Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London στα ’60s

Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London στα ’60s Facebook Twitter
0

Το «Ready, Steady, Go!» ήταν μια θρυλική τηλεοπτική εκπομπή στη βρετανική τηλεόραση των ’60s, ένα σόου που κάθε Παρασκευή βράδυ παρουσίαζε ό,τι πιο καινούργιο εμφανιζόταν στη μουσική. Το παρουσίαζαν ο Keith Fordyce και η Cathy McGowan από το 1963 μέχρι το 1966 και στη διάρκειά του εμφανίστηκαν όλοι οι ποπ σταρ εκείνης της εποχής και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Εκεί πρωτοπαρουσιάστηκαν τηλεοπτικά οι Beatles το 1963 και υπάρχουν άπειρες στιγμές και ιστορίες που συνδυάζονται με το συγκεκριμένο σόου. (Στην εκπομπή στην οποία έκαναν το ντεμπούτο τους οι Beatles, ο Paul McCartney ήταν στην επιτροπή που έκρινε τα κοριτσάκια που συμμετείχαν σε έναν διαγωνισμό με μιμήσεις του «Let’s jump the broomstick» της Brenda Lee. Νικήτρια ήταν η 13χρονη Melanie Coe, η οποία εξαφανίστηκε μετά από κάνα δυο χρόνια και το πρωτοσέλιδο στην «Daily Mail» έγινε η αφορμή για να γράψει το «She’s leaving home»).

Τα '60s ήταν μια δεκαετία που άλλαξε τα πάντα σε ολόκληρο τον κόσμο. Κοινωνικά έγιναν μεγάλες αλλαγές, αλλά στη Βρετανία, και ειδικά στο Λονδίνο, έγινε πραγματική πολιτιστική επανάσταση. Οι άνθρωποι βγήκαν από μια μακρόχρονη σκοτεινή περίοδο μιζέριας και συντηρητισμού και οι αλλαγές ήταν σαρωτικές.

Το «Ready, Steady» εμφανίστηκε μέσα στην «έκρηξη» του Λονδίνου των sixties, κοινωνική και καλλιτεχνική, και είναι από τα στοιχεία που το χαρακτήρισαν. Έτσι, έγιναν ο ιδανικός τίτλος για το βιβλίο του Shawn Levy «Ready, Steady, Go! Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κουκκίδα –σε εξαιρετική μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά– και καταγράφει όλα όσα έκαναν ακαταμάχητη μια εποχή και το Λονδίνο επίκεντρο του κόσμου.

Τα ’60s ήταν μια δεκαετία που άλλαξε τα πάντα σε ολόκληρο τον κόσμο. Κοινωνικά έγιναν μεγάλες αλλαγές, αλλά στη Βρετανία, και ειδικά στο Λονδίνο, έγινε πραγματική πολιτιστική επανάσταση. Οι άνθρωποι βγήκαν από μια μακρόχρονη σκοτεινή περίοδο μιζέριας και συντηρητισμού και οι αλλαγές ήταν σαρωτικές. Παρόλο που για την υπόλοιπη Ευρώπη (Ιταλία, Γαλλία) και τις ΗΠΑ η πρώτη μεταπολεμική δεκαετία ήταν η αρχή της νέας εποχής –«η ροκ μουσική και η άνοδος του έφηβου καταναλωτή ως διαμορφωτή του κοινού γούστου έκανε την αμερικανική μουσική να φαντάζει, όπως ήταν φυσικό, πιο δυνατή, ενώ το παρακμιακό, "περπατημένο" μεγαλίστικο στυλ έκανε το Παρίσι του υπαρξισμού και τη Ρώμη της «Nτόλτσε Bίτα» επίκεντρα ενδιαφέροντος, τόσο για το διεθνές τζετ σετ όσο και για το αναδυόμενο παγκόσμιο αντεργκράουντ των μποέμ–, η Αγγλία έμοιαζε άχαρη, δύσκαμπτη και, πάνω απ’ όλα, αδυσώπητα γκρίζα, γκρίζα μέχρι το μεδούλι.

 

Τα πρώτα χρόνια των ’50s, παρόλο που είχε περάσει μια δεκαετία σχεδόν από το τέλος του πόλεμου, οι Βρετανοί εξακολουθούσαν να τρέφονται με συσσίτια, να κάνουν την ανάγκη τους σε εξωτερικές τουαλέτες στις πίσω αυλές των σπιτιών και να κυκλοφορούν καθημερινά σε πόλεις με ανεξίτηλα τα σημάδια των βομβαρδισμών της Luftwaffe. Η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία, οι ηττημένοι του πολέμου, έβλεπαν τις οικονομίες τους να ξαναγεννιούνται, η Γαλλία, που είχε υποστεί μεγάλη καταστροφή, άρχισε να ανακάμπτει, όμως στη Βρετανία τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έμοιαζαν, από υλική και ψυχολογική άποψη, πάρα πολύ με τα μέσα της δεκαετίας του ’30. Μέσα σε λίγα χρόνια, όμως, όλα αυτά θα άλλαζαν. Η βρετανική οικονομία άρχισε να ανθίζει και εμφανίστηκε μια ευμάρεια που οδήγησε σε εφησυχασμό και νοσταλγία για την προπολεμική εποχή, μόνο που εκ των υστέρων φάνταζε ειδυλλιακή.

 

Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London στα ’60s Facebook Twitter
Eνας συνδυασμός πραγμάτων οδήγησε στη μεγάλη «έκρηξη». Όπως συνέβαινε και στην Αμερική, υπήρχαν δείγματα μιας όλο και μεγαλύτερης δυσαρέσκειας.

 

Η κοινή αντίληψη για τις έντονες συγκινήσεις που πρόσφερε η μεγάλη πόλη –γυναίκες με μακριές φούστες, άνδρες με βραδινά κοστούμια, μουσική από ορχήστρες χορού, γαλλική κουζίνα, έργα του Νόελ Κάουαρντ και Rolls Royce με σοφέρ– ήταν η ίδια με αυτήν που επικρατούσε τη δεκαετία του ’20. «Το Λονδίνο ήταν μια πόλη για ενήλικες», θυμάται ο δημοσιογράφος Πίτερ Έβανς. «Ήταν μια πόλη για γέρους. Στα νάιτ κλαμπ πήγαινες μόνο αν ήθελες να ακούσεις βιολιά. Δεν είχες πού αλλού να πας. Ακόμα και τα μαγαζιά του Σόχο έκλειναν νωρίς. Υπήρχαν λέσχες που σέρβιραν αλκοόλ, αλλά ήταν ιδιωτικές». «Δεν υπήρχε τίποτα για τους νέους», θυμάται η σχεδιάστρια μόδας Μαίρη Κουάντ, «πουθενά να πας, καμιά δυνατή συγκίνηση να κυνηγήσεις».

 

Τα επόμενα χρόνια όλα άλλαξαν ριζικά. Σταδιακά, ένας συνδυασμός πραγμάτων οδήγησε στη μεγάλη «έκρηξη». «Όπως συνέβαινε και στην Αμερική, υπήρχαν δείγματα μιας όλο και μεγαλύτερης δυσαρέσκειας για το κατεστημένο, το οποίο διαμόρφωνε το κυρίαρχο περιβάλλον. Και ίσως επειδή είχε δεχτεί τόσα πολλά πλήγματα για τόσο πολύ καιρό ή επειδή η όλο και μεγαλύτερη περιθωριοποίησή της στην παγκόσμια σκηνή την είχε ελευθερώσει από τις σοβαρές της υποχρεώσεις, η Βρετανία έμοιαζε ιδιαίτερα εύφορο έδαφος για να βλαστήσει ένας τέτοιος σπόρος», λέει ο συγγραφέας. «Με έναν άγριο ρυθμό που δεν έμοιαζε καθόλου βρετανικός, διάφορες τάσεις μιας ανεπίσημης κουλτούρας –ατίθασης, αντιαυταρχικής και εχθρικής σε κοινοτοπίες όπως η σεμνότητα, η επιφυλακτικότητα, οι καλοί τρόποι και η τυπική ευγένεια– συνέκλιναν σε μια παράλληλη πορεία. Μποέμ προσωπικότητες στο Τσέλσι και στο Σόχο, ριζοσπάστες της Αριστεράς στα πανεπιστήμια και στα μέσα ενημέρωσης, έφηβοι με χρήμα για ξόδεμα, ελευθερία και δικά τους γούστα: αυτές οι τρεις ομάδες ανθρώπων θα εξελίσσονταν και θα συγχωνεύονταν τα επόμενα χρόνια, με αποτέλεσμα μια δυναμική που είχε για κέντρο της το Λονδίνο, και θα μετεξελίσσονταν σε παγκόσμια σταθερά. Μπορούσες να εντοπίσεις τα μαγαζιά, τα καφέ, τα θέατρα και τις αίθουσες χορού απ’ όπου ξεκίνησε, μπορούσες να τα επισκεφτείς όλα περπατώντας, μέσα σε μια μέρα,  και, αν το έκανες, θα είχες την εμπειρία ενός ολόκληρου κόσμου».

 

«Είναι μια περίοδος που θεωρώ ότι άλλαξε πλήρως την αισθητική μας, και στην καθημερινή μας έκφραση, και στα ρούχα, και στην εμφάνιση, και μουσικά. Όσες ομοιότητες κι αν προσπαθήσεις να δεις με τη σημερινή κατάσταση, υπήρχε μια άλλη προοπτική. Υπήρχε μια αισιοδοξία στη νεολαία, που επειδή ήταν καταπιεσμένη από πολλές απόψεις, διεκδικούσε πράγματα και στην καθημερινότητα και στην τέχνη, και στην πολιτική, παντού».

Οι πρώτες εμφανίσεις των Αμερικανών μπλούζμεν στο Λονδίνο, λόγω των εκατοντάδων Αμερικανών στρατιωτών που υπηρετούσαν στις αμερικανικές βάσεις, τα κλαμπ των φαντάρων που έπαιζαν rhythm’n’blues, σόουλ και ροκ-εν-ρόλ και οι Αφρικανοί και Τζαμαϊκανοί που άρχισαν να εγκαθίστανται σε περιοχές του Νότιου Λονδίνου έφεραν τους ντόπιους νέους που διψούσαν για το καινούργιο σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες και εισήγαγαν νέους ενδυματολογικούς κώδικες (από το τζιν μέχρι τα Clarks και τα πολύχρωμα κοστούμια), πρωτόγνωρους τρόπους διασκέδασης, νέους χορούς, κάτι ξέφρενο και συναρπαστικό. Το Λονδίνο άρχισε να μετατρέπεται από μια σεμνότυφη και πνιγηρή πρωτεύουσα σε ένα δημιουργικό παραλήρημα. Η δεκαετία του ’60 το Swinging London ήταν το μέρος από το οποίο θα ξεκινούσε ο μοντέρνος κόσμος.

 «Αυτή η περίοδος, τα ’60s, μου αρέσει πάρα πολύ μουσικά, αλλά με έχει επηρεάσει και ως άτομο από την εφηβεία μου» λέει ο Γιάννης Δανιάς, ο εκδότης της ελληνικής έκδοσης βιβλίου. «Είναι μια περίοδος που θεωρώ ότι άλλαξε πλήρως την αισθητική μας, και στην καθημερινή μας έκφραση, και στα ρούχα, και στην εμφάνιση, και μουσικά. Όσες ομοιότητες κι αν προσπαθήσεις να δεις με τη σημερινή κατάσταση, υπήρχε μια άλλη προοπτική. Υπήρχε μια αισιοδοξία στη νεολαία, που επειδή ήταν καταπιεσμένη από πολλές απόψεις, διεκδικούσε πράγματα και στην καθημερινότητα και στην τέχνη, και στην πολιτική, παντού. Υπήρχε το ροκενρόλ στην Αμερική, κάτι που άρχισε σιγά-σιγά να παρακμάζει, αλλά η έκρηξη στην Αγγλία ήταν η δίψα της νεολαίας για το καινούργιο. Έχουν βγει από έναν πόλεμο, είναι πολύ καταπιεσμένοι, και διεκδικούν τη ζωή τους, διεκδικούν τη χαρά στη ζωή. Μέχρι τότε αυτό δεν ήταν και κάτι δεδομένο. Ήταν πολύ συντηρητική η κοινωνία, δεν είχες την άνεση να κυκλοφορήσεις μια κοπέλα. Μην ξεχνάς ότι υπήρχε θανατική καταδίκη και μέχρι το 1967 η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα».

 

Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London στα ’60s Facebook Twitter
Oι αίθουσες χορού και τα τζαζ κλαμπ ήταν κατάμεστα

«Η μόδα, η τέχνη, τα πάντα γνώρισαν έκρηξη», λέει ο Αμερικανός θρύλος Ντένις Χόπερ, ο οποίος ταξίδεψε πάνω από μία φορά στο Λονδίνο για να πάρει μέρος στο πάρτι. «Η μουσική ήταν εκπληκτική, οι αίθουσες χορού και τα τζαζ κλαμπ ήταν κατάμεστα, ήταν κάτι απίστευτο. Και στην Αμερική υπήρχαν δυνατές συγκινήσεις, αλλά στην ουσία προέρχονταν από την Αγγλία. Δεν έχω βρεθεί σε κάποιο μέρος που να είχε ανάλογη επίδραση πάνω μου από πολιτιστική άποψη. Είχε να κάνει με την κουλτούρα, τη ζωγραφική, τη μουσική, τη γλυπτική, τη μόδα, τα ρούχα. Θα έλεγα ότι για πέντε χρόνια όλοι τούς έβλεπαν από μακριά, κανείς δεν μπορούσε να τους πλησιάσει. Το Λονδίνο υπαγόρευε κουλτούρα σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο».

Παρά τη σαρωτική κίνηση της Ιστορίας, όλα τα ποπ τεχνουργήματα και τη δυσπερίγραπτη μετεωρολογία του ανθρώπινου γούστου, της διάθεσης και του πάθους, το Swinging London το αποτελούσαν προσωπικότητες. Άνθρωποι που έγιναν πρότυπα επειδή έκαναν κάτι πρώτοι, με μοναδικό τρόπο. Όλοι αλληλεπιδρούσαν και γλεντούσαν μαζί, πλάγιαζαν, «φτιάχνονταν» και προσποιούνταν τις ιδιοφυΐες μαζί, αλλά λίγοι ξεχώριζαν και ακόμα λιγότεροι γίνονταν σύμβολα: ήταν οι εξέχουσες προσωπικότητες του Swinging London, που η εποχή τούς ταίριαζε γάντι. Το βιβλίο παρακολουθεί τις ιστορίες έξι ανθρώπων που μεγαλούργησαν στο Λονδίνο των ’60s, διαφορετικών μεταξύ τους, αλλά που συνδέονταν άμεσα με διάφορους τρόπους: της σχεδιάστριας μόδας Μαίρη Κουάντ, του εβραϊκής καταγωγής κομμωτή Βιντάλ Σασούν, του ηθοποιού Τέρενς Σταμπ, ενός από τα τρομερά παιδιά του New Cinema, του φωτογράφου David Bailey, του ανθρώπου που ενέπνευσε τον Αντονιόνι και τον έκανε βασικό πρόσωπο στο «Blow Up», του Andrew Loog Oldham, ιμπρεσάριου, μπίζνεσμαν και παραγωγού των Rolling Stones, και του Μικ Τζάγκερ.

Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London στα ’60s Facebook Twitter
Το Λονδίνο άρχισε να μετατρέπεται από μια σεμνότυφη και πνιγηρή πρωτεύουσα σε ένα δημιουργικό παραλήρημα.

Ήταν ό,τι πιο κοντινό σε κοινωνική επανάσταση έχει βιώσει ποτέ το νησιώτικο έθνος. «Η γενιά μου», θυμάται ο ηθοποιός σερ Ίαν ΜακΚέλεν, «μεγάλωσε με τη σκέψη ότι θα μεσουρανούσε, όταν έφτανε στη μέση ηλικία. Δεν υπήρχε αυτό που λέμε "άνθος της ηλικίας". Και όταν ήσουν οικονομικά εξασφαλισμένος και ασφαλής γι' αυτό που πίστευες για τον κόσμο και για το τι μπορούσες να συνεισφέρεις σε αυτόν, τότε θα έρχονταν τα μεγάλα σου χρόνια, την τέταρτη ή την πέμπτη δεκαετία της ζωής σου. Και, ξαφνικά, όλα ανατράπηκαν. Ξαφνικά, στα σαράντα σου, ήσουν γέρος».

Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London στα ’60s Facebook Twitter
Οι ντόπιοι νέοι που διψούσαν για το καινούργιο και η επαφή με διαφορετικές κουλτούρες εισήγαγαν νέους ενδυματολογικούς κώδικες.

Όπως ήταν φυσικό, έπειτα από τέτοια εκρηκτική και απότομη άνοδο, ακολούθησε η πτώση. Την εποχή που το Σαν Φρανσίσκο άνθιζε, το Λονδίνο έβλεπε την αίγλη του να ξεφτίζει. Το ενδιαφέρον των hip σταρ κάθε είδους για πανάκριβα αυτοκίνητα με σοφέρ, ακριβά εστιατόρια, σπίτια στην εξοχή που αγοράζονταν για απίστευτα ποσά, η ασύδοτη ευμάρεια, η πολυτέλεια και τα ναρκωτικά με το κιλό τούς οδήγησαν σε μια κατάσταση που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Το 1969, μαζί με το τέλος της δεκαετίας του ’60, είχε έρθει το τέλος του Swinging London. Το συναρπαστικό στόρι τους το περιγράφει με έναν τρόπο που διαβάζεται σαν μυθιστόρημα ο Shawn Levy στο «Ready, Steady, Go!  Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London», με τα ups and downs μιας ολόκληρης εποχής. Αξίζει να το διαβάσεις. 

Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London στα ’60s Facebook Twitter
Οι θρυλικοί Rolling Stones πρωτοεμφανίστηκαν το '60.

  


Η υπέροχη άνοδος και η ιλιγγιώδης πτώση του Swinging London στα ’60s Facebook Twitter
Η Twiggy εμβληματική περσόνα του Swinging London

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντον Ντελίλο: «Άνθρωπος σε πτώση»

Το πίσω ράφι / «Άνθρωπος σε πτώση»: Το ρεαλιστικό έργο ενός από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής

Ο πολυβραβευμένος Ντον Ντελίλο γράφει για την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Αντώνης Καραμπατζός: Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση

The Book Lovers / Αντώνης Καραμπατζός: «Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Καραμπατζό για το πώς το έργο του Τζότζεφ Κόνραντ, του Φίλιπ Ρόθ ή η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη ανοίγουν δρόμους στο συναίσθημα, στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ιστορία.
THE LIFO TEAM
Ο θάνατος τής πήγαινε πολύ

Βιβλίο / Κάντι Ντάρλινγκ: Η συγκινητική ιστορία του τρανς ειδώλου και μούσας του Άντι Γουόρχολ

Η Κάντι Ντάρλινγκ προκαλούσε ανέκαθεν συμπάθεια και θαυμασμό, όχι τόσο για τα επιτεύγματά της στη σκηνή και τη μεγάλη οθόνη, όσο για την ομορφιά και την εύθραυστη αύρα της.
THE LIFO TEAM
Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

The Happy Reader / Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

Η Γενιά Ζ γράφει και διαβάζει, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα. Βιογραφίες, ταξιδιωτικοί οδηγοί και υγεία οδηγούν τους Ευρωπαίους στα βιβλιοπωλεία. Οι γιοι του Μάρκες, Ροδρίγκο και Γκονζάλες, απολογούνται για το δικαίωμά τους στο έργο του πατέρα τους. Εκδοτικό γεγονός, η μετάφραση του πρώτου μυθιστορήματος του Τζέιμς Μπόλντουιν.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Teatro Grottesco»: Η γοτθική σκηνή της ζοφερής απελπισίας

Βιβλίο / «Teatro Grottesco»: Mια συλλογή σκοτεινών διηγημάτων από έναν μετρ του τρόμου

Κάποιοι ίσως τον γνωρίζουν από την πρώτη (και καλύτερη) σεζόν του «True Detective». Η βουτιά στις πλέον σκοτεινές πτυχές της υπαρξιακής φιλοσοφίας, η άκρως ζοφερή ατμόσφαιρα, η εικονοποιία που φλερτάρει με τη γοτθική αισθητική είναι χαρακτηριστικά του έργου του Τόμας Λιγκότι, η απουσία του οποίου από την ελληνική αγορά είναι τρανταχτή.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΣΑΠΡΑΪ́ΛΗΣ
Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ