Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια δηλαδή που ο παφλασμός της κρίσης έσκασε με δύναμη στα μούτρα μας, κανοντάς μας να συνειδητοποιήσουμε από τη μια αλλά και να φανατιστούμε από την άλλη (ο καθένας ανάλογα με την συγκροτησή του βέβαια) έχω παρατηρήσει μια σταθερή άνοδο αυτού που θα χαρακτήριζα δραματουργία της κρίσης.
Είτε στο δημοσιογραφικό-ειδησεογραφικό, είτε στο αισθητικό-καλλιτεχνικό κομμάτι. Σαν να επιδιώκουμε τα σημάδια, οι ενδείξεις, τα ίχνη της πραγματικότητας να επενδυθούν με νόημα το οποίο θα αναπαράγει τον φετιχιστικό αναδιπλασιασμό των ήδη γνωστών και παραδεδεγμένων.
Σαν να αρνιόμαστε δηλαδή την αποστασιοποίηση και την χειρουργική μελέτη παραδίδοντας τα κλειδιά στο θυμικό και σπαταλώντας ενέργεια στις συγκοπές και τα εμφύλια χάσματα.
Την ίδια στιγμή που αυτά πράττουμε εμείς έχω δει πως οι εξωτερικοί παρατηρητές (οι του εξωτερικού δηλαδή) καταφέρνουν λόγω της απουσίας προαπαιτούμενων και παραμορφώσεων από την συναισθηματική εμπλοκή να περιγράψουν κάπως πιο ψύχραιμα ότι συμβαίνει.
Το σκέφτηκα έντονα αυτό καθώς κοιτούσα χθες την φωτογραφική εργασία του φωτογράφου Andrew Emond με τίτλο Overlooking Athena την οποία έχει ανεβάσει στο σαιτ του. Βλέποντάς την κάποιος για πρώτη φορά ίσως ενοχληθεί από την απουσία δραματουργικών εντάσεων στην απεικόνιση της αθηναϊκής πραγματικότητας των μετά τη κρίση ετών που απεικόνισε ο Emond.
Η δικιά μου γνώμη είναι πως πίσω από τα φωτογραφικά του ημιτόνια ακούγεται ξεκάθαρα ο βόμβος της πτώσης και της παρακμής μας. Χωρίς εξάρσεις και παραμορφωτικές εικονογραφήσεις. Είναι ξεκάθαρο το "Θεέ μου, πόσο χαμηλά έπεσα" ως τέμπο αλλά και είναι επίσης ξεκάθαρη και η αχνή ελπίδα μιας ανόρθωσης.
Δείτε τις και εσείς και θυμηθείτε. Πως μπορεί ο διάβολος της παρεξήγησης να παραμονεύει στα ίχνη μιας φωτογραφίας αλλά εξίσου παραμονεύει και ο άγγελος του πραγματικού:-)