Ο Φοίβος Κότσαπας, καθηγητής Ιστορίας στο Λύκειο, μας έλεγε μια φράση στα αγγλικά, η οποία καρφώθηκε από τότε στη μνήμη μου: "Nothing succeeds like success". Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει πως ο ασφαλέστερος δρόμος προς την επιτυχία είναι η επιτυχία η ίδια. Πως η επιτυχία διαθέτει –όπως οι μονοκύτταροι οργανισμοί- την ιδιότητα να πολλαπλασιάζεται από μόνη της και να κυριαρχεί ταχύτατα το χώρο. Πως μια ερωτική κατάκτηση, ένα επαγγελματικό ή καλλιτεχνικό επίτευγμα, ένα πολεμικό ανδραγάθημα σού δίνουν τον αέρα και την ορμή του νικητή και σου εξασφαλίζουν αυτομάτως κι άλλες κατακτήσεις, επιτεύγματα, ανδραγαθήματα. Σε καθιστούν ακαταμάχητο.
Θυμάμαι την παραπάνω σοφή κουβέντα καθημερινά τις τελευταίες μέρες. Την θυμάμαι όποτε συναντάω κάποιον φίλο ή γνωστό, ο οποίος μού ανακοινώνει ευθαρσώς πως θα ψηφίσει Σύριζα.
Κανένα επιχείρημα, καμία ένσταση δεν είναι ικανή να βάλει νερό στο κρασί της χαράς του.
Η ιστορική εκδότρια της «Καθημερινής», Ελένη Βλάχου, είχε αποκαλέσει τον καιρό της δόξας του τον Ανδρέα Παπανδρέου «τεφάλ». Εννοούσε ότι καμία κατηγορία, καμία αμφισβήτηση –όσο βάσιμη και αν ήταν- δεν έπιανε πάνω του, όπως δεν πιάνει το λίπος στο αντικολλητικό τηγάνι. «Τεφάλ» έχει γίνει και ο Αλέξης Τσίπρας στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.
Εάν του επισημάνεις πως ο Σύριζα δεν θα κάνει ό,τι υπόσχεται διότι απλούστατα δεν διαθέτει τα οικονομικά μέσα, «ευτυχώς που δεν θα τα κάνει» θα σου πει «σιγά μην τον ψήφιζα έτσι και πίστευα ότι θα τα έκανε!»
Εάν τον προειδοποιήσεις πως ο Σύριζα θα (αποπειραθεί να) κάνει ό,τι υπόσχεται και ας μη διαθέτει τα οικονομικά μέσα, «μακάρι να το ρισκάρει! ανυπομονώ να βαρέσει τη γροθιά στο μαχαίρι!» θα σου απαντήσει με εφηβική έξαψη.
Εάν του θυμίσεις ότι ο Σύριζα έχει αλλάξει άρδην θέσεις από την πρόσφατη εποχή που υποσχόταν πως θα έσκιζε τα μνημόνια, θα σού υμνήσει την αρετή της προσαρμοστικότητας.
Εάν τον πληροφορήσεις πως η «Αριστερή Πλατφόρμα» του Σύριζα έχει σχεδόν 40% στα κεντρικά όργανά του και επιμένει να εμφορείται από ρηξικέλευθες απόψεις, να στραβοκοιτάζει το ευρώ, να θεωρεί την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως εξάρτηση από τις αγορές και από τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, θα σου απαντήσει ότι μια σκληροπυρηνική μειοψηφία χρειάζεται διότι θα αποτελέσει φρένο στους συμβιβασμούς και στην ενσωμάτωση στο σύστημα.
Εάν του θυμίσεις πως η εφημερίδα «Αυγή», η οποία κραύγαζε προ δεκαημέρου "JesuisCharlie", έχει επιτεθεί σφοδρότατα –συχνά με χυδαιότητα- εναντίον όποιου καλλιτέχνη ή συγγραφέα δεν υποστήριξε τον Σύριζα, εάν του θυμίσεις τη λάσπη που έφαγε ο Δημήτρης Χαντζόπουλος για μια γελοιογραφία του, θα σου μιλήσει για ακραία στοιχεία – «ακραία στοιχεία υπάρχουν σε κάθε κόμμα...» θα σου πει.
«Εγώ θα ψηφίσω τον Αλέξη!» θα σου επαναλάβει με ύφος θριαμβευτικό. Κι ας τον αποκαλούσε ο ίδιος μέχρι πριν από ένα χρόνο «πρόεδρο δεκαπενταμελούς». Κι ας τον κορόιδευε επειδή έδινε συνεντεύξεις στα αγγλικά δίχως να ξέρει αγγλικά.
Η ιστορική εκδότρια της «Καθημερινής», Ελένη Βλάχου, είχε αποκαλέσει τον καιρό της δόξας του τον Ανδρέα Παπανδρέου «τεφάλ». Εννοούσε ότι καμία κατηγορία, καμία αμφισβήτηση –όσο βάσιμη και αν ήταν- δεν έπιανε πάνω του, όπως δεν πιάνει το λίπος στο αντικολλητικό τηγάνι. «Τεφάλ» έχει γίνει και ο Αλέξης Τσίπρας στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.
Πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;
Στα τέλη του 2011, ο Γιώργος Παπανδρέου απομακρύνθηκε από την πρωθυπουργία. Το Πασόκ –που μέχρι το καλοκαίρι του 2011 διατηρούσε δημοσκοπικά το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του- άρχισε να φυλλοροεί ραγδαία. «Βρέχει πασόκους!» έτριβαν τα χέρια τους και στα τρία κόμματα της Αριστεράς –τον Σύριζα, τη Δημάρ και το ΚΚΕ- και ανυπομονούσαν να υποδεχθούν τις αντιδεξιές μάζες.
Την άνοιξη του 2012, τα γκάλοπ έδειχναν τα τρία κόμματα να συγκεντρώνουν το ίδιο πάνω κάτω ποσοστό, με την Δημάρ να έχει ένα άλλοτε ελαφρό και άλλοτε αισθητό προβάδισμα.
Ο Φώτης Κουβέλης μιλούσε για την «Αριστερά της Ευθύνης» και υπνώτιζε –ή αποκοίμιζε γλυκά- την κοινή γνώμη με τον σχοινοτενή του λόγο. Στο Πασόκ ήταν βέβαιοι πως -παρά τα στραπάτσα που είχαν φάει και είχαν προκαλέσει στους Έλληνες- η δεύτερη θέση στις εκλογές δικαιωματικά τους ανήκε.
Τότε ακριβώς, λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές του Μαϊου του 2012, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε τη στρατηγική του δικού του κόμματος: «Εμείς δεν θα αρκεστούμε να'μαστε μια συμπληρωματική δύναμη, ένα άλλοθι της μνημονιακής εξουσίας» δήλωσε ορθά-κοφτά. Από εκείνη ακριβώς τη μέρα, ο Σύριζα άρχισε να παίρνει κεφάλι.
Προικισμένος –χάρις προφανώς στους στοργικούς γονείς του- με μια αυτοπεποίθηση που σπάει κόκκαλα. Απαλλαγμένος –λόγω ηλικίας- από την ηττοπάθεια που χαρακτήριζε την Αριστερά από τη λήξη του Εμφυλίου. Απερίσπαστα δοσμένος στην πολιτική -αφού από την ηλικία που οι έφηβοι ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και τον κόσμο μέσα από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, τις συναυλίες και τους εφήμερους έρωτες- εκείνος ξημεροβραδιαζόταν σε κομματικά γραφεία και σε συνελεύσεις.
Ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να συναντηθεί με το πεπρωμένο του.
Η μεγαλύτερη δε πλάκα είναι πως κι όσους -σαν εμένα- δεν ενέπνευσε ποτέ ούτε στο ελάχιστο, από την Δευτέρα θα κάνουμε το σταυρό μας και θα ευχόμαστε να τα καταφέρει στο τιμόνι. Για το καλό της κοινής μας πατρίδας.