Ευτυχώς, η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη τέρατα. Φίδια, Κύκλωπες, Μινώταυρους, Μέδουσες. Έτσι, η τερατώδης σύλληψη του Νίκου Δένδια να δώσει την επιχείρηση-σκούπα με στόχο τους μετανάστες την κωδική ονομασία «Ξένιος Ζευς», του μυθικού θεού της φιλοξενίας δηλαδή, μάλλον είναι μια φιλοδοξία να πλουτίσει την γκάμα της πολιτικής μυθολογίας.
Το Μεταναστευτικό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα. Η αντιμετώπισή του δεν είναι θέμα συναισθηματικό, ούτε ικανοποίησης όποιας ιδεοληψίας, όποιου πολιτικού χώρου. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να απαντήσουμε λογικά σε κάποια ερωτήματα.
Γιατί έρχονται μετανάστες; Για να αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής. Όσο οι αντιθέσεις μεγαλώνουν, όσο ο αναπτυσσόμενος κόσμος δημιουργεί πολέμους, αφαίμαξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών των αναπτυσσόμενων χωρών, τόσο ο κάθε άνθρωπος θα προσπαθεί να επιλύει έτσι το πρόβλημα επιβίωσής του. Δηλαδή, όσο τους κλέβουμε, τους σκοτώνουμε, τους εξαθλιώνουμε, θα ψάχνουν να βρουν τον θαυματουργό εκείνο κόσμο που βλέπουν στην τηλεόρασή τους για να ζήσουν.
Ναι, αλλά αυτοί είναι λαθραίοι. Αυτοί είναι λαθραίοι, όπως και η μεγάλη πλειονότητα των μεταναστών σε όλο τον κόσμο. Η μετανάστευση δεν ταξιδεύει στην πρώτη θέση των αεροπλάνων ή των κρουαζιερόπλοιων. Θαλασσοπνίγεται με βάρκες, ακρωτηριάζεται στα ναρκοπέδια, αποδρά από κρατητήρια. Το ελληνικό κράτος δεν τους κατέγραψε ποτέ, αφήνοντας να θριαμβεύουν τα κυκλώματα που υπόσχονταν νομιμοποίηση. Ούτε εκδίκασε τις αιτήσεις πολιτικού ασύλου για να δούμε ποιοι το δικαιούνται και ποιοι όχι.
Αυτοί είναι εγκληματίες. Κανένας δεν είναι εγκληματίας επειδή είναι μετανάστης. Τα στατιστικά στοιχεία το διαψεύδουν. «Εγκληματίες» τούς εμφανίζουν ο φόβος μας και η αόριστη φημολογία των δράκων. Οι πάνω από 100 παιδεραστές που έχουν συλληφθεί τα τελευταία χρόνια ήταν Έλληνες. Το ίδιο και ο Χριστοφοράκος και ο Τσοχατζόπουλος και όλοι όσοι δεν έκλεβαν απλώς πορτοφόλια. Η μετανάστευση των Ελλήνων στην Αμερική είχε δημιουργήσει μεγάλη εγκληματικότητα από την πλευρά των Ελλήνων. Ονόματα όπως αυτό του Κοντογιάννη, του Βελέντζα, του Τόνι δε Γκρικ, του Πιτ δε Γκρικ, έχουν καταγραφεί στους καταλόγους της πιο βάρβαρης εγκληματικότητας. Πολλοί από αυτούς πουλούσαν παιδιά που έφερναν από τα χωριά τους στην Ελλάδα.
Είναι βρόμικοι και γκετοποιημένοι. Όπως όλοι οι μετανάστες. Τα χνότα και τα κάτουρα των Ελλήνων μεταναστών μύριζαν όσο και των σημερινών Πακιστανών και Αλβανών. Η φτώχια και η εξαθλίωση μυρίζουν το ίδιο παντού. Έτσι μύριζαν και οι παππούδες μας. Η γκετοποίηση των μεταναστών έγινε από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Κάποιοι τους μετέφεραν συστηματικά στο κέντρο της Αθήνας, ευνόησαν την εγκληματικότητα αφαιρώντας την αστυνόμευση, έριξαν τις τιμές στο real estate και αγόρασαν. Με τις επιχειρήσεις-σκούπα απλώς γίνονται πλούσιοι.
Αυτοί δεν σέβονται τίποτα. Σέβονται όσο τους σεβόμαστε. Καλλιέργησαν τα χωράφια μας, μεγάλωσαν τα παιδιά μας, ξεσκάτωσαν τους γέρους πατεράδες μας, έμαθαν στα παιδιά τους τη γλώσσα της χώρας που τους φιλοξένησε. Στην Αμερική της δεκαετίας του ’60 οι Έλληνες έκαιγαν αμερικανικές σημαίες, οργισμένοι λόγω της στέρησης των δικαιωμάτων τους. Έτσι συμβαίνει πάντα και παντού. Μόνο που εμείς χαιρόμαστε όταν κάποιος παλιός Έλληνας μετανάστης αναλαμβάνει αξίωμα στην Αμερική ή την Αυστραλία, αλλά αρνούμαστε να δώσουμε το ίδιο δικαίωμα σε κάποιον μετανάστη στην Ελλάδα.
Ναι, αλλά πρέπει να λυθεί το θέμα. Το πρόβλημα είναι ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η Ελλάδα είναι τα σύνορα της Ευρώπης στην οποία εισέρχονται οι μετανάστες. Το Δουβλίνο 2, το οποίο υπέγραψε η Ελλάδα, μετατρέπει τη χώρα σε μια αποθήκη ανθρώπων. Οι μετανάστες δεν μπορούν να διοχετευτούν σε άλλη χώρα της Ευρώπης. Ούτε να επιστρέψουν πίσω.
Θα παραμένουν, δηλαδή, «αποθηκευμένοι» στη χώρα. Σε στρατόπεδα, σε άθλιες συνθήκες, μέχρι που κάποια στιγμή αυτό θα δημιουργήσει κοινωνικές εντάσεις. Η μετακίνηση των πληθυσμών που ψάχνουν τρόπο να επιβιώσουν δεν μπορεί να σταματήσει. Ακόμη και αν παρθούν τα πιο βίαια μέτρα. Οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές απόψεις που εμφανίζονται στην Ελλάδα δεν είναι λύση αλλά μια φριχτή αυτοδικαιολόγηση. Ο φασισμός στην Ελλάδα δεν έχει βάση την κοινωνική αγανάκτηση που ξεγελιέται από τους φασίστες. Έχει τη νεοελληνική μεμψιμοιρία, την αυτάρκεια του ημιμαθή, τον «ξερολισμό» του βολεμένου.
Ο Ξένιος Δένδιας δεν κάνει τίποτε άλλο απ’ το να παίζει με αυτές τις απόψεις, προσπαθώντας όχι μόνο να τις ρευστοποιήσει πολιτικά αλλά και να τις καταστήσει ένα συνεκτικό στοιχείο για την πολιτική του. Αλλά αυτό είναι το επικίνδυνο. Να κάνεις πολιτική με αυτούς που δεν θέλουν πολιτική. Απλώς ικανοποίηση.