ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΖΑΜΠΕΤΗ

10.

Η ελληνική συμμετοχή.

Η Μαρία Έλενα Κυριάκου εκπροσωπεί την Ελλάδα στη φετινή Eurovision

Για να ξεκινήσω με ένα ωραιότατο κλισέ, το ότι έχουμε αναγάγει τη Eurovision σε εθνική υπόθεση (αυτό ήταν το κλισέ) μπορεί να με οδηγήσει στην παράνοια. Η Ελλάδα, σύμφωνα με τα έγκυρα προγνωστικά των έμπειρων αναλυτών των πρωινάδικων, είναι ΠΑΝΤΑ πρώτη στα στοιχήματα, αλλά μόλις έρχεται η βραδιά του τελικού της Eurovision, με έναν μυστηριώδη τρόπο, μας τρώνε τα κυκλώματα και καταλήγουμε στη 17η θέση για να κερδίσει κάποιος τυχάρπαστος Ρώσος με μαλλί λασπωτήρα. Το εθνικό φρόνημα κρέμεται από μία κλωστή, αφού κάθε διχογνωμία μεταξύ κάποιου ξεχασμένου στιχουργού και της Μπέσσυς Αργυράκη μπορεί να κλονίσει συθέμελα τον πατριωτισμό και την ενότητα του ελληνικού λαού απέναντι στο ευρωπαϊκό τέρας.

9.

Οι επίμονοι συμμετέχοντες.

Πρόκειται για το γνωστό «σύνδρομο του τριτο-τέταρτου», ο οποίος φτάνει μία ανάσα από το να κρατήσει στα χέρια του το έπαθλο-γκουμουτσομικρόφωνο, αλλά έρχεται κάθε άσχετη κακοντυμένη Γερμανίδα να του το αρπάξει μέσα από τα χέρια. Μερικοί δικαιώνονται, άλλοι πάλι, χάνονται για πάντα στη λήθη της Eurovision και άλλοι επιμένουν από καθαρό βίτσιο. Από την Chiara της Μάλτας και την Carola της Σουηδίας μέχρι τα φωνητικά της Βικτώριας Χαλκίτη που δεν χάνει διαγωνισμό για διαγωνισμό, η μόνη φάτσα που πραγματικά θέλαμε να ξαναδούμε και δεν θα είχαμε πρόβλημα να βλέπουμε ΚΑΘΕ χρόνο με απευθείας ανάθεση (και απευθείας νίκη) είναι του Sakis.

8.

Οι παρουσιαστές.

Όχι ότι τους βλέπουμε και πολύ κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού, αλλά κάτι πρέπει να κάνουν κι αυτοί για να δικαιολογήσουν τα μισθά τους. Τελικά, αυτό που κάνουν, κυρίως, είναι να λένε κρυάδες, να μπερδεύουν τα λόγια τους και να ξεχνάνε τα ονόματα τραγουδιών/διαγωνιζόμενων/χωρών. Ήμαρτον, you had one job. Εκτός, αν είναι ο Sakis, με τον ενσωματωμένο προβολέα του, που έτσι κι αλλιώς μπλοκάρει την αίσθηση της ακοής.

7.

Οι συμμαχίες.

Από τη μία ενοχλητικό, από την άλλη αναπόφευκτο. Το καταδικάζω γιατί αφαιρεί κάθε στοιχείο έκπληξης από το διαγωνισμό. Ζούμε για μια ίντριγκα την ώρα της ψηφοφορίας, πίπολ. Φτάνει με τις αγαπουλίτσες εκατέρωθεν.

6.

Οι Άγγλοι.

Σε ό, τι και να κάνουν στη Eurovision (ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια) , είτε αποτυγχάνουν, είτε ξεφτιλίζονται παντελώς -σαν να τους στοιχειώνει αρχαία ιρλανδική κατάρα ένα πράμα. Ακόμη και τις φορές που έχουν κερδίσει, το έχουν κάνει με συμμετοχές που θυμίζουν παιδικά τραγουδάκια που ακούγονται στα συγκρουόμενα του λούνα παρκ ή soundtrack ρομαντικής κομεντί του 1990. Τι να σου κάνει και ο Andrew o Lloyd o Webber;

5.

Η μετάφραση στα γαλλικά.

Μπονσουάρ, μερσί μποκού, λα Γκρες, ντουζ πουάν, ετσετερά. ΓΙΑΤΙ; Αφού τα λέτε στα αγγλικά και όλοι οι άλλοι στις χώρες τους μεταφράζουν, ΓΙΑΤΙ;

4.

Ο Σουηδός σκηνοθέτης.

Είναι ο άρχοντας των πάντων, ο μύστης της σκηνοθεσίας, αυτός που με μία του κίνηση μπορεί να κάνει ένα αναποδογυριστό σπειροειδές πλάνο και να βγει η Ουκρανή τραγουδίστρια σαν γκαργκόιλ σε καλειδοσκόπιο. Ο Σουηδός σκηνοθέτης είναι Ιδέα. Και συνήθως, ο άχρηστος που βρίζουν όλοι.

3.

Οι Γιουροβιζιονολόγοι.

Αναλύουν εμφανίσεις, ακόρντα και φωνητικές ικανότητες ωσάν να πρόκειται για την αντιμετώπιση μακροοικονομικών ισορροπιών στην Ευρωζώνη. Είναι εντεταλμένοι/διαπιστευμένοι/προορισμένοι από τη φύση και τον Θεό για να μεταλαμπαδεύουν γνώση σε όλους τους ανίδεους που τολμάνε να μην έχουν ringtone το "Ah-Bah-Nee-Bee" και θίγουν ως ζωτικό ζήτημα το αϊλάινερ της τραγουδίστριας της Τουρκίας που μπορεί να «καθορίσει την πρωτιά» (sic).

2.

Να «πατώνει» η χώρα σου.

Το χειρότερο αποτέλεσμα που έλαβε η Ελλάδα στον διαγωνισμό ήταν η 20η θέση, το 1998, με το κομμάτι «Μια κρυφή ευαισθησία»

Όσο να πεις, μια ακατάσχετη πατριωτική μανία σε κάτι τέτοια, σε πιάνει. Κι άμα είσαι και Eurofan, τότε είναι που φουσκώνεις από εθνική υπερηφάνεια με κάθε 12άρι. Γι' αυτό, όταν βλέπεις τις χώρες να σε «καβαλάνε» η μία μετά την άλλη στην κατάταξη, σου πέφτει κομματάκι βαρύ. Εμάς ρε; Τα παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, που μια χορεύουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι; (p.s. τα φιλιά μας στην Καιτούλα τη Γαρμπή).

1.

Το κιτσαριό.

Η εξτραβαγκάνζα που έγινε θεσμός. Η σκηνή της Eurovision δίνει απλόχερα τα 15' λεπτά δημοσιότητας στο κάθε νούμερο που θέλει να μεταμφιεστεί σε δράκο της Κhaleesi, Νεράιδα του Χιονιού, μικρή τυρολέζα ή αυτοσχέδιο λαμπατέρ, τους ειρωνεύεται, τους ζηλεύει, τους λατρεύει και μετά τους ψηφίζει.

[Πείτε και σεις!]

*Ζήστε την γιουροβιζιονική εμπειρία μαζί μας στο LIFO.gr όπου εκλεκτοί καλεσμένοι θα σχολιάζουν ζωντανά τα πράμματα και θάματα της τηλεοπτικής μετάδοσης. 

Ένα διαφορετικό live blogging. Συμμετέχει η Α,μπα; / ο Μανώλης Βαμβούνης / η Μαρία Ζαμπέτη / η Πωλίν Κόκλα / ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και πολλοί άλλοι καλεσμένοι έκπληξη.

Το πάρτι ξεκίνησε και είναι εδώ!