Η πρόσβαση. Ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη

Η πρόσβαση. Ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη Facebook Twitter
Φωτογραφία από την παράσταση «Η Ομίχλη Των Βουνών» του Δη.Πε.Θε Καβάλας. © Χρήστος Συμεωνίδης
0

Η πρόσβαση αποκτά με τρόπο ευνόητο και αυτονόητο τα χαρακτηριστικά τού απόμακρου και τού δύσβατου όταν η περιοχή προς την οποία τείνει είναι η περιοχή τού απρόσβατου, ή τού εξ ορισμού δύσκολα προσβάσιμου, όπως είναι εκείνη των οντολογικών άκρων, των συνειδησιακών απολήξεων, των πνευματικών κορυφώσεων, αλλά και των καλλιτεχνικών και ποιητικών στοχεύσεων.


Πρόκειται για περιοχές όπου όντως δεν επιτρέπεται η πρόσβαση παρά υπό προϋποθέσεις, και μάλιστα αδέκαστες: απαιτείται μία ριζική τόλμη, μία απόλυτη ανάγκη, ένας χρόνιος μόχθος, προκειμένου να επανέλθει ο άνθρωπος, κάθε φορά που το επιχειρεί, σ' αυτό που συνιστά το συγχρόνως πιο κοινό και το πιο σπάνιο στοιχείο του, στην κατάκτηση τού ανέκφραστου, στη διατύπωση τού ανείπωτου.


Χιλιετίες τώρα η προσπάθεια επιτυγχάνει και αποτυγχάνει σ' αυτήν την αρχέγονη και εγγενή ανθρώπινη έφεση προς το άγνωστο, προς το αφανές, προς το μη ακόμη λεχθέν, προς αυτό που εκτείνεται πέρα από τα κατακτημένα εδάφη και τα προσεγγισμένα όρια, προς το πέραν όλων αυτών, με την πρόθεση να φέρει στην ἐμφάνεια κάτι από την απροσδιόριστη και ακατονόμαστη έκταση τού ασύλληπτου.

Σήμερα, η προσπάθεια αυτή, έπειτα από αιώνες σχεδόν μονομερούς στόχευσης προς τα άνω και προς το πέραν, καλείται να αναλάβει ένα έργο ανάλογης αλλά αντίστροφης στόχευσης: σήμερα το πραγματικά απρόσβατο, το αληθινά ανοίκειο, το όντως απόμακρο και δύσβατο, το άνω και το πέραν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος


Σήμερα, η προσπάθεια αυτή, έπειτα από αιώνες σχεδόν μονομερούς στόχευσης προς τα άνω και προς το πέραν, καλείται να αναλάβει ένα έργο ανάλογης αλλά αντίστροφης στόχευσης: σήμερα το πραγματικά απρόσβατο, το αληθινά ανοίκειο, το όντως απόμακρο και δύσβατο, το άνω και το πέραν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.

Οι ατελεύτητες προσεγγίσεις τού ίδιου τού ανθρώπου από τον άνθρωπο, μολονότι απέδωσαν μέχρι τώρα κάθε άλλο παρά αμελητέα αποτελέσματα, εντούτοις, εκεί όπου έφτασαν σήμερα, εξαιτίας ιστορικών συγκυριών και συμβάντων, είναι το σημείο όπου ο άνθρωπος εμφανίζεται, αυτή την στιγμή, περισσότερο ανοίκειος από ποτέ, λιγότερο προσβάσιμος από ποτέ, αποτελώντας έτσι, το σημείο αυτό, ένα όριο το οποίο η προσπάθεια τού ανθρώπου καλείται να το κρούσει για να το υπερβεί, ώστε αυτό το όριο, που είναι ολόκληρος ο σημερινός άνθρωπος, σώμα-αισθήσεις-συναισθήματα, να παραδοθεί στον άνθρωπο ως πεδίο γνώσης και αυτογνωσίας.


Η σημερινή, πανταχού σοβούσα, διανθρώπινη εμπλοκή, ενισχυμένη στην δημόσια εικόνα της από τα πολιτικά τερατουργήματα, τα εγκληματικά εγχειρήματα, τις εξόφθαλμες δηώσεις και τίς εκκωφαντικές καταρρεύσεις όπου γης, έχει φέρει τον άνθρωπο στο σημείο τού Μη-Είναι, είτε μόνος το βιώνει είτε ως συνάνθρωπος.


Οι άνθρωποι, ως σώματα, αρσενικά και θηλυκά, δεινοπαθούν από το άγος τού συν-υπάρχειν, δοκιμάζονται από αυτό το συν, ακόμα και με τον ίδιο τον εαυτό τους, σε βαθμό ανυπαρξίας, οριακής αδυναμίας να καταλάβουν και να αναλάβουν το μη τού είναι τους, το σώμα ως φορέα δυνάμεων τις οποίες η παγκόσμια παράδοση απέδωσε σε εκτός ανθρώπινους φορείς, σε μη ανθρώπινες οντότητες, σε κάτι μη ανθρώπινο το οποίο όμως είναι δημιούργημα τού ίδιου τού ανθρώπου, τού πνεύματός του και των αισθήσεών του.

Η πρόσβαση. Ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη Facebook Twitter
Φωτογραφία από την παράσταση «Η Ομίχλη Των Βουνών» του Δη.Πε.Θε Καβάλας. © Χρήστος Συμεωνίδης


Χρειάζεται, σήμερα, όλο αυτό το εκτός να γίνει, ή να ξαναγίνει, αν κάποτε έγινε, πάλι ένα εντός: η κλειστή πύλη των σωμάτων να παραδώσει τα κλειδιά και την κλειδαριά της στα ανθρώπινα χέρια προκειμένου να ανοιχτεί και να αποκαλύψει το περιεχόμενό τους στην δημόσια θέα και κρίση.


Είναι, όχι για πολλούς, σαφές ότι η πύλη αυτή είναι η πύλη ενός ψυγείου, ότι το άνοιγμά της θα εκπέμψει δυσβάστακτες ποσότητες ψυγμένου περιεχομένου, έναν εσωτερικό παγετώνα ο οποίος σχηματίστηκε εκεί από αιώνες και χιλιετίες συμπαγούς εσωτερικής λειτουργίας η οποία έχει φτάσει σήμερα να είναι σε μέγιστο βαθμό το μέσα τοπίο τού κάθε ανθρώπου.


Αυτήν την έσω παγίωση στοχεύει να πλήξει κάθε προσπάθεια πρόσβασης. Aυτή που αφορά στον ίδιο τον άνθρωπο είναι η πιο επίπονη επειδή τίποτα δεν είναι πιο κοντά στον άνθρωπο από έναν άλλον άνθρωπο, κι αυτή η εγγύτητα, αντί να βοηθά, εμποδίζει την πρόσβαση, σχεδόν την απαγορεύει.


Το τιτάνιο αυτό έργο θα πρέπει να αναλάβουν οι ερχόμενες χιλιετίες, ώστε η ομίχλη των βουνών να μην είναι τόσο αδιαπέραστα και ανυπόφορα πυκνή ανάμεσα στους ανθρώπους, όπως έχει φτάσει να έχει γίνει σήμερα αυτή, μετατρέποντας τον ανθρώπινο κόσμο ολόκληρο σ' ένα ερμητικά κλεισμένο και απρόσβατο ψυγείο.

O Δημήτρης Δημητριάδης γράφει ένα κείμενο με αφορμή την παράσταση «Η Ομίχλη των Βουνών» που παρουσιάζεται από το Δη.Πε.Θε Καβάλας.

Ιnfo:

Η Ομίχλη Των Βουνών

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Αγγελίδης

Σύνθεση: Constantine Skourlis

Ερμηνευτές: Ίρις Νικολάου, Κωνσταντίνος Σπύρου

Παραγωγή: Δη.Πε.Θε. Καβάλας

Ιδέες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η γυναίκα που ανακάλυψε από τι είναι φτιαγμένα τα αστέρια

Ιδέες / Η γυναίκα που ανακάλυψε από τι είναι φτιαγμένα τα αστέρια

Η περίπτωση της αστροφυσικού Σεσίλια Πέιν-Γκαπόσκιν που επέλυσε μόνη της ένα από ένα από τα πιο πιεστικά επιστημονικά ζητήματα αλλά η έρευνά της «καπελώθηκε» από το κατεστημένο της εποχής
EΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
π. Αλέξανδρος: «Ο Χριστός δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα κρεβάτια των ανθρώπων»

Ένα ανοιχτό μυαλό / π. Αλέξανδρος: «Ο Χριστός δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα κρεβάτια των ανθρώπων»

Ο π. Αλέξανδρος, πρώην καθηγητής Θεολογίας που έγινε παπάς στα 66 του και λειτουργεί στη δημοτική, στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά στην Πλάκα, είναι από τους ιερωμένους που ξεχωρίζουν για την προοδευτικότητα, την ανοιχτοσύνη και το καινοτόμο πνεύμα τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tι κάνει την αγάπη τόσο δύσκολη;

Βιβλίο / Tι κάνει την αγάπη τόσο δύσκολη;

Γνωστός από το αιρετικό βιβλίο του "Έρωτος Φύσις", ο πατέρας Φιλόθεος αναγνωρίζει τις ομοιότητες μεταξύ ψυχοθεραπείας και θρησκείας και τις προσπάθειες της επίσημης Εκκλησίας να προσεκλύσει "νέα πελατεία". Τονίζει, όμως, πάντα ότι το μέτρο της αληθινής πίστης είναι μόνο η αγάπη.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΑΡΙΑΝ ΛΑΖΑΡΙΔΗ
«Δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση, τελεία και παύλα», σύμφωνα με επιφανή Αμερικανό νευροεπιστήμονα

Ιδέες / «Δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση, τελεία και παύλα», σύμφωνα με επιφανή Αμερικανό νευροεπιστήμονα

Ο Robert Sapolsky, καθηγητής Νευρολογίας και Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σχεδόν όλη η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι πέρα από τον συνειδητό μας έλεγχο.
THE LIFO TEAM
Μικαέλ Φεσέλ: «Η αμφισβήτηση του κατεστημένου είναι αδιαχώριστη από μια νέα οικονομία των σωμάτων και των ηδονών»

Βιβλίο / Μικαέλ Φεσέλ: «Η αμφισβήτηση του κατεστημένου είναι αδιαχώριστη από μια νέα οικονομία σωμάτων και ηδονών»

Μπορούμε, άραγε, ζώντας σε έναν άδικο κόσμο, να απολαμβάνουμε απενοχοποιημένα και δίχως να συναινούμε έστω αθέλητα στην ανισότητα και στην εκμετάλλευση; Είναι η ηδονοθηρία καθαρά ατομική, και ατομικιστική, υπόθεση ή μπορεί να ενταχθεί οργανικά στις πολιτικές της επιθυμίας και των σωμάτων; Πόσο επίκαιρα είναι σήμερα συνθήματα όπως το «επανάσταση για την καύλα της»; Ιδού πώς το φιλοσοφεί το θέμα ο συγγραφέας του βιβλίου «Κόκκινα Φανάρια – Η ηδονή και η αριστερά» (εκδ. Πόλις).
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ