Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio

Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio Facebook Twitter
Διαθέτουν ένα από τα πιο πρωτότυπα ονόματα που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική σκηνή, όμως τα Aγόριαstonilio δεν είναι μόνον όνομα – όπως ξέρουν όλοι όσοι ακούν τα τραγούδια τους, στο δίκτυο, τα τελευταία ενάμιση-δυο χρόνια. Είναι κάτι πολύ περισσότερο.
0

Οπωσδήποτε διαθέτουν ένα από τα πιο πρωτότυπα ονόματα που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική σκηνή, όμως τα Aγόριαstonilio δεν είναι μόνον όνομα – όπως ξέρουν όλοι όσοι ακούν τα τραγούδια τους, στο δίκτυο, τα τελευταία ενάμιση-δυο χρόνια. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα ελληνικό σημερινό γκρουπ που επιχειρεί να περιγράψει τόσο με τη μουσική, όσο και με τους στίχους του, κάτι από την Βαβέλ της σύγχρονης ζωής, που δεν διαφέρει και τόσο από την… παρανόικα (είτε την γράψεις στα ελληνικά, είτε στ’ αγγλικά).

Ας πούμε λοιπόν πως την αφορμή, για ’κείνα που θα σημειώσουμε στη συνέχεια, μάς τη δίνει η πρόσφατη βυνιλιοποίηση του άλμπουμ τους «Paranoika / Παρανόικα» [B-other Side / Artracks Recording Studios] σε 300 αριθμημένα αντίτυπα, μιαν έκδοση που έρχεται να επεκτείνει –έτσι φρονώ– εκείνες των Socos & The Live Project Band, που αποτελούν οπωσδήποτε μιαν αφετηρία ή έστω τον πρόδρομο των Αγοριών.

Η πρόσφατη βυνιλιοποίηση του άλμπουμ τους «Paranoika / Παρανόικα» [B-other Side / Artracks Recording Studios] σε 300 αριθμημένα αντίτυπα, μιαν έκδοση που έρχεται να επεκτείνει –έτσι φρονώ– εκείνες των Socos & The Live Project Band, που αποτελούν οπωσδήποτε μιαν αφετηρία ή έστω τον πρόδρομο των Αγοριών.

Δεν ξέρω αν τα Aγόριαstonilio ταυτίζονται μ’ εκείνο το γνωστό απόφθεγμα τού Νίτσε, πως…. «η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια, όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας»… είναι όμως αλήθεια πως τα τραγούδια τού γκρουπ έχουν να κάνουν μ’ αυτού του είδους την (ομαδική) παράνοια – όπως διαπιστώνεται εξάλλου, συχνά-συχνότατα, και από τα λόγια τους.

Να, για παράδειγμα, στο «Από πτώση σε πτώση», όταν το συγκρότημα τραγουδά… «άλλη μια μέρα μεσ’ τον κόσμο των τεράτων/ την πόρτα κλείσε μήπως βγουν οι ξυπόλητοι στο δρόμο/ κι από χρόνο αναίτιο, με τρόμο πειραμάτων, σε μια νύχτα θανάτων/ χορέψουνε στις φλόγες» ή στο “DM” όταν τους ακούμε να λένε… «μες την πόλη τριγυρνάω με μια τρύπα αντί για μάτια(…)/ περιμένω στα σκοτάδια κάποια δράση» ή ακόμη και στην απρόσμενη, αλλά αληθινότατη διασκευή τού «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, με την εξεγερτική φωτιά να πρωταγωνιστεί και πάλι (και με το έξοχο γρήγορο ρεφρέν, με τις επικές διαστάσεις, ν’ ακούγεται «εμπλοκή»).

Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio Facebook Twitter
Δεν ξέρω αν τα Aγόριαstonilio ταυτίζονται μ’ εκείνο το γνωστό απόφθεγμα τού Νίτσε, πως…. «η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια, όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας»… είναι όμως αλήθεια πως τα τραγούδια τού γκρουπ έχουν να κάνουν μ’ αυτού του είδους την (ομαδική) παράνοια – όπως διαπιστώνεται εξάλλου, συχνά-συχνότατα, και από τα λόγια τους.

Γιατί το θέμα με τ’ Aγόριαstonilio δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική να-την-πούμε έτσι καταγραφή μιας κοινωνικής πραγματικότητας, είναι και η αγωνία να προσδιοριστεί ένας είδος απάντησης σ’ αυτόν τον κυκεώνα, που να μην αποδυναμώνει την ελπίδα και την αισιοδοξία για κάτι… ανυψωτικότερο («είμαι η κίνηση της πίστας στο μεγάλο χορό»).

Τα υλικά που χρησιμοποιεί το συγκρότημα (Μαρίνος Τζιάρος φωνή, Socos κιθάρες, λόγια, μουσική, Κυριάκος Βοργιάς μπάσο, Ντίνος Ξαρχάκος ντραμς) είναι τα κλασικά. Είναι το κάπως εκλεπτυσμένο ας-το-πούμε-έτσι punk, ένα punk δηλαδή στο οποίο έχουν παρεισφρήσει και πιο αναμενόμενα rock στοιχεία (progressive ή «μεταλλικά»), μα ακόμη dark ή και κάπως λιγότερο dark, και που σε συνδυασμό με τα πάντα εκφραστικά φωνητικά του Τζιάρου να προξενείται, αυτοστιγμεί, μιαν αυθόρμητη κινητοποίηση (των αισθήσεων πρώτα-πρώτα).

Το άλμπουμ που έγινε εξ αρχής με βινυλιακή προοπτική, ασχέτως αν αυτή άργησε κάπως να φανεί (και πώς να μην αργήσει; – κάλλιο αργά πάρα καθόλου όμως!) περιέχει πολύ δυνατά πρωτότυπα τραγούδια. Και ως τέτοια (ως τραγούδια που σε «πιάνουν» εξ αρχής) θα χαρακτήριζα το «Χάπι» («γύρω απ’ την ελιά/ φύτεψαν δυο φιλιά/ τι θα πει χαρά/ όλο τους έδειχνε η σκιά»), το “DM”, ή το «Από πτώση σε πτώση» – και τούτο παρά το γεγονός πως ελάχιστα κομμάτια τού «Paranoika / Παρανόικα» θα μπορούσε να βγαίνουν εκτός στόχου. Έξω από το σκληρό περίβλημα εννοώ, που σχετίζεται μ’ έναν συγκεκριμένο τύπο αντίδρασης έναντι της βίας των κυρίαρχων δομών.

Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio Facebook Twitter
Το άλμπουμ που έγινε εξ αρχής με βινυλιακή προοπτική, ασχέτως αν αυτή άργησε κάπως να φανεί (και πώς να μην αργήσει; – κάλλιο αργά πάρα καθόλου όμως!) περιέχει πολύ δυνατά πρωτότυπα τραγούδια.

Χωρίς να μας διαφεύγει πως στην πορεία των βιομηχανικών κοινωνιών αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα από τα χρόνια του Μαρξ και του Ένγκελς («Αντι-Ντίρινγκ» κ.λπ.), καθώς η λεγόμενη «επαναστατική βία» (που είναι κοινωνική και όχι ατομική) υπολείπεται (ως «μαμή της ιστορίας») των ούτως ή άλλως εγγενών και εσωτερικών αντιφάσεων των φθαρμένων δομών, δεν γίνεται να μην παραδεχθούμε πως τα συγκεκριμένα τραγούδια των Aγόριαstonilio μάς ξεκολλάνε απ’ τον τοίχο. Κι αυτό, στην εποχή μας, δεν μπορεί παρά να είναι ένα πρώτο ζητούμενο...

Επαφή: www.b-otherside.gr

 

 

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

30 χρόνια μετά τον θάνατό του Κερτ Κόμπειν, δημοσιεύονται για πρώτη φορά ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες του

Μουσική / 30 χρόνια μετά: Ο Κερτ, η Κόρτνεϊ και η κόρη τους σε ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες

Πριν από τριάντα χρόνια ξεκίνησε η μεταθανάτια ζωή του αυτόχειρα ροκ σταρ, κατά την οποία η φήμη, η επιρροή και το νόημα των τραγουδιών του αποκτούν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
THE LIFO TEAM
Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Απώλειες / Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Ο Ιταλός πιανίστας που καθόρισε τον μοντερνισμό, με σειρά ηχογραφήσεων έργων των Μπετόβεν και Σοπέν που σήμερα θεωρούνται κλασικές, πέθανε στα 82 του χρόνια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το Μυστήριο 100 –Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

LiFO X 2023 ΕΛΕVΣΙΣ / Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

Το «Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια» εστιάζει στα παραδοσιακά δρώμενα και τις τελετουργίες στην ελληνική μουσική και χορευτική παράδοση. Την επιστημονική και καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο Λάμπρος Λιάβας, καθηγητής Εθνομουσικολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
THE LIFO TEAM
Μια βραδιά με τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου

Μουσική / Τα τραγούδια της Σωτηρίας συγκινούν ένα νέο κοινό

Μικρές ιστορίες που κυλάνε σαν νερό, μια φωνή που πατάει στη Μπέλλου χωρίς να τη μιμείται, κόσμος που δακρύζει ή κρατάει τον ρυθμό με το πόδι του. Ένας θρύλος είναι ζωντανός μπροστά μας χάρη στη Χριστίνα Μαξούρη, στη σκηνή του ΠΛΥΦΑ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Cutthroat

Μουσική / Το νοσταλγικό ραπ των Θεσσαλονικιών Cutthroat

Μια κολεκτίβα νέων καλλιτεχνών που πιστεύει πως η προώθηση της μουσικής ήταν πιο αποτελεσματική μέσω του Myspace και όταν τα CD μοιράζονταν χέρι με χέρι μόλις κυκλοφόρησε το «Perfect Blue», ένα ραπ άλμπουμ εμπνευσμένο από τα καρτούν και τα παιχνίδια των '90s και των '00s.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
CHECK 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μουσική / 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μια κουβέντα με τον Salem Rashid Skourlis, τον ιδρυτή της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας ακραίου και ambient ηλεκτρονικού ήχου, έναν Έλληνα που ζει μεταξύ Τόκιο και Μπανγκόκ και διαπρέπει στο εξωτερικό.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Κ.atou: «Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Οι Αθηναίοι / Κ.atou: «Kάποιοι ξοδεύουν λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Η DJ που έχει δει στο Ντιτρόιτ να ακούνε το set της δυο κουνέλια έμαθε πρόσφατα τι πάει να πει «τέκνο με κ», ενώ η πόλη που πιστεύει ότι έχει την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή τώρα δεν είναι το Βερολίνο. Έχοντας ταξιδέψει σε τόσα μέρη, είναι χαρούμενη που ζει στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να μείνει στο κέντρο της.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ