Έσκασαν πολλές ιστορίες με μετανάστες την εβδομάδα που πέρασε. Στη φιλόξενη Σύμη π.χ., οι αστυνομικοί του τοπικού τμήματος ζήλεψαν τη δόξα του Αμπού Γκράιμπ, των περιβόητων φυλακών του Ιράκ. Ξεγύμνωσαν και βασάνιζαν επί ώρες τρεις Πακιστανούς που εργάζονταν κανονικά στο νησί, καταγγέλλει ο πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας. Οι γιατροί που εξέτασαν ένα από τα θύματα γνωμάτευσαν ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον μία εβδομάδα για να μπορέσει να περπατήσει. Αλλά δεν ήθελα να γράψω γι' αυτή την ιστορία.
Ήταν ύστερα η κατεδάφιση του καταυλισμού των Αφγανών προσφύγων στην Πάτρα από τις μπουλντόζες του Λαού - εννοείται του κόμματος του κ. Καρατζαφέρη, που μετά τις εκλογές υπαγορεύει στον «καταλληλότερο» την κυβερνητική πολιτική. «Ο συγκεκριμένος καταυλισμός είχε βρεθεί στην αιχμή του δόρατος, γιατί πολλοί Έλληνες τον θεωρούσαν αντιαισθητικό για τους ίδιους αλλά και για τους τουρίστες που καταφθάνουν από την Ιταλία» σχολίασε το BBC, για να καταλήξει ότι η επιχείρηση «αποτελεί μία ακόμη απόδειξη για την όλο και πιο σκληρή πολιτική που υιοθετεί η ελληνική κυβέρνηση για το μεταναστευτικό». Αλλά δεν ήθελα να σας μιλήσω γι' αυτό το θέμα.
Είχαμε έπειτα την εξάρθρωση του κυκλώματος εκμετάλλευσης γυναικών, που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Όπως προκύπτει από τις τηλεφωνικές συνομιλίες των κατηγορουμένων που υπεκλάπησαν, οι μαστροποί είχαν στη δούλεψή τους από γιατρούς μέχρι αστυνομικούς. Οι πρώτοι γνωμοδοτούσαν για να βγαίνουν για τις κοπέλες που έφερναν από το εξωτερικό παράνομα «άδειες για βεβαίωση εργασίας», ακόμα και αν είχαν πρόβλημα φυματίωσης, AIDS ή ηπατίτιδας.
Οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί είχαν επίσης πολλή δουλειά, από το να ειδοποιούν το κύκλωμα ότι θα γίνουν έλεγχοι μέχρι την προστασία μπουρδέλων και μαγαζιών, με την ταρίφα να φθάνει στα 3.200 ευρώ το μήνα παρακαλώ. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα του σημερινού άρθρου. Ούτε είναι το πρόβλημα της ατιμωρησίας στην αστυνομία, που θρέφει τα φαινόμενα διαφθοράς: δύο από τους κατηγορούμενους αστυνομικούς είχαν διωχθεί και στο παρελθόν για παρόμοια αδικήματα - ο ένας μάλιστα είχε προφυλακιστεί. Αλλά, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, αθωώθηκε, επανήλθε στο Σώμα και ξανάκανε τα ίδια.
Η πιο συγκλονιστική ιστορία γράφτηκε στην «Ελευθεροτυπία» και αφορά 11 Μαροκινούς μετανάστες, που το Σαββατοκύριακο έφυγαν από την Ελλάδα με την θέλησή τους. Ένας 20χρονος ράφτης που μεγάλωσε εδώ και δεν ξέρει καλά αραβικά αφήνει στην Ελλάδα τη μητέρα του και την αδελφή του, γιατί «του φέρονται άσχημα και τον κυνηγάει η Αστυνομία, επειδή είναι μελαχρινός». Η 22χρονη αδελφή του, που δουλεύει ταμίας σε βενζινάδικο, θέλει επίσης να φύγει για το Μαρόκο, γιατί, παρ' ότι μεγάλωσε κι αυτή στην Αθήνα, «παραμένει πολίτης δεύτερης κατηγορίας».
Ένας φεύγει γιατί βαρέθηκε τα κρατητήρια, άλλος γιατί τον κοιτάνε περίεργα, ο τρίτος γιατί η μόνη δουλειά που του προσφέρθηκε είναι να πουλάει ναρκωτικά στην Ομόνοια. Μερικοί έχουν μόνο μερικούς μήνες στην Ελλάδα και πλήρωσαν μια περιουσία για τα μέτρα τους (2-3 χιλιάδες ευρώ) προκειμένου να τα καταφέρουν αλλά, με τόσα προβλήματα που συνάντησαν, χαλάλι και η επένδυση. «Η ζωή μας, η δουλειά, όλα πια είναι δύσκολα. Στο Μαρόκο θα ζήσουμε καλύτερα».
Τι σημαίνει για μια χώρα όταν αρχίζουν να την κοπανάνε απ' αυτήν και οι μετανάστες;