Πώς μπορείς να πείσεις τους δικούς σου να μην ψηφίσουν ένα φιλο-ναζί κόμμα – όταν ζεις στο εξωτερικό;
Όταν μιλούσα με φιλο-χουντικούς φιλο-χρυσαυγίτες ή ακρο-δεξιούς συγγενείς ένα πράγμα πάντα τους αποστόμωνε:
''Με κάνετε ρεζίλι -- μιλάει άσχημα ο κόσμος για τους ελληνο-ναζί στην αγγλία -- προχωράω και με φτύνουν σαν Χιτλεριστή -- έχουμε γίνει ρεζίλι -- μην τους ψηφίζετε -- μας ξεφτιλίζετε!''
Η συνταγή είναι απλή: παίρνεις την ρητορική της Κατίνας -- ''τί θα πει ο κόσμος'' -- την αντιστρέφεις και την τοποθετείς στον αντίστροφο ιδεολογικό κλίμα.
Το ρεζιλίκι, η αθλιότητα και η μιζέρια – αποχωρεί από τους ξένους – και επιστρέφει σε αυτούς που απεχθάνονται τους ξένους.
Το άλλο πράγμα που επίσης πιάνει:
''Οταν βγαίνει ένας παπάς με μακριά γένια και μιλάει πολιτικά -- όλοι νομίζουν ότι είμαστε Τουρκία και μας κυβερνούν οι Ταλιμπάν -- ρεζίλι μας κάνετε!''
Και οι δυο ατάκες πιάνουν -- επικρατεί σιωπή για λίγο -- και επιστρέφουμε στην συζήτηση περί μαγειρικής.
Παρόλαυτά σκέφτομαι να μην χρησιμοποιήσω ξανά αυτά τα επιχειρήματα.
Δεν είναι μόνο ότι αναπαράγουν ένα οριενταλιστικό λόγο, είναι ότι η άνοδος της ακροδεξιάς καφρίλας είναι πια ένα εξόφθαλμα ''ευρωπαϊκό'' φαινόμενο.
Τώρα πια συναντάμε διαρκώς το δηλητήριο-- σε πολιτισμένες πρωτεύουσες τους εξωτερικού. Ο ρατσισμός είναι διάχυτος στα καλύτερα σαλόνια.
Θέλει λίγο προσοχή λοιπόν – το να λες οι Έλληνες είναι οι μεγαλύτεροι ρατσιστές στον πλανήτη είναι ελαφρώς ανακριβές.
Είναι άθλιοι ρατσιστές σκέτο – όχι απαραίτητα οι πιο άθλιοι.
Και μπορείς πια να λες το πολύ πιο απλό:
''Και αν δεν ζω καλά εγώ ως μετανάστης -- είναι επειδή παντού γύρω μου ζουν άνθρωποι που έχουν μυαλά σαν και τα δικά σας, οι οποίοι μου φέρονται σαν σκουπίδι.
Κάθε φορά που ψηφίζεις ένα ναζί – ακροδεξιό -- ξενοφοβικό πολιτικό, τιμωρείς τη δική μου ζωή, αυτό θέλεις; ’’
Μίλα!