Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

Αντώνης, ο ξεκουκουλωτής

Ασχολούμαι συχνά πυκνά με τον Αντώνη Σαμαρά γιατί εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα είναι ο ηγέτης (!) που θα κληθεί να κάνει πράξη το Μνημόνιο2.

Χθες για τα επεισόδια έκανε αυτή τη δήλωση: 

Η αλήθεια είναι πως ρίγησα γιατί πολύ καιρό είχα να ακούσω αυτόν τον νεοδημοκρατικό τσαμπουκά. Ειδικά το «θα τους κατεβάσω τις κουκούλες» μου θυμίζει εκείνον τον ανεκδιήγητο νόμο Δένδια  για τις κουκούλες. Για όσους νομίζουν ότι τον κατήργησε ο Χρυσοχοΐδης, όπως έλεγε, μάλλον θα το ξέχασε την περίοδο που διάβαζε (!) το μνημόνιο.

Ο Σαμαράς υιοθετεί τη λογική που βόλευε τόσα χρόνια τη Νέα Δημοκρατία. Από τη μία υπάρχουν τα λαϊκά παιδιά που διαμαρτύρονται και από την άλλη η «αληταμπουρία» που θα τους πλακώσουν στις μπάτσες οι «νοικοκυραίοι». Εκεί επένδυσε η παράταξη και το 2008. Μετά από ένα χρόνο βέβαια έχασε με διαφορά δέκα μονάδων στις εκλογές και έχασε για πρώτη φορά μετά από δεκάδες χρόνια την Α’ Αθηνών και τον Δήμο Αθηναίων.

   

Πριν από λίγους μήνες, όταν οι Άγγλοι πήγαν για τα περίφημα αυγουστιάτικα «ψώνια» ο, επίσης, συντηρητικός David Cameron, μετά δεν μίλησε για «τσογλάνια», «καθάρματα» και «χουλιγκάνια» αλλά για "σπασμένη κοινωνία".

Όποιοι και να είναι αυτοί οι άνθρωποι που έκαψαν, λήστεψαν και απείλησαν οργανωμένα και ανοργάνωτα την Κυριακή το βράδυ, είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας που ζούμε όλοι: της ελληνικής. Δεν ήρθαν από τον πλανήτη Άρη. Η περαιτέρω κρατική βία θα προκαλέσει τσουνάμι κοινωνικής βίας. Εξάλλου, η ηθική της ατιμωρησίας, ζει και βασιλεύει. 

Αν κάποιος πια δεν έχει να φάει, θα κλέψει. Πολλοί που βρέθηκαν στα πλιάτσικα χθες, δεν το έκαναν για να εξοπλίσουν το σπίτι τους με παραπάνω gadget, αλλά γιατί βρέθηκαν στην ανάγκη. Και στο μέλλον θα είναι περισσότεροι αυτοί.  

Την ώρα βέβαια που κόβονται τα πάντα το να μιλάς για πολιτική που θα βασίζεται στην πρόνοια και όχι στην καταστολή, είναι σαν να βροντάς στου κουφού την πόρτα.