{ και οι μετωνυμίες έχουν ψυχή}
Τέλη Σεπτεμβρίου δε θα τα βάλω εγώ με τον Λακάν πατερούλη. Έχω να μαζέψω έξωμα, να βγάλω μπουφάν και μανικάκια. Με τα σωσίβια και τα βατραχοπέδιλα ξεμείναμε κι έπιασαν πρωτοβρόχια. Κι αφού έτσι τα είπε, έτσι θα'ναι. Κεράκι του ανάβουνε στα Πάντεια, πολιούχος Νέας Σμύρνης σε λίγο, θα έρθω εγώ τώρα με τις ναφθαλίνες και τα αντισκωρικά παραμάσχαλα να ξεκινήσω ντιμπέιτ; Ούτε να το σκέφτεσαι και να μην το ξαναπείς σε παρακαλώ, θα μαλώσουμε.
Και δεν το ξαναμαναπροσπαθώ κι ο Ζακ ο ίδιος μ'όλα του τα ασυνείδητα να συρθεί γονατιστός στα πόδια μου. Εκατό φορές πήγα να πηδήξω από τη φανταστική στη συμβολική τάξη -πανάθεμά με -κι εκατόν μία κατέληξα στις πρώτες βοήθειες. Αν είναι να αποκλειστώ, θα αποκλειστώ. Χάρισμά σου η γλώσσα μπιζουδάκι μου και πρώτη μου αγάπη και παντοτινή.
Και μα τον Σωσύρ κι όλα του τα νοήματα δεν μ' ενοχλεί καθόλου να υπάρχω ως μετωνυμία και ωραιότατο άγαλμα. Θα είμαι το κάτι άλλο, θα συμβολίζω τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία,την Ειρήνη, την Παγκόσμια Σταθερά, τα Παγωτά Καιμάκι, τη Σκούπα που ρουφάει τη Σκόνη και την Πρέσα Σιδερώματος.
Αν πέσω σε άξιο γλύπτη μπορεί να καταλήξω Μις Μπούστο. Μπορεί να μου χώσουν καμμιά άρπα, κανένα γαλλικό κόρνο, καμμιά βιόλα και να ποζάρω ως μία εκ των καλών τεχνών-πού ξέρεις;
Μπορεί να με στήσουν φάτσα κάρτα σε κανένα mall, να'ρχεσαι να με καμαρώνεις- ''αυτή η ανύπαρκτη στην ιστορία από γνήσιο νάξου είναι το κορίτσι μου'' θα μουρμουρίζεις και θα τρέμουν οι βόστρυχοι κι οι πτυχώσεις μου απ' τη συγκίνηση. Άσε τις Κρίστεβες να λένε. Αυτές δε σε γνώρισαν. Αυτές δε σε φίλησαν. Αυτές δε σου σιδέρωσαν πουκάμισο με λατρεία.
Λόγια του κόσμου,λόγια λόγια-μη δίνεις σημασία στο μεταμοντερνισμό ομορφιά μου.
Τι να φτουρήσει ένας ιστορικός αποκλεισμός , άλλωστε, μπροστά στα μάτια σου που ανάβουν πυρκαγιές;