ADVERTORIAL
Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι πόσο με εντυπωσίαζαν τα λόγια της γιαγιάς μου, μιας γυναίκας απλοικής και αγράμματης που όμως κάθε της κουβέντα ήταν γεμάτη με πηγαία και αυθεντική σοφία. Θυμάμαι λοιπόν αντί για παραμύθια, μου έλεγε ιστορίες για ανθρώπους αληθινούς που έκρυβαν μέσα τους μια δυνατή λάμψη. Μου περιέγραφε πώς κατάφερναν μέσα από τις αντιξοότητες και έκαναν το αδύνατο δυνατό και στο τέλος κάθε ιστορίας με ρωτούσε: «Ξέρεις Μαράκι γιατί πέτυχαν; Γιατί δεν άκουγαν, γιατί ήταν κωφοί». Κι η αλήθεια είναι πως τότε δεν καταλάβαινα τι ακριβώς ήθελε να πει.
Πρόσφατα θυμήθηκα ξανά τα λόγια της αυτά όταν διάβασα μια είδηση σχετικά με τους πιο πετυχημένους νέους επιχειρηματίες της τελευταίας πενταετίας. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως στη λίστα συμπεριλαμβανόταν το όνομα ενός παλιού συμμαθητή μου. Το άρθρο, μεταξύ άλλων, εγκωμίαζε την ευρηματικότητα του Μιχάλη, αφού μία καινοτόμα ιδέα που είχε του εξασφάλισε τη διάκριση σε ένα διαγωνισμό επιχειρηματικότητας και με το budget που του δόθηκε ως έπαθλο άνοιξε τη δική του startup εταιρεία η οποία χαρακτηρίζεται από τις πιο κερδοφόρες και επιτυχημένες στην κατηγορία της.
Στο σχολείο ήταν εμφανές το κοφτερό μυαλό και η οξυδέρκειά του. Ωστόσο τόσο το οικογενειακό του περιβάλλον όσο και το ίδιο το σχολείο δεν πίστευαν αρκετά σε αυτόν. Ο Μιχάλης προερχόταν από μια πολύτεκνη οικογένεια με χαμηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο. Φαίνεται πως οι γονείς του είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στα χέρια του Μιχάλη και όχι στο μυαλό του. Την ίδια ώρα και στο σχολείο αντιμετωπιζόταν με μια δόση δυσπιστίας και επιφύλαξης από τους περισσότερους καθηγητές που, λειτουργώντας με μια αβάσιμη προκατάληψη, συνήθιζαν να συσχετίζουν την κοινωνικοοικονομική κατάσταση των μαθητών με τις επιδόσεις, την εξέλιξη ακόμα και με την ευφυΐα τους. Εκείνος, όμως, τους κατέπληξε όλους. Χωρίς φροντιστήρια, χωρίς να ήταν ποτέ ο άριστος μαθητής, ο βαθμοθήρας, ο Μιχάλης χάρη στην ευφυΐα και στην πίστη στον εαυτό του πέρασε στο Πολυτεχνείο.
Κάπου εκεί έχασα τα ίχνη του μέχρι σήμερα, δέκα χρόνια μετά, όπου το όνομά του φιγουράρει σε άρθρα ως συνώνυμο της ευρηματικότητας και της επιτυχίας. Όσοι όμως τον γνωρίσαμε εκείνα τα χρόνια, ξέρουμε καλά πως πίσω από το λαμπερό χαμόγελο που βλέπει κανείς σήμερα στις φωτογραφίες του, κρύβεται μία διαδρομή επίπονη, ένα παρελθόν γεμάτο εμπόδια. Πλέον έχω καταλάβει πολύ καλά τι εννοούσε η γιαγιά μου με εκείνες τις ιστορίες που μου έλεγε για εκείνους τους ανθρώπους που δεν άκουγαν, για εκείνους τους ανθρώπους που ήταν «κωφοί». Κάπως έτσι κι ο Μιχάλης δεν άκουσε τα λόγια κανενός, ο ίδιος άλλωστε ένιωθε πάντα όμορφα με τον εαυτό του, όπως όταν μασάς μία Orbit. Για να πετύχει, χρειάστηκε να διαφυλάξει την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη στις ικανότητές του, να κλείσει τα αυτιά του στις αρνητικές κριτικές και να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να λάμψει!
Σήμερα έχει κάθε λόγο να χαμογελά!
