Ωραία φωτό. Αναμνηστικό πορτρέτο από το κλείσιμο το Φεστιβάλ του Λονδίνου. Δυο γενιές, δυό χώρες. Ένας δουλευταράς, παρά τα 91 του χρόνια, sir κι ένα (πρώην) εφηβικό είδωλο. Ο Δράκουλας κι ο Ψαλιδοχέρης. Ο Ντούκου κι ο Καβαλάρης. Ο Σάρουμαν κι ο Μπάρναμπας. Σε ένα ταιριαστά ήπιο γοτθικό, σαλονάτο φόντο.
Ο Κρίστοφερ Λι τιμήθηκε από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου και ο Τζόνι Ντεπ τρύπωσε από την πίσω πόρτα για να αποφύγει την ανεπιθύμητη δημοσιότητα και παρέδωσε το βραβείο στον φίλο του, και συμπρωταγωνιστή στον Ακέφαλο Καβαλάρη.
Ο Λι και ο Ντεπ κατάγονται από απίθανα διαφορετικές "σχολές" σινεμά, με κυριότερη απόκλιση το χιούμορ που διατρέχει τις ερμηνείες του Ντεπ, σε αντίθεση με την αγέλαστη σοβαρότητα του Λι, παρά τις λιγοστές κωμωδίες στις οποίες έχει συμμετάσχει και τις θεωρεί ανόητες, αλλά στα μάτια των σινεφίλ συναντήθηκαν στο μεγάλο πεδίο του τρόμου, του goth και του φανταστικού. Για τον αμερικανό ηθοποιό, ο Κρίστοφερ Λι αποτελεί έμπνευση, έναν από τους μέντορες του- τους περισσότερους τους είδαμε στον Εντ Γουντ.
Ο Λι έπαιξε τον αθάνατο, ρομαντικό Δράκουλα επί 14 χρόνια, από το 1958 ώς το 1972, είχε μια σημαδιακή ανάκαμψη το 1973, όταν έπαιξε στο σπουδαίο Wicker Man και τον κακό στο τζεϊμσμποντικό Man With the Golden Gun, και στα 80 του χρόνια πέρασε ξαναγύρισε για τα καλά, όπου και τον έμαθαν οι πιτσιρικάδες, με τη συμμετοχή του στον Πόλεμο των Άστρων και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. "Να μου του θυμηθείτε και να μνημονεύσετε τα λόγια μου: ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών του Πίτερ Τζάκσον θα είναι κάτι που δεν έχετε ξαναδεί στη ζωή σας και θα προκαλέσει δέος και θαυμασμό σε όλον τον κόσμο", μου είχε πει το 2001 σε μια συνέντευξη στο Σύνταγμα, καλεσμένος του Νίνου Μικελίδη για το φεστιβάλ της Ελευθεροτυπίας. Αφού έψαλε με βροντερή φωνή και εράσμιο προφορά το Άνδρα Μοι Έννεπε κελαρίζοντας τα ρο, με αποχαιρέτισε όρθιος, κύριος, με γερή χειραψία και άθικτη την επιβλητική, δίμετρη φιγούρα του.
Αμέσως μετά, πήγα στο Μοναστηράκι για να τα δω τους φίλους μου τους δισκάδες, και κάγχασαν δύσπιστα όταν τους είπα πως μόλις είχα συναντήσει τον Λι σε ένα ξενοδοχείο της Αθήνας, λίγα μέτρα μακριά. Σε δευτερόλεπτα, γίνεται σούσουρο όταν κάποιος εντόπισε αυτόν, με λευκό λινό κοστούμι και πάναμα καπέλο, μαζί με τη γυναίκα του, να ροβολάνε σαν εκκεντρικοί τουρίστες την Ηφαίστου. "Ρε, ο Δράκουλας", είπαν εν χορώ και έτρεξαν να διαπιστώσου αν είναι αλήθεια, να δουν από κοντά τον θρυλικό μπαμπούλα της νιότης τους. Ο Κρίστοφερ Λι διατεινόταν πως δεν τον ενδιέφερε πλέον να μιλάει για τον χαρακτήρα από τις ταινίες της Hammer, αλλά οι φαν είχαν διαφορετική γνώμη.
Ο Τζόνι Ντεπ είχε τη τύχη στην καριέρα του (αν και απέχει από τα 70 χρόνια σταδιοδρομίας του Λι, που δεν περίμενε να του ξημερώσει Χόλιγουντ στη δύση του) και την ευγένεια να τιμά τους αρχαιότερους. Επηρεάστηκε από τους καρατερίστες και δεν τσίμπησε με την ομορφιά του. Προτίμησε να μασκαρεύεται, να γίνεται τέρας με τον αμερικάνικοι τρόπο- ο αγγλικός είναι πιο ερμηνευτικός. Ο Τιμ Μπέρτον τον ξεκλείδωσε, στην ανεξάντλητη παιδική χαρά του ιδιοσυγκρασιακού σινεμά του. Έκτοτε, ο Ντεπ ανακάτευε την τράπουλα, σαν χαμογελαστός διαβολάκος, ανεξάρτητα από το μέγεθος του εγχειρήματος. Με τα χρόνια, έμαθε να παίζει κι όχι μόνο να κεντράρει τους ρόλους και να τους ποζάρει.
Δεν πετυχαίνει πάντα αλλά κι ο Κρίστοφερ Λι τι να πει, έχει παίξει σε 200 ταινίες και οι περισσότερες έχουν ξεχαστεί κι από τους αρχειοφύλακες. Επίσης, υπήρξε ένας από τους λίγους καλούς φίλους του Μάρλον Μπράντο και του Χάντερ Τόμπσον. Τους παραστάθηκε και τους γηροκόμησε ως άλλος σωματοφύλακας, όπως άτυπα κάνει τώρα με τον Τζακ Νίκολσον- ξέρετε, όχι με φασκόμηλα, αλλά με σεβασμό και νοιάξιμο. Και στις ταινίες του, βλέπουμε να μεταφέρει συχνά μια b-movie αίσθηση, βγαλμένη από τους καλύτερους. Και φαντάζομαι θα συμφωνεί με μια εξαιρετικά οξυδερκή, αυθεντικά βρετανικά ακαταλαβίστικη δήλωση που έκανε ο Κρίστοφερ Λι, παραλαμβάνοντας το βραβείο του προχθές: "Κοιτάζοντας αναδρομικά τους χαρακτήρες που υποδύθηκα, έχω την παράξενη αίσθηση πως τους ενσαρκώνει κάποιος άλλος ηθοποιός, και όχι εγώ. Και σε μερικές περιπτώσεις, θα ευχόμουν όντως να ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου!".