Τι έγινε, ρε παιδιά; Εκεί που είχαμε πια πειστεί ότι κουτσά-στραβά θα φτάναμε σε μια συμφωνία με τους εταίρους, έστω διάτρητη, ότι οι «δικοί μας» είχαν ήδη τακιμιάσει με τους «άλλους» κι απλώς ψάχνανε πώς να μας το ξεφουρνίσουν, ότι με λίγους ακόμα μπακάλικους υπολογισμούς (τρεις το λάδι-τρεις το ξίδι-έξι το λαδόξιδο) θα γεφυρώνονταν και οι τελευταίες διαφορές, ότι τα μακροβούτια του λαού θα γίνονταν σε κλίμα εθνικής ευδαιμονίας, άξαφνα προκύπτει σκηνικό ρήξης! Ορισμένοι, βεβαίως, θα θυμούνται τον Γιάνη Βαρουφάκη σε κάποια του βόλτα πριν από λίγο καιρό να απαντά σε ενθουσιώδη θαυμάστρια «να μας στηρίξετε, όμως, και στη ρήξη». Λίγοι πίστεψαν τότε ότι, πιθανότατα, σοβαρολογούσε. Και να 'σου η έκτακτη σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, η μετάθεση πληρωμής των δόσεων σε ΔΝΤ-ΕΚΤ, το ψευδεπίγραφο δίλημμα «Κούγκι ή βράχια».
Δεν τα βρίσκουν στα δημοσιονομικά, λέει. Αλλά μπορεί, αλήθεια, μια τόσο σοβαρή διαπραγμάτευση που συγκεντρώνει παγκόσμιο ενδιαφέρον κι έχει, ακούμε, τεράστια σημασία για το μέλλον της Ελλάδας αλλά και της Ε.Ε. συνολικά να ναυαγήσει για μερικά δισ. ευρώ; Μήπως πάλι μπλοφάρουν, για μήπως τελικά αμφότερες οι πλευρές προκρίνουν πια τη σύγκρουση, καθεμία για τους δικούς της λόγους; Εκτός αν δεχτούμε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα «καπρίτσιο» της ιστορίας, που φυσικά δεν εξελίσσεται πάντα ορθολογικά. Εντάξει, ξέρουμε πόσο κυνική έχει γίνει η σύγχρονη πολιτική, πόσο εξαρτημένη είναι από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα εκάστοτε «βίτσια» του. Ότι τις κραταιές φιλοσοφικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις του παρελθόντος έχουν αντικαταστήσει πεζές διενέξεις για το ύψος των spreads, των επιτοκίων, του ΦΠΑ, του κόστους εργασίας. Κάποιοι μεγάλοι διανοητές εκτιμούσαν ότι πάντα έτσι ήταν, ότι οικονομικοί ήταν οι βαθύτεροι λόγοι όλων των θρησκευτικών, ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων, άρα η εποχή μας είναι ειλικρινέστερη, εφόσον καλές οι ιδέες, αλλά δεν σε χορταίνουν, βλέπεις, οι ρημάδες.
Με το μισό σχεδόν κυβερνών κόμμα να στηρίζει ρήξη, ξαναρχίζουν στο Σύνταγμα οι λαϊκές συγκεντρώσεις, ώστε «να πάρουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας». Αλάργα μόνο μη μας πέσει και σπάσει.
«Μα, τι άλλο θέλουν πια; Μόνο το βρακί μας δεν τους έχουμε δώσει!» καγχάζει μια φίλη. Πράγματι, το τελευταίο ελληνικό πακέτο προτάσεων είναι, αντικειμενικά, αρκετά κοντά στις θέσεις των δανειστών, αν εξαιρεθούν το «πάγωμα» των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και η μη περαιτέρω μείωση μισθών-συντάξεων, που όμως αντισταθμίζουν η ακόμα πιο αυξημένη άμεση και έμμεση φορολόγηση. Δεν εντόπισα κάποια αναπτυξιακή πρόταση, έστω εναλλακτική, η εκκλησιαστική περιουσία παραμένει στο απυρόβλητο, τα εξοπλιστικά επίσης.
Στο μεταξύ, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, η οικονομική δυσπραγία, αυξάνονται, όπως και η κόπωση από την παρατεταμένη αναμονή, την απραγία, την έλλειψη προοπτικής – αίσθημα που έχει ιστορικά καταβάλει πολύ πιο «ορίτζιναλ» επαναστάσεις. Πέρα από την καθημερινή επιβίωση, υπονομεύεται η ίδια η κοινωνική και δικαιωματική ατζέντα που τόσο προβάλλει η κυβέρνηση, από την ανθρωπιστική κρίση και τη φιλοξενία των χιλιάδων προσφύγων μέχρι τα ασφαλιστικά δικαιώματα στα ομόφυλα ζευγάρια. Έλα όμως που και να θες δεν σε αφήνουν να «αγιάσεις»! Οι αποκαλύψεις του πρώην εκπροσώπου στο ΔΝΤ Ανδρέα Ρουμελιώτη στην Επιτροπή Αλήθειας της Βουλής για το χρέος για τα «σεμινάρια» Ελλήνων δημοσιογράφων –προφανώς όχι αυτών που καταγράφουν τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία, έτσι;– από το ΔΝΤ ώστε να προπαγανδίζουν αποτελεσματικά τις μνημονιακές πολιτικές (έπεσε κανείς από τα σύννεφα;) επιβεβαιώνουν, αν ισχύουν, τα χοντρά κόλπα που στήθηκαν γύρω από το ελληνικό χρέος: «Ε.Ε. και ελληνικές Αρχές δεν επιθυμούσαν εξαρχής την αναδιάρθρωση του χρέους (ζήτημα που επίσης θέτει η τελευταία κυβερνητική πρόταση) αλλά το πέρασμά του από τις τράπεζες στους φορολογούμενους» είπε σχετικά. Επέρριψε επίσης ευθύνες στους Γερμανούς και Γάλλους τραπεζίτες, υπονοώντας ότι επίτηδες «φαγώθηκε» ο υπέρ της αναδιάρθρωσης Στρος Καν («Κώδικας Ντα Βίντσι» κανονικά!).
Μ' αυτά και μ' εκείνα, συν τη «θεσμική» εμμονή σε εξωπραγματικές απαιτήσεις, ίσως δούμε να αυξάνονται οι πολίτες –όχι μόνο Συριζαίοι– που καλοβλέπουν την προοπτική μιας ρήξης (άποψη που συμμερίζονται και αρκετοί ξένοι οικονομολόγοι, κυρίως βέβαια εκτός ευρωζώνης), έστω κι αν στην πλειονότητά τους μάλλον αγνοούν τι ακριβώς σημαίνει πρακτικά αυτό. Παρότι, λοιπόν, στην τελευταία σχετική δημοσκόπηση (GPO, Mega) στο «ευρώ πάση θυσία» φέρεται να επιμένει το 70% των πολιτών, ένα 56% ζητά άμεσα μια όποια συμφωνία, το 54% κρίνει θετικά την κυβερνητική στρατηγική, ενώ το 56% θεωρεί τους δανειστές βασικούς υπεύθυνους για το αδιέξοδο. Να έχει τόσο καλούς επικοινωνιολόγους ο ΣΥΡΙΖΑ ή «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει;». Να παίζουν ταυτόχρονα και τα δύο; Και πόσο θα κοστίσει στα βατράχια ο καβγάς των βουβαλιών; Στο μεταξύ, με το μισό σχεδόν κυβερνών κόμμα να στηρίζει ρήξη, ξαναρχίζουν στο Σύνταγμα οι λαϊκές συγκεντρώσεις, ώστε «να πάρουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας». Αλάργα μόνο μη μας πέσει και σπάσει.