«Όλα εσείς τα LGBT+, που κράζετε τη συμμετοχή του Ισραήλ»
Ένα επιχείρημα που με κυμαινόμενη χυδαιότητα εκφράζεται εσχάτως από τους λευκούς, ετεροφυλόφιλους Δεξιούς
«Όλα εσείς τα LGBT+, που κράζετε τη συμμετοχή του Ισραήλ στη Eurovision, πηγαίνετε στη Χαμάς και στους ισλαμοφασίστες, να δείτε τη γλύκα όταν σάς πετάνε από ταράτσες…»
Αυτό είναι ένα επιχείρημα, που με κυμαινόμενη χυδαιότητα εκφράζεται εσχάτως από τους λευκούς, ετεροφυλόφιλους Δεξιούς.
Είμαι Δυτικός. Απολαμβάνω τις ελευθερίες της Δύσης. Αλλά αυτά τα λόγια κρύβουν πολλές κρυφές αρρώστιες.
Κατ' αρχάς αυτοί που μιλούν, μιλούν ως μεγαλόθυμοι πατριάρχες, που επιτρέπουν και στα αδικημένα της φύσης να υπάρχουν. Αισθάνονται ιδιοκτήτες του Κράτους Δικαίου, κιμπάρηδες που ανοιγοκλείνουν την κάνουλα των δικαιωμάτων κατά το δοκούν: «Μη θεωρείτε αυτονόητο το ότι σάς αφήσαμε να κουνιέστε, χιονονιφάδες της διαφορετικότητας· είναι επειδή είμαστε ανώτεροι άνθρωποι· αλλά μην υποστηρίζετε και όσους μισούμε – μη τα κάνουμε όλα ίσωμα. Δεν είναι μακριά η εποχή που σάς κρεμάγαμε κουδούνια». Δεν τους έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ότι το να ελκύεσαι από το άλλο φύλο, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να είσαι βλαξ, φασίστας ή ανθρωπάκι. Ξεχνούν ότι στη (Δυτική) χώρα που γεννήθηκε ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, λευκοί ετεροφυλόφιλοι άντρες έχτισαν τους θαλάμους αερίων. Θεωρούν μεγάλο προνόμιο ότι τους ερεθίζει το ιεραποστολικό σεξ – θεωρούν ότι αυτό είναι αρκετό για να τους εντάξει στους κόλπους του φωτός, της ευφυίας και της προόδου, τρομάρα τους.
Είναι σαφές, ότι οι συγκεκριμένοι Δυτικοί, κατά βάθος βδελύσσονται την τόση ελευθερία της Δύσης. Τους έχει φορεθεί και την ανέχονται – όπως ανέχεται ο Πλεύρης, ο Βορίδης και ο Άδωνις τα ανοίγματα του Μητσοτάκη. Ευκαιρίας δοθείσης όμως κορδώνονται με τα παράσημα του άλλου. Λίγο να τους πατήσεις τον κάλο, αποκαλύπτουν την ακραία, ομοφοβική φύση τους, σε απευθείας σύνδεση με την νοσηρή, υποκριτική Ελλάδα του αστυνομικού δελτίου: γυναικοκτονίες, παιδεραστίες, αιμομιξίες, βιασμοί… Οι Ελλάδες αναστενάζουν.
Κάνουν επίσης το πονηρό λάθος να κρίνουν έναν πολιτισμό με τα μέτρα ενός άλλου. Στα μάτια των Δυτικών, ναι, τα Ισλαμικά έθνη είναι ανελεύθερα και καθυστερημένα (το πιστεύω κι εγώ). Αλλά και στα μάτια των μουσουλμάνων τα Δυτικά ήθη είναι ένα απέραντο dark room. Γι’ αυτό και κάθε κράτος έχει τους δικούς του νόμους. Για να κωδικοποιεί την ιστορία της δικής του κοινωνίας – όχι της διπλανής.
Και ποιο κάλο τους πάτησαν τώρα; Ότι υπήρξαν διαδηλώσεις για τη συμμετοχή του Ισραήλ στη Eurovision. Kι εγώ βρήκα αχρείαστες τις αντιδράσεις. Η Eurovision είναι μια συνθήκη σαχλότητας (United by the Music)― είτε την δέχεσαι και πας είτε δεν την δέχεσαι και απέχεις. Aναρωτιέμαι όμως για πλάκα, τι θα γινόταν αν συμμετείχε με τραγούδι και η Παλαιστίνη (γεωγραφικά, ταυτίζεται με το Ισραήλ άλλωστε). Θα άρχιζε το αληθινό γλέντι τότε…
Σοβαρά όμως: Δεν υπήρξε σοβαρός άνθρωπος που να μη καταδίκασε την βάρβαρη, τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς. Ταυτόχρονα όμως καταδίκασε την απολύτως ασύμμετρη απάντηση του Ισραήλ. Μη ξεχνώντας αυτό που πολλοί παραβλέπουν: ότι δεν ταυτίζεται ολόκληρη η Παλαιστίνη με μια τρομοκρατική οργάνωση.
Γράφω όμως αυτό το σημείωμα για την τελευταία μόδα των φιλελεύθερων τρολ: Αν κάποιος gay ή γυναίκα εκφέρει μια γνώμη συμπάθειας για την κατερειπωμένη Γάζα, να του υπενθυμίζουν σαν φουσκωμένοι κόκορες ότι oι χιονονιφάδες και τα τρίτα φύλα θα όφειλαν να τους φιλούν το χέρι και να μη δίνουν κανένα δίκιο στους ισλαμοφασίστες γείτονες.
Νάνοι με μεγάλο πέος!
Κερδήθηκαν πολλά τα τελευταία χρόνια. Έχω όμως διαρκώς την αίσθηση ότι κρέμονται από μια κλωστή. Κι αυτή η κλωστή είναι η ανθρώπινη φύση. Που έχει το πρόσωπο του Ιανού.
