Είναι νωρίς το πρωί, ο ΝΑR στήνει στην «EXIT» the Gallery τα έργα της τρίτης προσωπικής του έκθεσης που κάνει στην Αθήνα. Ο NAR είναι ένα συνεσταλμένο, ταλαντούχο παιδί που ξεκίνησε να δημιουργεί στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και ξεχώρισε για τις μεγάλου μεγέθους επιγραφές του με μαζούτ σε έρημα και ερειπωμένα κτίρια. Σήμερα ζει στην Αθήνα και ασχολείται αποκλειστικά με την τέχνη του. Ανάμεσα στα έργα που στήνει είναι ένα που έχει φτιάξει με δεκάδες πλαστικά προβατάκια που σχηματίζουν τη λέξη OBEY, ένα συμβολικό έργο για την ομαδική «προβατοποίηση» που έχουμε πάθει όλοι μας τα τελευταία χρόνια και δεν αντιδρούμε σε τίποτε, όσο ταπεινωτικό και σκληρό και αν είναι αυτό που έχουμε υποστεί. «Είδα τα προβατάκια σε ένα θέμα που είχατε κάνει στο site» λέει, «είχε παρουσιάσει η Μαρίνα Πετρίδου ένα μαγαζί στην Ιερά Οδό με φτηνά αντικείμενα και ανάμεσα στις φωτογραφίες του πρόσεξα ότι υπήρχαν κι αυτά. Έτσι πήγα και τα πήρα». Ένα άλλο με φελιζόλ «καμένο» από μπογιά σχηματίζει τη λέξη «Forgive», ενώ οι σκαλισμένες άδειες φιάλες από σπρέι έχουν φιγούρες ζώων που αντανακλούν το φως που υπάρχει στο εσωτερικό τους. Η έκθεσή του έχει τίτλο EVERYTHINGISCON-TEMPORARY και θα είναι ανοιχτή από Τετάρτη μέχρι και Κυριακή από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 7 το βράδυ.
— Ξυπνάς νωρίς γενικά;
Ξυπνάω νωρίς όταν είμαι στις καλές μου μέρες.
— Τι κάνεις μια συνηθισμένη μέρα;
Δεν θέλω να έχω μια συνηθισμένη μέρα, παρόλο που άρχισα να δουλεύω εδώ και ένα μήνα, προσπαθώ η κάθε μέρα να είναι διαφορετική.
Μου αρέσουν οι πρωτότυπες κατασκευές με υλικά που δεν φανταζόσουν ότι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι. Οι εγκαταστάσεις, είτε στα εγκαταλελειμμένα είτε σε γκαλερί, με συναρπάζουν. Νιώθω ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω για όσο ζω και τα παλιά πράγματα που έκανα δεν θέλω να τα θυμάμαι. Ή, καλύτερα, δεν θέλω να τα αναφέρω.
— Πώς βιοπορίζεσαι; Ζεις από την τέχνη;
Εκτός από τη σταθερή δουλειά που ξεκίνησα πρόσφατα, παράλληλα βγάζω λεφτά από την τέχνη είτε είναι έργα, όπως κατασκευές, είτε τοιχογραφίες. Κάποιες περιόδους της ζωής μου ζούσα μόνο από την τέχνη.
— Πες μου μερικά πράγματα για σένα. Πότε ήρθες στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα ήρθα με την οικογένειά μου το 1991, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η μάνα μου ήταν νηπιαγωγός και ο πατέρας ηλεκτρολόγος, αλλά όταν ήρθαμε εδώ δούλευαν οπουδήποτε. Τα περισσότερα χρόνια η μητέρα μου δούλεψε ως καθαρίστρια στα καπνεργοστάσια. Ήταν δύσκολη περίοδος, διότι ο πατέρας μου ήρθε μετά από κάποια χρόνια. Οι γονείς μου δεν είχαν ποτέ καμιά σχέση με την τέχνη αλλά τους αρέσει ό,τι και να κάνω και με υποστηρίζουν πάντα. Οι μνήμες από την παιδική ηλικία είναι ελάχιστες, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ζωγράφιζα, και αυτό από τα μπλοκ ζωγραφικής που έχω στη Θεσσαλονίκη. Μετά το σχολείο ήρθε ο στρατός και, αφού τέλειωσα μετά από κάποιους μήνες, έπιασα δουλειά σε αποθήκη σουπερμάρκετ. Στην συγκεκριμένη δουλειά πέρασα ωραία, άμα δεν είχα τους πόνους στην μέση ίσως καθόμουν περισσότερο, αλλά μετά από πέντε χρόνια αποφάσισα να φύγω και να πάω στην Κύπρο όπου δούλεψα με τον φίλο μου τον Paparazzi. Έκατσα ένα χρόνο εκεί αλλά δεν μου άρεσε, κι επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη.
— Ποια ήταν τα πρώτα έργα που έκανες;
Τα πρώτα έργα που έκανα ήταν κατόψεις κτιρίων και ολόκληρων πόλεων, αυτά έκανα όταν ήμουν σε ηλικία εφτά χρονών και ακόμα μου αρέσουν λόγω των λεπτομερειών.
— Στην Αθήνα πότε ήρθες;
Στην Αθήνα είμαι από τον Σεπτέμβριο του 2014 για την πρώτη μου ατομική έκθεση στην γκαλερί Sarri 12, με την φιλική παρότρυνση του Billy Gee και του Cacao Rocks, ο οποίος μου πρότεινε να μείνω εδώ, αλλιώς δεν θα καθόμουν.
— Έχει τελειώσει η περίοδος που έβαφες στο δρόμο ή δεν περνάει ποτέ το «μικρόβιο»; Ψάχνεις ακόμα spot στην Αθήνα;
Δεν με ενθουσιάζει πια να βάφω στους δρόμους. Έχει περάσει αυτή η περίοδος, αν και πάντα όταν περπατάω στους δρόμους ανακαλύπτω νέα spots και σκέφτομαι ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει. Ίσως μου περάσει, ίσως αργότερα να αρχίσω πάλι, ο χρόνος θα δείξει.
— Γιατί ζωγραφίζεις;
Βασικά, δεν ζωγραφίζω, εξάλλου η ζωγραφική δεν μου αρέσει πολύ, λίγα πράγματα εκτιμώ. Υπάρχει μια ανάγκη να δημιουργώ, να φτιάχνω κατασκευές, να στήνω εγκαταστάσεις. Αυτό για μένα είναι το κάτι άλλο, δεν μπορώ να το εξηγήσω, νιώθω ότι αυτό πρέπει να κάνω στη ζωή μου, ότι για αυτό τον λόγο υπάρχω. Θα ήταν ανούσια η ζωή χωρίς την δημιουργία, δεν ξέρω τι θα έκανα.
— Πες μου για τα έργα σου. Έχει πολύ εξελιχθεί το στυλ σου και έχεις κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα. Αυτή τη στιγμή τι είναι αυτό που σου αρέσει να κάνεις;
Μου αρέσουν οι πρωτότυπες κατασκευές με υλικά που δεν φανταζόσουν ότι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι. Οι εγκαταστάσεις, είτε στα εγκαταλελειμμένα είτε σε γκαλερί, με συναρπάζουν. Νιώθω ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω για όσο ζω και τα παλιά πράγματα που έκανα δεν θέλω να τα θυμάμαι. Ή, καλύτερα, δεν θέλω να τα αναφέρω.
— Βαριέσαι εύκολα;
Ναι βαριέμαι εύκολα. Ίσως και για αυτό να κάνω συνεχώς διαφορετικά πράγματα.
— Είναι διαφορετικό να ζωγραφίζεις στο δρόμο από ό,τι σε έναν κλειστό χώρο π.χ. μια γκαλερί;
Η διαφορά είναι μεγάλη και το κατάλαβα την τελευταία φορά που πήγα σε παρατημένο εργοστάσιο, ένιωθα σαν να μην ανήκε εκεί αυτό που έκανα. Η έκθεση μου στο Atopos cvc μου άλλαξε αυτή την αντίληψη, θα ήθελα σε τέτοιους χώρους να εκθέτω πιο συχνά.
— Είναι η τέχνη δημόσια ή ιδιωτική;
Νομίζω και τα δύο.
— Είναι πιο εγωιστικό να ζωγραφίζεις σε εξωτερικούς ή εσωτερικούς χώρους;
Θα έλεγα σε εσωτερικούς χώρους αλλά και πάλι είναι το τι κάνεις, πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας.
— Οι φίλοι τι ρόλο έχουν παίξει στη ζωή σου;
Οι φίλοι υπάρχουν και για τις δύσκολες καταστάσεις. Εκεί επιλέγεις ποίοι θες να είναι κοντά σου και ευτυχώς έχω αρκετούς.
— Σε επηρεάζουν;
Όταν είμαι σε αμφιβολία για αυτό που κάνω κάποιες φορές ρωτάω τη γνώμη τους, αλλά στο τέλος εγώ θα αποφασίσω. Θέλω αυτό που κάνω να είναι 100% δικό μου.
— Υπάρχει κάποιος που ζηλεύεις τη δουλειά του;
Μου αρέσουν οι ξένοι που κάνουν τεράστιες εγκαταστάσεις, αλλά και μικρές, έξυπνες κατασκευές, άτομα που πρωτoτυπούν, καλλιτέχνες όπως οι Erwin Wurm, Daniel Arsham κ.α.
— Τι σου αρέσει πολύ να κάνεις;
Μου αρέσει πολύ να βοηθάω τους ανθρώπους, νομίζω ότι αυτό είναι που μου δίνει χαρά περισσότερο από όλα, ακόμη και από την τέχνη.
— Κυκλοφορείς στην Αθήνα; Πού;
Κυκλοφορώ κυρίως στου Ψυρρή αφού αυτή είναι η γειτονιά μου τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν βγαίνω και πολύ έξω, πάω μόνο σε εκθέσεις. Μου αρέσει η δομή της πόλης και το χάος που έχει τα πρωινά.
— Πώς είναι σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη;
Καλλιτεχνικά, είναι η μέρα με την νύχτα. Άμα καθόμουν Θεσσαλονίκη δεν πιστεύω ότι θα έκανα εκθέσεις. Η Θεσσαλονίκη σαν πόλη είναι πιο εύκολη για μένα γιατί την ξέρω καλύτερα και βρίσκω αυτό που θέλω. Στην Αθήνα το πρόβλημα είναι να βρεις παρατημένα κτίρια γιατί τα πιο πολλά είναι εκτός πόλης.
— Τι σε ενοχλεί πιο πολύ γύρω σου;
Η γκρίνια.
— Όταν δεν κάνεις τέχνη, τι άλλο κάνεις;
Τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, φαγητό, τέχνη, τέχνη, τέχνη, διαδίκτυο, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, φαγητό, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, χέσιμο, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, φαγητό, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, ύπνος, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, διαδίκτυο, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, ύπνος, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, κατούρημα, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, τέχνη, σεξ, τέχνη, τέχνη, τέχνη...
— Για ποιο λόγο είχες ζητήσει συγνώμη χίλιες φορές;
Το άκουγα συνέχεια από τα στόματα των ανθρώπων και ήθελα να δω πώς θα είναι άμα το έγραφες. Είναι πιο κουραστικό και δύσκολο να γράφεις χίλια συγγνώμη απ' το να το λες.
— Τι θα ήθελες να γράψεις στο δρόμο αυτή τη στιγμή;
Έχω πολλά και διάφορα που θα ήθελα να γράψω, αλλά δεν βρίσκω το κατάλληλο μέρος. Από την άλλη, το πάθος για το δρόμο μου έχει φύγει, ελπίζω να το ξαναβρώ σύντομα, διότι αυτά που θα γράψω θέλω να τα κάνω με το μαζούτ.
Info:
EVERYTHING IS CON-TEMPORARY (NAR), «EXIT» the gallery, μέχρι τις 29 Ιουνίου, Τετάρτη με Κυριακή, 12:00-19:00, 6944875346, Ευμορφοπούλου 6, στο δρόμο πίσω από την Σαρρή 12.