Προψές 26/1, ένας κομήτης όντως πέρασε «ξυστά» από τη Γη. Στις 7:34 ξημέρωσε μια λαμπρή, ηλιόλουστη μέρα, ανάλογη με εκείνη του γνωστού προεκλογικού σποτ του κυβερνώντος, πλέον, κόμματος. Μαγαζιά και τράπεζες άνοιξαν πράγματι κανονικά μετά τις 8:00, οι οικογένειες που κινδύνευαν να χάσουν το σπίτι τους πήραν βαθιά ανάσα: «Οι μηχανές παίρνουν εμπρός, η κοινωνία στέκεται όρθια… αρχίζουμε την πραγματική διαπραγμάτευση, χαράζουμε νέα πορεία» συνέχιζε το σποτ, υποσχόμενο μια νέα Ελλάδα με «ελπίδα για όλους». Σαμαριστάν-μνημόνια τέλος, ζωή μαγική! Αυτό διάβαζες στα γελαστά πρόσωπα των χιλιάδων νέων, κυρίως, ανθρώπων που βάψανε πολύχρωμα τα Προπύλαια τη νύχτα των εκλογών, σε μια έκρηξη αισιοδοξίας που, επιπόλαιη ή μη, την είχαμε άπαντες ανάγκη.
Είτε ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι, όλοι όσοι συμμεριστήκαμε αυτή την ελπίδα –άλλοι με ενθουσιασμό, άλλοι με τα… χίλια ζόρια ή επειδή απλώς σαπίζαμε παρακολουθώντας την αφασία να παίζει τένις με την απελπισία– το κάναμε με μια ρηξικέλευθη προοπτική. Δεν περιμέναμε, εννοείται, κάποιο κοσμογονικών διαστάσεων επαναστατικό προτσές, ότι π.χ. μέσα σε εκατό μέρες θα σβήναμε το χρέος, θα τσακίζαμε τις ληστρικές, διαπλεκόμενες ελίτ, θα αποκτούσαμε όλοι αξιοπρεπή απασχόληση, πρότυπα σχολεία και νοσοκομεία, ότι θα διαχωρίζονταν άμεσα κράτος-Εκκλησία, ότι οι γεννημένοι εδώ –τουλάχιστον– μετανάστες μας θα παίρνανε αυτομάτως χαρτιά, τα ΜΑΤ θα μοίραζαν κουφέτα στις πορείες, γκέι γάμοι θα τελούνταν πανηγυρικά σε δημαρχεία και μητροπόλεις, άστεγοι και τζάνκια θα ξανάβρισκαν στον συριζαίικο ήλιο μοίρα κ.λπ. Καλωσορίζαμε, όμως, την ιστορική ευκαιρία να κυβερνά, επιτέλους, η «Αριστερά των αγώνων και των κινημάτων» κι ας μη μνημονεύτηκε στα επινίκια.
Το ακροδεξιό φάντασμα σε πιο «κυριλέ» εκδοχή συνεχίζει, οπότε, να πλανιέται στον ουρανό μιας χώρας την οποία καλείται να συνδιαχειριστεί με μια αριστερή, πια, εξουσία...
Και πάνω που ’χαμε ζεσταθεί, προτού καν αλέκτωρ λαλήσει τρις, να σου το πρώτο ice bucket: ελλείψει αυτοδυναμίας, ο Τσίπρας συνάπτει κυβερνητική συμμαχία με τους «ψεκασμένους» του πρώην Κένταυρου Καμμένου! Ένα κόμμα «αντιμνημονιακό» μεν, αλλά στον αντίποδα όσων υποτίθεται ότι πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ: συντηρητικό, θρησκόληπτο, εθνοκάπηλο, ξενοφοβικό, ομοφοβικό, λαϊκίστικο. Εντάξει, δεν είναι Χ.Α., αλλά τι σόι «κολεγιά» είναι αυτή, Αλέξη; Παγάκια το χαμόγελο, «κόμπος» ο λαιμός, αμηχανία εντός κι εκτός συνόρων, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ αρέσκεται να προβάλλει ως ελπίδα πανευρωπαϊκή. Το ακροδεξιό φάντασμα σε πιο «κυριλέ» εκδοχή συνεχίζει, οπότε, να πλανιέται στον ουρανό μιας χώρας την οποία καλείται να συνδιαχειριστεί με μια αριστερή, πια, εξουσία…
Δεν πέσαμε, ωστόσο, και από τα σύννεφα. Την ώρα της αλήθειας, η πολιτική είναι αμείλικτη – καλώς ήλθατε στην κατά Ζίζεκ «έρημο του πραγματικού»: Νέες εκλογές-«καπάκι» ήταν απαγορευτικές και δεν προμήνυαν κάποιο ουσιαστικό κέρδος, άρα με ποιους θα συμμαχούσε; Με το αυτιστικό ΚΚΕ, το ξοφλημένο ΠΑΣΟΚ ή το ακόμη απρόθυμο (και ψευδεπίγραφα αντισυστημικό, παρά τους όψιμους αντιδεξιούς λεονταρισμούς του) Ποτάμι; Η μετεκλογική συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ. είχε ήδη προαναγγελθεί, άσχετα με το αν οι περισσότεροι παραμυθιαζόμασταν. Κι εφόσον «όλοι εμείς» δεν κατεβήκαμε να ακυρώσουμε στον δρόμο αυτήν τη συνεργασία-έκτρωμα, αναγκαστικά θα τη λουστούμε. Με δεδομένες, βέβαια, τις χαώδεις εκατέρωθεν διαφορές μοιάζει εξαιρετικά βραχύβια, οπότε όλα ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι. Έπειτα, αλίμονο, οι τελευταίοι που δικαιούνται να εξανίστανται είναι όσοι πρόθυμα ανέχονταν ή συγκυβερνούσαν παρέα με Μπαλτάκους, Φαήλους, Βορίδηδες, Αδώνιδες και λοιπή μαύρη αντίδραση, έτσι;
Κι ενώ αναζητούσαμε υπογλώσσια, βλέπουμε την επομένη τον νέο πρωθυπουργό να δίνει όρκο πολιτικό, κάτι πρωτάκουστο στα καθ’ ημάς. Το λες εδώ το «μπράβο». Μόκο ο Πάνος. Πήγε και στην Καισαριανή, άσχετα με το αν αυτό που καίει σήμερα δεν είναι η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης –μια αναφορά στον Φύσσα ή τον Λουκμάν π.χ. θα ήταν πιο επίκαιρη–, αλλά ας είναι, εδώ κάποιοι ακόμα βαφτίζουν τους δωσίλογους «πατριώτες» και ψηφίζουν τους επιγόνους τους, τρίτη δύναμη ξανά, μην ξεχνιόμαστε.
Αναμένοντας τα πρώτα μέτρα που θα ανακουφίσουν άμεσα τα κοινωνικά στρώματα του «μη παρέκει», τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές αλλά και τις δικαιωματικές εκείνες πρωτοβουλίες που τόσος κόσμος περιμένει σαν το φρέσκο ψωμί, δίνω, εντούτοις, μια πίστωση χρόνου στον Αλέξη. Γιατί είναι ο πρώτος νεότερός μου πρωθυπουργός –έχω, φαντάσου, φίλους συμμαθητές του–, γιατί στην προσωπική του ζωή έχει επιδείξει σεμνότητα, εντιμότητα και μια σπάνια συνέπεια λόγων και έργων (Σύμφωνο Συμβίωσης με Περιστέρα, ονοματοδοσία παιδιών), γιατί θέλει να γράψει ιστορία και ξέρει πως αυτή δεν γράφεται με «σκονάκια». Ας γνωρίζει, όμως, ότι η πίστωση αυτή τελεί επίσης υπό διαπραγμάτευση και ότι, αποψιλώνοντας τον κινηματικό του χαρακτήρα, γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταντήσει καθεστώς κι εκείνος, ένας ακόμα «Ολαντρέου».