«Ελπίζω ότι κάθε φορά ο θεατής θα βλέπει τους πίνακές μου και θα βρίσκει μια νέα απάντηση στην ερώτησή του» μου λέει ο Αμερικανός ζωγράφος Gregory Ferrand όταν τον ρωτώ για το θέμα ενός πίνακά του.
Καθώς ανεβάζω τις εικόνες κοιτάζω προσεκτικότερα τις λεπτομέρειες πίσω από τον πίνακα The Engagement, έναν πίνακα που τον είχα προσπεράσει. Οι λεπτομέρειές του αρχίζουν να αποκαλύπτονται μπροστά μου σιγά-σιγά. Το πιασμένο σε αγκίστρι ψάρι στην γραβάτα του άντρα που έχει δει το έργο, τα ελεύθερα πουλιά στις γραβάτες των εργένηδων που έχουν σκάσει στα γέλια, το πλοίο που παλεύει με τα κύματα στον τοίχο και προμηνύει αυτά που θα ακολουθήσουν, το ρολόι που δείχνει μια ώρα περίπου πριν από τα μεσάνυχτα, μάλλον την ώρα της κρίσεως, την ώρα του γάμου.
Μια υγιής κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται μόνο την αξία της καλλιτεχνικής κοινότητας αλλά τη στηρίζει ενεργά με ουσιαστικό τρόπο επειδή η δύναμη των τεχνών σχετίζεται με την ευημερία και τη μακροβιότητά της.
Εάν δεν προσπεράσεις βιαστικά τους πίνακες του Gregory Ferrand, ίσως γεννηθούν και σε εσένα ερωτήματα για τα οποία έχεις την απάντηση. Τον ακούμε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο LIFO.gr.
— Πες μας λίγα πράγματα για εσένα και το οικογενειακό σου background.
Μεγάλωσα στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια, μια μικρή πόλη κοντά στην Ουάσινγκτον, δίπλα σε ένα ποταμό, σε μια οικογένεια πέντε ατόμων. Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος ατομικών δικαιωμάτων, η μητέρα μου ειδικεύτηκε στις μαθησιακές δυσκολίες που αφορούσαν την ανάγνωση αλλά τελικά παρέμεινε για το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας στο σπίτι. Είμαι το μεσαίο παιδί της οικογένειας, έχω άλλες δυο αδερφές.
Όταν ήμουν παιδί είχα εμμονή με τη ζωγραφική. Όταν ήμουν στην πρώτη ή τη δεύτερη τάξη του δημοτικού, ο καλύτερος φίλος της μητέρας μου έδειξε ένα σχέδιο που είχα κάνει και δήλωσε ότι κάποια μέρα θα γίνω διάσημος καλλιτέχνης.
Αισθανόμουν υπέροχα για τα εγκωμιαστικά σχόλια όμως δεν αισθανόμουν καθόλου άνετα με την ιδέα ότι κάποιος θα μπορούσε να ξέρει ακριβώς τι θα γινόμουν στο μέλλον. Αργότερα, για χρόνια, όταν κάποιος θα έβλεπε τα σχέδια μου και θα μου ανακοίνωνε ότι όταν μεγάλωνα θα γινόμουν καλλιτέχνης, μου άρεσε να λέω «όχι, πρόκειται να γίνω αρχαιολόγος». Όμως από την πέμπτη δημοτικού, είχα αποδεχθεί ότι είχαν δίκιο. Δεν είχα επιλογή, κάποια μέρα θα γινόμουν καλλιτέχνης.
— Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις σου από την παιδική σου ηλικία;
Βόλτες με το ποδήλατο παρέα με τη μικρότερη αδερφή μου μέχρι το τοπικό κατάστημα που πουλούσε κόμικς, να ανακαλύπτω την παλιά συλλογή κόμικς του πατέρα μου και να χάνομαι μέσα σε ιστορίες και σε τέχνη, να πιάνω βατράχια στη λιμνούλα της φάρμας του θείου μου στο δυτικό Michigan, να ζωγραφίζω, να εξασκούμαι στην τρομπέτα, τα οικογενειακά road trips γύρω από την λίμνη Superior και κατά μήκος των νοτιοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών, χριστουγεννιάτικα πρωινά, ξαπλωμένος στο πάτωμα του γραφείου του πατέρα μου, να κοιτάζω τα εξώφυλλα δίσκων καθώς τους άκουγα.
— Νομίζω ότι η τελευταία σου δουλειά «It’s you and me too» είναι ένα σχόλιο σχετικά με την κουλτούρα της βίας. Όταν είδα την εικόνα σκέφτηκα ότι πολλοί άνθρωποι απολαμβάνουν να ασκούν βία εναντίον άλλων ανθρώπων.
Είχα την πρόθεση να πυροδοτήσω ερωτήσεις σχετικά με την κουλτούρα των όπλων και τη βία στις ΗΠΑ, όμως αυτός δεν ήταν ο αποκλειστικός μου στόχος με αυτό τον πίνακα, ήθελα να δείξω γενικότερα τι θα πει να είσαι Αμερικανός. Ο πίνακας παρουσιάζει μια τυπική αμερικάνικη έξοδο, βράδυ στην παραλία, σε ένα σκοπευτήριο για παιδιά. Υπάρχουν πολλά σε αυτό το μέρος σχετικά με την αμερικάνικη κουλτούρα, τα όπλα και η βία είναι ένα ανάμεσα σε πολλά.
— Nothing lasts forever and that’s OK. Για ποιο λόγο;
Αυτή είναι η φύση και η συνέπεια του χρόνου, που έχουν ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση όλων των πραγμάτων, φυσικών και μη.
— Ένα top5 με τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες και ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα;
1.
Οι Mεξικανοί καλλιτέχνες, David Alfaro Siqueiros και Diego Rivera ιδιαίτερα
Η ιδέα ότι θα μπορούσαν να ζωγραφίσουν ιστορίες σε έναν τοίχο με έναν αντιπροσωπευτικό τρόπο ώστε το μήνυμα να έχει απήχηση πιθανά σε πολλούς ανθρώπους μου προκαλεί μεγάλη αίσθηση. Μου αρέσει επίσης το γεγονός ότι ο ρεαλισμός δεν είναι σημαντικός ή απαραίτητος ώστε να περάσουν το μήνυμα ή την ιστορία. Ίσως επειδή τα murals δεν είναι 100% ρεαλιστικά, περνούν ευκολότερα τις ιδέες που θέλουν στον κόσμο.
2.
Ο Αμερικανός καρτουνίστας Chris Ware
H σχεδιαστική του ικανότητα είναι εκπληκτική και μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί και τοποθετεί τις πιο διακριτικές λεπτομέρειες βοηθώντας στη στήριξη και τη συμπλήρωση της αφήγησης με τόσο βαθυστόχαστους τρόπους.
3.
Καλλιτέχνες οι οποίες σχετίζονται με το ρεύμα της νέας αντικειμενικότητας
Ιδιαίτερα οι Otto Dix και Christian Schad. Αυτοί οι καλλιτέχνες ρίχνουν μια ατρόμητη ματιά στην κοινωνία και δεν έχουν καθόλου συναισθηματισμούς στις δουλειές τους αλλά αρκετές δόσεις νηφάλιας σάτιρας.
4.
Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Kerry James Marshall
H δουλειά του έχει έντονο αντίκτυπο σε εμένα επειδή είναι αλήθεια ότι οι πίνακες του είναι ενάντια στα ρατσιστικά στερεότυπα που επικρατούν στις ΗΠΑ.
— Πιστεύεις ότι η κοινωνία έχει κάποια υποχρέωση απέναντι στους καλλιτέχνες;
Φυσικά. Μια υγιής κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται μόνο την αξία της καλλιτεχνικής κοινότητας αλλά τη στηρίζει ενεργά με ουσιαστικό τρόπο επειδή η δύναμη των τεχνών σχετίζεται με την ευημερία και την μακροβιότητά της. Οι καλλιτέχνες είναι καθρέφτες οι οποίοι δείχνουν τι πραγματικά είναι μια κοινωνία, έτσι οι πολίτες αντιλαμβάνονται μέσω αυτών ότι είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους.
— Τι είναι δυστυχία για εσένα;
To να είσαι βυθισμένος και κολλημένος στη νοσταλγία, το να ακολουθείς τις παραδόσεις από υποχρέωση και το να μην είσαι σε ικανός να πεις την αλήθεια για το τι είναι σωστό βάζοντας στην άκρη τον εαυτό σου.
— Θα μπορούσες να μας πεις για ένα βιβλίο που σου άλλαξε την ζωή για πάντα;
Ήταν 1998 και ζούσα στο Buenos Aires της Αργεντινής, παρέλαβα ένα κουτί με χρησιμοποιημένα βιβλία από τον θείο και τη θεία μου. Τα βιβλία ήταν μια μίξη κλασικής λογοτεχνίας με «πατάτες», όμως από το κουτί θα κρατούσα ένα, που θα μου άλλαζε τον τρόπο με τον οποίο κατανοούσα τις ιστορίες που μπορούσα να πω. Ήταν το Fifth Business, η πρώτη νουβέλα της Τριλογίας του Deptford του Robertson Davies.
H Τριλογία του Deptford αποτελείται από τρεις νουβέλες οι οποίες περιστρέφονται γύρω από ένα περιστατικό όπου ένα αγόρι πετά μια χιονόμπαλα σε ένα άλλο αγόρι. Αστοχεί και χτυπά μια έγκυο γυναίκα που οδηγείται σε πρόωρη γέννα. Κάθε νουβέλα εξερευνά τα αποτελέσματα των πράξεων διαφορετικών χαρακτήρων.
Το Fifth Business ήταν ιδιαίτερα καθοδηγητικό για έναν νεαρό άντρα που ήθελε να δημιουργήσει πίνακες με δυνατή και πολύπλοκη αφήγηση. Από τότε κατάλαβα ότι για κάθε άνθρωπο ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα είναι μοναδικός και το πρόσωπο που αποκόπτεται από την πραγματικότητα έχει μια ιστορία να αφηγηθεί, που είναι εξίσου έγκυρη και συχνά περισσότερο ενδιαφέρουσα συγκριτικά με τα πρόσωπα που βρίσκονται στο κέντρο της ιστορίας.
— Θα μπορούσες να μας μιλήσεις για την ιδέα πίσω από τον πίνακα «The fortune teller was mistaken»; Είναι ένα σχόλιο σχετικά με έναν αποτυχημένο γάμο;
Κανένας από τους πίνακες μου δεν έχει συγκεκριμένες ιστορίες. Τους δημιούργησα γιατί ήλπιζα να έχω μια ουσιαστική σύνδεση με τον θεατή, σε ένα επίπεδο μπορούμε όλοι να σταθούμε μαζί, απέναντί τους, ως μέλη της ανθρωπότητας, και αυτό μπορεί να προκαλέσει ερωτήσεις που μόνο οι θεατές έχουν την απάντηση. Δεν είναι λάθος να λες ότι ο πίνακας «The Fortune Teller Was Mistaken» είναι ένας σχολιασμός για έναν αποτυχημένο γάμο όμως δεν είναι η μόνη απάντηση. Ελπίζω ότι κάθε φορά ο θεατής θα βλέπει τους πίνακες μου και θα βρίσκει μια νέα απάντηση στην ερώτηση του.
— Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Θέλω να ξεκινήσω μια νέα σειρά πινάκων, να συμμετάσχω σε ομαδικές εκθέσεις τη νέα χρονιά, να ανακαλύψω νέες ευκαιρίες ώστε να παρουσιάσω την δουλειά μου έξω από την Ουάσινγκτον.
— Θα μπορούσες να μας στείλεις μια φωτογραφία με κάτι που αγαπάς πολύ;
Μερικοί ακόμα πίνακες του Gregory Ferrand:
Όλες οι εικόνες παραχωρήθηκαν από τον καλλιτέχνη για αποκλειστική χρήση από το LIFO.gr. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια του.
Info:
