Ποτέ δεν μου άρεσε το Αλ Τσαντίρι. Με άγχωνε και με τάραζε το κοινό του που χειροκροτούσε όλα τα λόγια του μεγάλου ρήτορα τοσο αυτοματοποιημένα όσο αυτό το πραγματάκι που κάνει τικ τακ πάνω από το πιάνο (πως λέγεται θα σας γελάσω – είπα ψέματα σε προηγούμενο ποστ, δεν ξέρω ούτε γαλλικά ούτε πιάνο). Εκτός αυτού δεν θεωρώ ότι το κόνσεπτ μιας εκπομπής που αναπαράγει άλλες εκπομπές (πράγμα που κάνει και το τελευταίο μεσημεριανό), έχει να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, πέραν ίσως από κάποια εύστοχα σχόλια.
Θα μου πείτε, χεστήκατε για τη γνώμη μου. Το θέμα είναι άλλο. Σήμερα, ώρα 12.00, στα πλαίσια της χαλάρωσης μετά το διάβασμα (για να είμαι ειλικρινής όχι ακριβώς μέτα), είδα αποσπάσματα της εν λόγω εκπομπής σε ένα σάιτ (από αυτά με τα ελεεινά γραφικά που επίσης αναπαράγουν τηλεοπτικές εκπομπές).
Δεν θα σχολιάσω το άθλιο τραγούδι που άκουσα στο απόσπασμα γιατί δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται (μουσικά, κάτι σε κατσαρολικό πάλι). Δεν θα σχολιάσω επίσης το αφιέρωμα στον μεγάλο καλλιτέχνη που πρόβαλλε η ίδια η εκπομπή του – θα το εκλάβω ως αστείο (αν και θα ήταν ακόμα πιο αστείο να έκανε ο ίδιος το σπικάζ, πάλι σε τρίτο πρόσωπο). Θα σχολιάσω όμως τον ηλικιωμένο κυριούλη – καθηγητή του δημιουργού – που μίλησε στα πλαίσια του αφιερώματος.
Ας ξεκινήσουμε από τα πρακτικα: όταν στα 15 μου πήγα με φίλους στο δημοτικό να δούμε τους δασκάλους (τρομάρα μας), η τύπισσα που μας έκανε μάθημα στην Πέμπτη, θυμήθηκε μόνο έναν (αμυδρά) -να σημειωθεί εδώ ότι δεν ήταν σε ηλικία αλτς χάιμερ. Μην το εκλάβετε ως ζήλια αλλά μου γεννά αποριες το πώς ο Λαζοδάσκαλος θυμόταν τον Λαζόπουλο που είναι 50 χρονών (ας φανώ σε κάτι ευγενικός) μαντράχαλος!
Επόμενη παρατήρηση –τελειώνω- είναι ο λυρισμός του αποσπάσματος. Τα πλάνα όπου ο δάσκαλος διαβάζει ένα πρόγραμμα παράστασης του Λάκη, ηταν πραγματικά ξεκαρδιστικά. Εξίσου διασκεδαστικό θα ήταν να τον βάλουν να μυρίζει ξυσίδια από μολύβι του μαθητή Λάκη (που φυσικά ο δάσκαλος έχει κρατήσει) ή να βαθμολογεί μια έκθεση του που δεν είχε προλάβει τότε να διορθώσει (καλά αυτό θα ήταν post-προχώ).
Τέλος, εντύπωση μου έκανε το ότι το παιδί Λάκης ήταν ακριβώς όπως ο σημερινός Λαζόπουλος (η τουλάχιστον όπως τον βλέπει ο μέσος φαν του): οργανωτικός, ηγετικός, πειραχτήρι (αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό – δεν ξεπέρναγε δηλαδή τα όρια της σάτιρας). Τέλος ήταν επιμελής και καλός μαθητής! Όπως χαρακτηριστικά είπε ο καθηγητής «ήταν καλός - πολύ καλός: 15,16, 17, 18» (ακαδημαικός αίλουρος δηλαδή). Ακούγοντας αυτό φαντάστηκα την δημοσιογράφο που ανέλαβε το ρεπορτάζ πίσω από την κάμερα, να κάνει νοήματα στον καθηγητή να ανεβάσει τη βαθμολογία. Αν δεν συνέβη αυτό και οι βαθμολογίες υπήρξαν (και μάλιστα ταυτόχρονα), ο Λαζόπουλος πρέπει να έβγαλε γύρω στο 16.5.
Συγχωρέστε το πάθος, απλά βλέποντας το βίντεο, μου βγήκαν σαν χείμαρος τα παραπάνω.