10. Οι εκπλήξεις.
Ο μόνος λόγος που αυτό είναι στην τελευταία θέση -αντί σε υψηλότερη- είναι επειδή πιστεύω ότι εγώ είμαι το προβληματικό control freak και δεν μου φταίει ο κόσμος. Ή μάλλον μου φταίει, όταν γίνονται πράγματα χωρίς να το ξέρω, τα οποία παρεμβαίνουν στο πολύ συγκεκριμένο και ειδικά διαμορφωμένο (για να χωράει 40 ώρες σε 24) πρόγραμμά μου. Και επιπλέον, απαιτούν καταφανώς και ευθαρσώς την παρουσία και -ωιμέ- τη συμμετοχή μου.
9. Η λάθος τούρτα.
Ένα από τα επακόλουθα των προαναφερθέντων εκπλήξεων είναι και η επιλογή τούρτας που σχεδόν όλοι κάνουν με κριτήριο το προσωπικό τους γούστο, αφού ποτέ κανείς δεν θυμάται ποια είναι η γεύση που πραγματικά σου αρέσει. Όταν ήμανε μικρή κι αθώα, νόμιζα ότι δεν υπάρχει «λάθος» τούρτα, αφού ό, τι είχε παντεσπάνι, κεράκια και ζαχαρωτά ζωάκια, μου φαινόταν αμβροσία. Μέχρι που στην ενήλικη ζωή μου, κάποιος μου έφερε μια τούρτα φράουλα. Φράουλα. Ροζ.
Ειδικά στις πιο κρίσιμες καμπές της ζωής σου -κατά Μπέζον στους «Απαράδεκτους»- σε πιάνει μια αναρώτηση, μια υπαρξιακή ανησυχία, μία κρισάρα βρε αδερφέ, για τη ζωή σου, το μέλλον σου, περνούν τα χρόνια, φεύγουν τα νιάτα κι η δροσιά και τα συναφή.
8. Να «πέφτουν» σε περίεργες μέρες.
Μην κάνεις το λάθος να γεννηθείς σε εθνική επέτειο, Πάσχα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά κλπ. Κανένας δεν δίνει σημασία στα γενέθλιά σου. Δεν υπάρχεις για τον κόσμο. Και το χειρότερο όλων: γενέθλια και ονομαστική γιορτή την ίδια μέρα. Δύο γιορτές, ένα δώρο, ένα παράπονο.
7. Να απαντάς σε ευχές.
ΟΛΗ μέρα. Facebook, μηνύματα, Facebook, τηλέφωνα, Facebook, e-mail, Facebook (θα βγάλω την ημερομηνία των γενεθλίων από το Facebook... Άραγε μπορείς να τη βγάλεις...; Νομίζω τελικά, δεν μπορείς *crap*).
6. Το άγχος του πάρτι.
Έστω ότι αποφασίζεις να τα γιορτάσεις τα ρημαδογενέθλια και να κάνεις και μια μάζωξη για τους φίλους. Ποιοι θα είστε, πού θα πάτε, τι θα φάτε, τι θα πιείτε, πώς θα μετακινηθείτε, πρέπει να κάνεις κάτι που να πιάνει όλα τα γούστα, και να βολεύει τους περισσότερους, και να περάσουν καλά, ουφ, τι ζόρι. Συνήθως καταλήγεις σε ένα καταπιεστικό βράδυ, ανησυχώντας για το αν πρόκειται για ένα αξιοπρεπές πάρτι ή για το μεγαλύτερο φιάσκο στην ιστορία του εορτασμού γενεθλίων. Είναι ακριβώς η στιγμή που εύχεσαι να είχες κάτσει σπίτι σου και υπόσχεσαι να μην κάνεις το ίδιο λάθος του χρόνου.
5. Να μη σου φέρνουν δώρα.
Και μετά από όλα τα παραπάνω, ε όχι. Θέλουμε δώρα. Τέλος.
4. Το κέρασμα.
Είτε σπίτι, είτε όξω, αν αποφασίσεις να γιορτάσεις, δύσκολα το γλιτώνεις. Γι' αυτό ή τα κάνεις γαργάρα ή εισάγεις τη νέα τάξη πραγμάτων στα γενέθλια: τα πάρτι - ρεφενέ, του τύπου «θα βγούμε να με γιορτάσουμε και ο καθένας τα ποτά του» (εδώ πετάς κι ένα «χωρίς δώρα», για να μπουν εντελώς στο πνεύμα ότι δεν πρόκειται να δουν κέρασμα στον αιώνα τον άπαντα).
3. Η κρίση ηλικίας.
Ειδικά στις πιο κρίσιμες καμπές της ζωής σου -κατά Μπέζον στους «Απαράδεκτους»- σε πιάνει μια αναρώτηση, μια υπαρξιακή ανησυχία, μία κρισάρα βρε αδερφέ, για τη ζωή σου, το μέλλον σου, περνούν τα χρόνια, φεύγουν τα νιάτα κι η δροσιά και τα συναφή. Α, και κυρίως σε ταλανίζει μια δυσπιστία προς τις ανθρώπινες σχέσεις.
2. Να τα ξεχνάνε.
Ο κολλητός σου, οι γονείς σου, η φίλη σου, ο άντρας σου. Προδότες, προδότες, προδότες. Πόσο δίκιο είχες για τις ανθρώπινες σχέσεις (βλ. αποπάνω).
1. Να τα θυμούνται.
Όταν είσαι πάνω από 35. Καλά, εντάξει, 40. Οκ, 45, να τ' αφήσω;
[Πείτε και σεις!]