Ντρεπόμουνα στην αρχή να ζητήσω. Λέω οι άλλοι καλεσμένοι θα 'χουνε τα σοβαρά τους - δεν παρακαλάνε να τους αγαπήσει αυτός που δεν τους αγαπάει και να καταλάβει (αυτός ο ίδιος ο σκληρόκαρδος πρίγκηψ) ότι είστε -περίπου- πλασμένοι ο ένας για τον άλλο.
Οι άλλοι καλεσμένοι όμως μου φάνηκαν γνωστοί κι ένα ωραίο κορίτσι διάβαζε σαν να έψαλλε κι έξω είχε πολύ άνοιξη. Λίγο ήθελα να πάρω θάρρος και να στρογγυλοκαθήσω και να βγάλω τη λίστα με τα αιτήματα-πάντα με ευγένεια, αλλά τέρας επιμονής, από παιδί το είχα το κουσούρι. Είχαν περάσει και οι πέντε οι φρόνιμες και οι πέντε που μου έμοιαζαν, κι είχε βγει η Κασσιανή από τη ντουλάπα γιατί είχε φύγει ο αυτοκράτορας. Κι εγώ ζητούσα και ζητούσα και ζητούσα. Κι ό,τι ζητούσα ήταν να μ' αγαπήσεις κι ούτε κουβέντα για τον υπόλοιπο κόσμο που θα' χε σοβαρότερα αιτήματα να αιτηθεί, φουλ του εγώ μεγάλη εβδομάδα κέντρο πρωτευούσης.
Κι εκεί που κανονικά έπρεπε να σηκωθείς και να με πετάξεις έξω με τις κλωτσιές (γιατί γρι δεν κατάλαβα από τάλαντα και παραβολές και έπιανα και στασίδι μπροστά μπροστά), ξαναείδα εκείνη τη λωρίδα με φως.
Κι ήξερα ότι θα μ' αγαπήσεις γιατί ήδη σ' αγαπούσα πολύ.
σχόλια