώσουμε στη συνέχεια, μάς τη δίνει η πρόσφατη βυνιλιοποίηση του άλμπουμ τους «Paranoika / Παρανόικα» [B-other Side / Artracks Recording Studios] σε 300 αριθμημένα αντίτυπα, μιαν έκδοση που έρχεται να επεκτείνει –έτσι φρονώ– εκείνες των Socos & The Live Project Band, που αποτελούν οπωσδήποτε μιαν αφετηρία ή έστω τον πρόδρομο των Αγοριών.

Η πρόσφατη βυνιλιοποίηση του άλμπουμ τους «Paranoika / Παρανόικα» [B-other Side / Artracks Recording Studios] σε 300 αριθμημένα αντίτυπα, μιαν έκδοση που έρχεται να επεκτείνει –έτσι φρονώ– εκείνες των Socos & The Live Project Band, που αποτελούν οπωσδήποτε μιαν αφετηρία ή έστω τον πρόδρομο των Αγοριών.

Δεν ξέρω αν τα Aγόριαstonilio ταυτίζονται μ’ εκείνο το γνωστό απόφθεγμα τού Νίτσε, πως…. «η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια, όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας»… είναι όμως αλήθεια πως τα τραγούδια τού γκρουπ έχουν να κάνουν μ’ αυτού του είδους την (ομαδική) παράνοια – όπως διαπιστώνεται εξάλλου, συχνά-συχνότατα, και από τα λόγια τους.

Να, για παράδειγμα, στο «Από πτώση σε πτώση», όταν το συγκρότημα τραγουδά… «άλλη μια μέρα μεσ’ τον κόσμο των τεράτων/ την πόρτα κλείσε μήπως βγουν οι ξυπόλητοι στο δρόμο/ κι από χρόνο αναίτιο, με τρόμο πειραμάτων, σε μια νύχτα θανάτων/ χορέψουνε στις φλόγες» ή στο “DM” όταν τους ακούμε να λένε… «μες την πόλη τριγυρνάω με μια τρύπα αντί για μάτια(…)/ περιμένω στα σκοτάδια κάποια δράση» ή ακόμη και στην απρόσμενη, αλλά αληθινότατη διασκευή τού «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, με την εξεγερτική φωτιά να πρωταγωνιστεί και πάλι (και με το έξοχο γρήγορο ρεφρέν, με τις επικές διαστάσεις, ν’ ακούγεται «εμπλοκή»).

Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio Facebook Twitter
Δεν ξέρω αν τα Aγόριαstonilio ταυτίζονται μ’ εκείνο το γνωστό απόφθεγμα τού Νίτσε, πως…. «η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια, όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας»… είναι όμως αλήθεια πως τα τραγούδια τού γκρουπ έχουν να κάνουν μ’ αυτού του είδους την (ομαδική) παράνοια – όπως διαπιστώνεται εξάλλου, συχνά-συχνότατα, και από τα λόγια τους.

Γιατί το θέμα με τ’ Aγόριαstonilio δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική να-την-πούμε έτσι καταγραφή μιας κοινωνικής πραγματικότητας, είναι και η αγωνία να προσδιοριστεί ένας είδος απάντησης σ’ αυτόν τον κυκεώνα, που να μην αποδυναμώνει την ελπίδα και την αισιοδοξία για κάτι… ανυψωτικότερο («είμαι η κίνηση της πίστας στο μεγάλο χορό»).

Τα υλικά που χρησιμοποιεί το συγκρότημα (Μαρίνος Τζιάρος φωνή, Socos κιθάρες, λόγια, μουσική, Κυριάκος Βοργιάς μπάσο, Ντίνος Ξαρχάκος ντραμς) είναι τα κλασικά. Είναι το κάπως εκλεπτυσμένο ας-το-πούμε-έτσι punk, ένα punk δηλαδή στο οποίο έχουν παρεισφρήσει και πιο αναμενόμενα rock στοιχεία (progressive ή «μεταλλικά»), μα ακόμη dark ή και κάπως λιγότερο dark, και που σε συνδυασμό με τα πάντα εκφραστικά φωνητικά του Τζιάρου να προξενείται, αυτοστιγμεί, μιαν αυθόρμητη κινητοποίηση (των αισθήσεων πρώτα-πρώτα).

Το άλμπουμ που έγινε εξ αρχής με βινυλιακή προοπτική, ασχέτως αν αυτή άργησε κάπως να φανεί (και πώς να μην αργήσει; – κάλλιο αργά πάρα καθόλου όμως!) περιέχει πολύ δυνατά πρωτότυπα τραγούδια. Και ως τέτοια (ως τραγούδια που σε «πιάνουν» εξ αρχής) θα χαρακτήριζα το «Χάπι» («γύρω απ’ την ελιά/ φύτεψαν δυο φιλιά/ τι θα πει χαρά/ όλο τους έδειχνε η σκιά»), το “DM”, ή το «Από πτώση σε πτώση» – και τούτο παρά το γεγονός πως ελάχιστα κομμάτια τού «Paranoika / Παρανόικα» θα μπορούσε να βγαίνουν εκτός στόχου. Έξω από το σκληρό περίβλημα εννοώ, που σχετίζεται μ’ έναν συγκεκριμένο τύπο αντίδρασης έναντι της βίας των κυρίαρχων δομών.

Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio Facebook Twitter
Το άλμπουμ που έγινε εξ αρχής με βινυλιακή προοπτική, ασχέτως αν αυτή άργησε κάπως να φανεί (και πώς να μην αργήσει; – κάλλιο αργά πάρα καθόλου όμως!) περιέχει πολύ δυνατά πρωτότυπα τραγούδια.

Χωρίς να μας διαφεύγει πως στην πορεία των βιομηχανικών κοινωνιών αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα από τα χρόνια του Μαρξ και του Ένγκελς («Αντι-Ντίρινγκ» κ.λπ.), καθώς η λεγόμενη «επαναστατική βία» (που είναι κοινωνική και όχι ατομική) υπολείπεται (ως «μαμή της ιστορίας») των ούτως ή άλλως εγγενών και εσωτερικών αντιφάσεων των φθαρμένων δομών, δεν γίνεται να μην παραδεχθούμε πως τα συγκεκριμένα τραγούδια των Aγόριαstonilio μάς ξεκολλάνε απ’ τον τοίχο. Κι αυτό, στην εποχή μας, δεν μπορεί παρά να είναι ένα πρώτο ζητούμενο...

Επαφή: www.b-otherside.gr

 

 

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαντόνα: «Είμαι σκληρή, φιλόδοξη και ξέρω ακριβώς τι θέλω. Αν αυτό με κάνει σκύλα, δεν πειράζει»

Χρόνια Πολλά Μαντόνα! / «Είμαι σκληρή, φιλόδοξη και ξέρω τι θέλω. Αν αυτό με κάνει σκύλα, δεν πειράζει»

Pop icon, μίλησε για το woman empowerment πριν υπάρξει καν ο όρος, gay icon, fashion icon, η απόλυτη σταρ, η πιο πετυχημένη γυναίκα μουσικός όλων των εποχών, όπως και να τη χαρακτηρίσει κανείς, είναι μία και μοναδική και ήρθε για να αλλάξει τα πάντα.
M. HULOT
«Love to love you baby»: Αυτό είναι το τραγούδι που γέννησε τη Disco

Μουσική / «Love to love you baby»: Το τραγούδι των 23 οργασμών που γέννησε τη Disco

Με 23 οργασμούς και τη βοήθεια του μάγου Τζόρτζιο Μορόντερ, η Ντόνα Σάμερ, μισό αιώνα πριν, εγκαινίασε επίσημα, με το επικό και ατελείωτα ερωτικό «Love to love you baby», την ντίσκο μουσική, ένα είδος που πολεμήθηκε λυσσαλέα λίγα χρόνια μετά την επέλασή του και κρατάει γερά μέχρι σήμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Lifo Videos / «Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Η Marseaux, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της σύγχρονης ελληνικής ποπ σκηνής μιλά για την τυχαία της συνάντηση με το τραγούδι αλλά και για τις προσωπικές δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει και την έφεραν μέχρι το σήμερα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
 Φεστιβάλ Ελάτειας: Κι αν έβρεξε μια μέρα, ποιος σταματάει τη μουσική;

Μουσική / Φεστιβάλ Ελάτειας: Κι αν έβρεξε μια μέρα, ποιος σταματάει τη μουσική;

Παρά την ακύρωση της πρώτης βραδιάς λόγω έντονης κακοκαιρίας, το 12ο Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας επέστρεψε δυναμικά, με τριήμερο ζωντανών εμφανίσεων, γεμάτο ενέργεια, συγκίνηση και αυθεντικές στιγμές κάτω από τα δέντρα του Αλωνιού.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Deadly Festivals

Μουσική / 9 φορές που το πάρτι μετατράπηκε σε εφιάλτη

Πάμε σε συναυλίες και φεστιβάλ για να περάσουμε καλά - δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Πράξεις βίας που έχουν σημειωθεί σε διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο αποδεικνύουν πως η ασφάλεια των συμμετεχόντων δεν μπορεί να είναι μια τεχνική υποσημείωση αλλά το θεμέλιο κάθε πολιτιστικής συγκέντρωσης.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ