[Από τον Άρη Δημοκίδη]
Η πρώτη μου επαφή με τη Δανέζικη τηλεόραση ήταν με το Kingdom του Λαρς Φον Τρίερ -έγραψα γι' αυτό εδώ- λίγο μετά τα μέσα των '90ς.
Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να ανακαλύψω, χάρη στην ΕΡΤ, ξανά, το λιτό σασπένς των Δανών της τηλεόρασης και αγάπησα το Μπόργκεν. Σε κάθε επεισόδιό του παθαίνω μια μικρή κατάθλιψη όταν συνειδητοποιώ ποια είναι τα προβλήματα των Δανών -για ποια πράγματα πέφτουν κυβερνήσεις και ποια είναι τα σκάνδαλα που απασχολούν τον τύπο- και ποια είναι τα δικά μας.
Η πρωθυπουργός της σειράς (μετέπειτα απλή αρχηγός νέου κόμματος) αντιμετωπίζει φοβερές κρίσεις στη χώρα, όπως ότι υπάρχει μια μέτρια δυσαρέσκεια για τον τρόπο παραγωγής προϊόντων από πουλερικά, ή επειδή δυσκολεύονται να συμφωνήσουν όλοι για μια μικροαλλαγή στα νοσοκομεία. "Μακάρι να ήταν τέτοια τα προβλήματά μας", σκέφτομαι κάθε φορά - και συμπληρώνω: "Και μακάρι να τα αντιμετωπίζαμε έτσι."
Τέλος πάντων, πέρα απ' το Μπόργκεν που είναι τρομερά καλογυρισμένη και αληθινή σειρά, είχα εθιστεί στο δανέζικο Killing, με τις συνεχείς ανατροπές και την αγωνία του, και τα ψυχογραφήματά του. (Η αγαπημένη συνήθεια των σεναριογράφων του Killing ήταν να ενοχοποιούν κάποιον, να σε κάνουν να πιστέψεις τόσο πολύ ότι είναι αυτός, να λες 'δε μπορεί να υπάρχει δικαιολογία, αυτός ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι αθώος', για να τον έχουν αθωώσει μέχρι το τέλος του επεισοδίου και να ρίχνουν τις υποψίες σε κάποιον άλλον.
(Άλλο αγαπημένο μου πράγμα - όταν προς το τέλος του επεισοδίου κάνουν αυτό το καταπληκτικό μοντάζ με την φανταστική μουσική του τέλους να καλπάζει, κι εμάς να βλέπουμε τον έναν μετά τον άλλον του ήρωες να ζουν τις εξελίξεις.)
Η Σκανδιναβία γενικότερα έχει τη γνωστή παράδοση στα αστυνομικά, τα οποία έχουν σχέση με τη διαφθορά της εξουσίας καθώς και σκληρά κοινωνικά και πολιτικά θέματα - έτσι και το Killing, έτσι και το Bridge (Bron - Broen) που είναι συμπαραγωγή της Δανίας με τη Σουηδία, και είναι η σειρά που βλέπω τώρα, και δεν θέλω να τελειώσει ποτέ. [Όπως και το Killing, τη σειρά την τσίμπησαν οι Αμερικάνοι και την κάνουν ριμέικ με Αμερικανούς ηθοποιούς. Επειδή βαριούνται να διαβάζουν υπότιτλους, δυστυχώς.]
Στο Bridge όλα ξεκινούν όταν ανακαλύπτονται δύο νεκρά σώματα ενωμένα στη γέφυρα που ενώνει τη Δανία με τη Σουηδία - ακριβώς στο σύνορο. Μία αστυνομικός απ' το Μάλμε της Σουηδίας και ένας αστυνομικός απ' την Κοπεγχάγη της Δανίας (αταίριαστο δίδυμο φυσικά, δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει ποτέ ταιριαστό δίδυμο σε τέτοια σειρά ή ταινία) προσπαθούν να λύσουν την υπόθεση. Και αντιλαμβάνονται ότι ο δολοφόνος, με κάθε πράξη του, προσπαθεί να αφυπνίσει τον κόσμο για την έλλειψη δικαιοσύνης, τις κακές συνθήκες ζωής και άλλα θέματα.
Η θέαση του Bridge, όπως και των άλλων δανέζικων σειρών που ανέφερα, με γαληνεύει, και την ίδια στιγμή με ταράζει. Είναι αυτός ο συνδυασμός μιας εξωτικής, εξωφρενικά πολιτισμένης ζωής (μιλάμε άλλωστε για την Δανία με τους ευτυχισμένους ανθρώπους, και μακάρι να μας είχε κάνει όντως ο ΓΑΠ τη Δανία του Βορρά) αλλά και μιας υπόγειας, αδιόρατης ανησυχίας που με τρελαίνει.
Το κακό είναι ότι τελειώνω το Bridge όπου να 'ναι, και δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλες δανέζικες σειρές που αξίζουν, για να συνεχίσω. Θα ψάξω βέβαια και θα ενημερώσω - αν ξέρετε όμως κάποιες εσείς κάντε μου τη χάρη να τις πείτε στα σχόλια. Θα το εκτιμήσω κι εγώ - και οι φανς της σκανδιναβικής τηλεόρασης.