Τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν απ' τον προηγούμενο δίσκο σου μέχρι το «Valse των ελαφιών»; Γιατί χρειάστηκαν 10 χρόνια για να βγάλεις δίσκο;
Μου αρέσουν οι διακόπτες της ζωής. Αλλαγή σεναρίου και βλέπεις απ' έξω τη ζωή του τραγουδοποιού. Συναναστρέφεσαι διαφορετικούς πρωινούς τύπους, πρωινή ζωή. Μόνο όταν θέλω πραγματικά... βραδινή. Μαζεύεις ήλιο, βροχές και μετά αποφασίζεις να ξαναρχίσεις να γράφεις μόνο όταν έχει ουσία ζωής. Δέκα χρόνια γιατί δεν θέλω με τίποτα το 11... Ευτυχώς δηλαδή, γιατί θα μπορούσε άλλα δέκα. Ξεχνιέμαι όταν περνάω La supeg de la calson.
Γιατί «Valse των ελαφιών»;
Ρομαντισμός και κυνισμός, όπως όλοι αυτοί που προσπαθούν να βρουν άμυνα από τη σύγχρονη και σίγουρα ανέραστη εποχή όσον αφορά τη ζωή, που δεν έχει πια παραμύθι... Τι ωραία, και πώς είναι όταν χορεύουν καγκουράδικα βαλς δυο ελάφια με τα αδύναμα πόδια τους. Kαι ξαφνικά γίνονται τσακάλια, λύκοι, φυσικά άνθρωποι στη Νέα Υόρκη... Τα κάνουν όλα, τσακίζονται με όλα του βραδιού, και μετά ξανά γαλήνη... παραμύθι... γι' αυτό... βαλς των ελαφιών... Ναι...
Ποια είναι τα «συστατικά» του τέλειου ποπ δίσκου;
Κάτι σαν πίνακας ζωγραφικής με αφηρημένες αραιές ίσιες γραμμές, κάπου να εφάπτονται, να είναι πολύ λεπτές, με χρώματα κίτρινο, πράσινο ανοιχτό, σίγουρα κόκκινο. Κάπου να έχει σημάδια βίαιης σύγκρουσης. Όλα τα χρώματα και οι νότες μαζί. Αλλά όχι μουτζούρα. Ξέρουν οι ζωγράφοι. Όλοι οι λεπτολόγοι που η ποπ γι' αυτούς είναι το απόσταγμα της τέχνης, που δεν χωρά ποτέ τίποτα παραπάνω... ούτε μισή νότα... ούτε μισή πινελιά. Είναι μαγική η ποπ...
Το «Valse των ελαφιών» χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να το εκτιμήσεις, δεν φτάνει η πρώτη φορά για να καταλάβεις πόσο καλός δίσκος είναι. Πιστεύεις ότι το κοινό, κυρίως το νεαρό, έχει πια τόσες «αντοχές» και χρόνο ν' ασχοληθεί με ένα δίσκο, όσο είχε πριν μπουχτίσει απ' την υπερπροσφορά μουσικής;
Μόνο αυτό χρειάζεται. Πόσο εύκολο για παλιές στιγμές που έλιωνες ένα βινύλιο για να το ρουφήξεις πραγματικά, αλλά και πόσο δύσκολο είναι πια ν' ακούσεις δύο και τρεις φορές κάτι που σου έκανε κλικ. Θα βρεθούν -είμαι σίγουρος- δυνατές παρέες που θα πουν ναι. Άκου καινούριο Xaxakes. Θα πας με αεροπλάνο στα σύννεφα, με μηχανή σε δρόμους με στροφές, θα κοιμηθείς σε ιστιοφόρο σε θάλασσες... Μου αρέσει τελικά αυτός ο δίσκος. Viva... Και σίγουρα θα πιεις ένα λευκό παγωμένο κρασί και θα τσουγκρίσεις στην αγάπη, αφού φτιάχτηκε γι' αυτήν...
Τελικά, αυτή η εύκολη πρόσβαση στη μουσική έχει κάνει καλό ή κακό; (Σε μια πρόσφατη βρετανική έρευνα φαίνεται ότι οι 15ρηδες αδιαφορούν πλήρως όχι μόνο για την αγορά CD, αλλά ακόμα και για το download.)
Όλα άκομψα, στη μάπα κατευθείαν. Μουσική χωρίς το ταξίδι της ζωής που δεν ξέρεις πού είσαι, αλλά δεν σε νοιάζει και ούτε θέλεις να σου πουν δεν γίνεται, είναι ανοιγμένο γράμμα. Αυτό νομίζω έπαθαν οι σημερινοί 15αρηδες, μόνο που δεν φταίνε αυτοί που το βράδυ δεν τους χαμηλώνει κάποιος τα φώτα να ονειρευτούν... Πάλι, όμως, πιστεύω το τίποτα θα φέρει τα όλα. Δεν γίνεται... οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τους κάθε Xaxakes. Έτσι μου είπαν, αλήθεια...
Πόσος διαφορετικός είναι ο νέος σου δίσκος από τους προηγούμενους;
Πρώτη φορά παίρνω το ρόλο μου ως τραγουδοποιού στα σοβαρά. Ναι, yes, ole, viva. Δούλεψα για την τέχνη και δεν δουλεύω για τίποτα άλλο στο άθλιο σύστημα πια. Θα συμφωνούν οι αγαπημένοι μου Dead Kenedys. Είμαι σίγουρος.
Πριν από μερικά χρόνια δήλωνες ότι δεν υπάρχει «απόλυτο» ελληνικό γκρουπ. Έχει αλλάξει κάτι σήμερα; Υπάρχει κάτι που ξεχωρίζεις από την «ελληνική σκηνή»;
Τόσο ωραίες μουσικές στιγμές από ελληνικά γκρουπ, αλλά τόσο φτωχά «θέλω», κάντο, yes, από την προηγούμενη rock'n'roll ζωή. Αυτό είναι... τίποτα άλλο. Δεν είναι δουλειά η μουσική. Είναι καταστροφή. Όσοι μπορούν, μέσα, είμαι. μαζί τους. Όσους ξέρω τους σέβομαι.
Πώς είναι τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη σήμερα, αν τη συγκρίνεις με πέντε χρόνια πριν; (όχι μόνο μουσικά)
Άθλια πόλη. Όλος ο επαρχιωτισμός στο μεγαλείο του. Πόσο μεγάλη ήταν το 1978-79, '80, '81, '82, '83, '84, '85, '86, '87, '88, '89. Μετά, άσ' το. Ορδές από ανθρώπους του καθωσπρέπει, φασίστες της τέχνης.
Σε ενοχλεί όταν βλέπεις να μοιράζεται κάποιος το δίσκο σου; Έχεις αντιδράσει ποτέ;
Θεέ μου, τι τύχη κάποιος να προτείνει να αντιγράψει το CD... και ναι, να μπαίνω στο σπίτι, στο δωμάτιο κάποιου καινούργιου φίλου, που πια θα γίνει δικό του.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σου; Ετοιμάζεις live;
Πολλά κρασιά... πολλά viva. Λίγα όχι, ούτε πολλά, αλλά σίγουρα party Xaxakes live. Να μην ξεχνιόμαστε...
Ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος που άκουσες τελευταία;
Xaxakes... σίγουρα..