Μια δημιουργία με τη χρήση των ελάχιστων δυνατών μέσων, σαν μια επανεκκίνηση, είναι το εγχείρημα του Δημήτρη Παπαϊωάννου με τίτλο Primal Mater / Πρώτη Ύλη. Μια επιστροφή στην καλλιτεχνική του αφετηρία, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, με μόνο όπλο τη φαντασία. Είχε δέκα χρόνια ν’ανέβει ο ίδιος στη σκηνή και φέτος ο σκηνοθέτης συναντάει ξανά τον ερμηνευτή. Χώρος δράσης ένα εργαστήριο που στήθηκε στο γκαράζ της Πειραιώς 260: ο απολύτως αναγκαίος και βασικός φωτισμός, ελάχιστοι ήχοι, σχεδόν παντελής έλλειψη μουσικής, δύο σώματα, ένα ντυμένο, ένα γυμνό.
Δύο άντρες οι οποίοι επί σκηνής μεταμορφώνονται σε σύμβολα του φωτός και της σκιάς, του πολιτισμού της συνείδησης σε αντιπαράθεση με τον πολιτισμό του γλυκού σώματος. Μια αναμέτρηση του ίδιου του καλλιτέχνη με τον εαυτό του. Το σώμα και η κλασική του έκφραση υπήρξε για τον Παπαϊωάννου ανέκαθεν στοιχείο αναφοράς, το οποίο έφερνε στην επιφάνεια για ν’ αναμετρηθεί μαζί του. Η δική του «πρώτη ύλη», που κατά την κλασική αρχαιότητα μνημειοποιήθηκε ως ιδανικό, τώρα, σε μια ηλικία γνωστικής και δημιουργικής ωριμότητας, τον στρέφει εκ νέου προς αυτό και την ελληνική του ταυτότητα. Γιατί, αν υπάρχει μια κεντρική θεματική στην Πρώτη Ύλη, είναι η αμοιβαία θυσία που πρέπει να γίνει, ο αμοιβαίος ακρωτηριασμός για την επανασύνθεση και την ανεύρεση ενός νέου, κοινού βηματισμού. Ο Παπαϊωάννου αποπειράται έναν διαρκή επαναπροσδιορισμό της προσωπικής κι εθνικής ταυτότητας, με απομυθοποιητική διάθεση και πάντα με ελάχιστα μέσα, που στα χέρια του αρκούν για να δημιουργήσουν ποίηση και μαγεία. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που το μεγάλο ζήτημα είναι τι επιτέλους αποτελεί το ουσιαστικό.