Είναι σπουδαίο όταν στις προκλήσεις της εποχής, φεμινιστικές ομάδες και γυναίκες δημιουργοί αποφασίζουν να φωτίσουν εγκαίρως επίκαιρα ζητήματα και να “μιλήσουν” γι’ αυτά με έργα διάνοιας που δίνουν απαντήσεις, λύσεις και οπτικές. Ας πούμε, πόσα πραγματικά γνωρίζουμε για τον ζόφο που από το καλοκαίρι πλήττει τις γυναίκες των ΗΠΑ με την απαγόρευση των αμβλώσεων; Πόσα πραγματικά ξέρουμε για τα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά μας δικαιώματα πώς φτάσαμε κάτι που θεωρείτο δεδομένο να καταλήξει ζητούμενο σε ένα προηγμένο μέρος της Δύσης όπως οι ΗΠΑ;
Έτσι, φέτος, το WIFT GR 50/50 ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ, μέσα από το 6ο Φεστιβάλ του -και μετά από δύο διοργανώσεις που εστίασαν σε ταινίες ενάντια στην έμφυλη βία- επικεντρώνει τη θεματική του και στρέφει την προσοχή του κοινού, στο γυναικείο σώμα, στις εξ Αμερικής ζοφερές εξελίξεις με την απαγόρευση των αμβλώσεων, στο μέλλον της (μη) μητρότητας, όπως διαγράφεται, στον στραγγαλισμό του αυτονόητου που θέτει τον μισό πληθυσμό της γης σε θέση επιφυλακής.
Με το φεμινιστικό σύνθημα “My body, my rights” η οργανωτική ομάδα του Φεστιβάλ κηρύσσει την έναρξή του και πάλι σε ημερομηνία που συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας Κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου) και επιλέγει να μιλήσει για όσα ακόμα και η εγχώρια Τέχνη κομπιάζει: τα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην άμβλωση, η αντισύλληψη, τα ζητήματα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και παρένθετης μητρότητας θίγονται μέσα από ένα πρόγραμμα – κέντημα.
Μέσα σε 4 ημέρες (24-27 Νοεμβρίου) περισσότερες από 12 ταινίες θα προβληθούν στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος με ελεύθερη είσοδο και με σκοπό την προβολή των αγώνων των γυναικών για τα αδιαμφισβήτητα αναπαραγωγικά τους δικαιώματα ανά την υφήλιο και ανά διαφορετικές ιστορικές περιόδους και φυσικά ο λόγος για ταινίες με την υπογραφή αποκλειστικά γυναικών δημιουργών που έχουν ξεχωρίσει για τη διεισδυτική τους ματιά και το αιχμηρό πολιτικό σχόλιό τους σε καιρούς πονηρούς και σίγουρα εχθρικούς απέναντι στα γυναικεία δικαιώματα.
Το ampa, λίγο πριν την επίσημη έναρξη του Φεστιβάλ είχε την ευκαιρία να μιλήσει τόσο με τη ρηξικέλευθη σκηνοθέτιδα, Όλγα Μαλέα, μία δημιουργό που μίλησε από πολύ νωρίς μέσα από τις ταινίες της για δύσκολα θέματα όπως τα σκοτάδια της μητρότητας και του γάμου, το (και σήμερα επίκαιρο) αγκάθι της παιδεραστίας στην ελληνική κοινωνία, αλλά και το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα δημιουργός σε ένα ανδροκρατούμενο καλλιτεχνικό σύμπαν.
Ομοίως, από την Πρόεδρο του WIFT, Κατερίνα Κασκανιώτη και την Αντιπρόεδρο Λένα Ράμμου πήραμε μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες απαντήσεις για ζητήματα που αφορούν την ισότητα των γυναικών στο σινεμά και τον κινηματογράφο, τις επώδυνες θεματικές που δεν “αγγίζονται” στο ελληνικό μυθοπλαστικό σύμπαν, αλλά και την αιώνια καυτή πατάτα των χρηματοδοτήσεων που πολύ συχνά αφήνει τις γυναίκες εκτός κινηματογραφικής -και τηλεοπτικής- αρένας, στερώντας από το κοινό την πολυπόθητη γυναικεία ματιά.
Όλγα Μαλέα (σκηνοθέτις)
—Από το δικό σας ξεκίνημα, πίσω στα τέλη του ’80, πόση πρόοδο μπορείτε να διακρίνετε επί ελληνικού εδάφους σ’ αυτό που λέμε φιλμογραφία με την υπογραφή γυναικών δημιουργών και ποια τα εμπόδια που ενδεχομένως εξακολουθείτε να εντοπίζετε στην επικοινωνία τους με το κοινό;
Έκανα την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους “Ο Οργασμός της Αγελάδας” το 1997 και μάλιστα αποκλειστικά με ιδιωτικά λεφτά (και όχι δημόσια από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου που αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει την ταινία), που έβαλαν ο παραγωγός Πάνος Παπαχατζής και ο διανομέας Παντελής Μητρόπουλος. Με πρωταγωνίστριες δύο νεαρά κορίτσια, που ενσάρκωναν παντελώς άγνωστες ηθοποιοί, η ταινία μίλησε για τις επιθυμίες των κοριτσιών και την πρώτη τους φορά στο σεξ. Η “Αγελάδα” έκανε μεγάλη εμπορική επιτυχία και άνοιξε το δρόμο για την παραγωγή κι άλλων ελληνικών ταινιών εκτός κρατικών χρηματοδοτήσεων.
Ήταν μια ελπιδοφόρα αρχή που συνεχίστηκε και μου επέτρεψε να κάνω κι άλλες ταινίες με δυναμικές γυναίκες ως πρωταγωνίστριες που τις απασχολούν επίμαχα φεμινιστικά θέματα, όπως το πώς φλερτάρουμε σήμερα στη “Διακριτική Γοητεία των Αρσενικών” το 1999, το πώς συνδυάζουμε καριέρα και παιδιά στο “Ριζότο” το 2000 ή το “Λουκουμάδες με Μέλι” το 2005 που αφορούσε την παιδεραστία. Ό,τι επίμαχα φεμινιστικά θέματα και να πρότεινα, η απάντηση ήταν πάντα θετική από τους παραγωγούς! Ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα! Ήμουν ενθουσιασμένη.
Μετά την οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2010 όμως, τα πράγματα δυσκόλεψαν για ‘μένα. Παρ’ όλη τη μεγάλη εμπορική επιτυχία όλων των ταινιών μου, ξαφνικά άρχισαν να υπάρχουν αμφιβολίες για τα θέματα που ήθελα να θίξω. «Τι ενδιαφέρον μπορεί να παρουσιάζει ένα κακοποιημένο 11χρόνο κορίτσι ή μια 55άρα που θέλει να αλλάξει τη ζωή της;», μου έλεγαν οι παραγωγοί. Η επωδός ήταν πάντα η ίδια: «Βρες κάτι πιο ανάλαφρο, κάνε την πρωταγωνίστρια πιο νέα, πιο σέξι, λιγότερο προβληματική, βρες κάτι που να αφορά όλους»…
Ενώ λοιπόν στις ξένες πλατφόρμες βλέπουμε αρκετούς ρηξικέλευθους γυναικείους χαρακτήρες, αισθάνομαι ότι στην Ελλάδα πάμε κάπως προς τα πίσω. Είτε γυρίζουμε στο παρελθόν και τη ρομαντικοποίηση του, είτε σε ιστορίες που αναμασούν κλισέ, όπως ο ερωτύλος 60άρης που τον κυνηγάνε κάποιες στα μισά του χρόνια και δεν ξέρει ποια να πρωτοδιαλέξει και η απατημένη πλην πιστή σύζυγος.
—Γιατί “τρομάζουν” τόσο την κινηματογραφική βιομηχανία–ακόμη και στη μετά-MeToo εποχή- θεματικές που έχουν να κάνουν με τα σκοτάδια της μητρότητας, με το ακανθώδες ζήτημα της συναίνεσης, ακόμα και με το γυναικείο σώμα, όταν αυτό δεν αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο του malegaze, αλλά με καθαρά γυναικεία ματιά;
Όντως βρισκόμαστε σε μια εποχή που βγαίνουν στη φόρα συγκλονιστικά θέματα, όπως αυτό της σεξουαλικής παρενόχλησης, οι γυναικτονίες, και η σεξουαλική εκμετάλλευση των παιδιών έξω ή μέσα στην οικογένεια. Σαν κοινωνία προχωράμε με ταχύτατους ρυθμούς προς ένα κόσμο που θα είναι πιο ασφαλής για όλους μας. Όπως κανένας ψυχοθεραπευτής σήμερα δεν σκέφτεται να πάει στο κρεβάτι με κάποια πελάτισσά του (το σύνηθες στη Βιέννη του 1920) γιατί θα χάσει το δίπλωμά του, έτσι και κανένας εργοδότης, σκηνοθέτης, ηθοποιός, αφεντικό, σύντομα δεν θα σκέφτεται να παρενοχλήσει γυναίκες ή άντρες που δουλεύουν ή εξαρτώνται από αυτόν, γιατί απλά θα καταστραφεί ο ίδιος, όσο ταλαντούχος κι αν είναι. Λαμπρό παράδειγμα ο Κέβιν Σπέισι.
Κι όμως, αυτές οι συνταρακτικές αλλαγές στην κοινωνία μας είναι σαν να μην έχουν βρει ακόμα το δρόμο τους στη θεματολογία των ελληνικών σειρών και ταινιών. Η ελληνική τηλεόραση φαίνεται να μένει πίσω.
Επειδή όμως είμαι αισιόδοξη ως άτομο και επειδή πιστεύω στη δύναμη της δικτύωσης των κατάλληλων ανθρώπων, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με το WIFTGR (Women in Film and Television Greece), νομίζω ότι σύντομα τα κανάλια και οι παραγωγοί θα καταλάβουν πόσα πολλά χρήματα μπορούν να βγάλουν αν τολμήσουν να μπουν στα αχαρτογράφητα νερά των σύγχρονων αποκαλύψεων.
Ο κόσμος το έχει πραγματικά ανάγκη. Κάθε αλλαγή φέρνει αναστάτωση. Και κάθε αναστάτωση έχουμε ανάγκη να τη συζητάμε και να την επεξεργαζόμαστε Η τέχνη και η μυθοπλασία μας προσφέρουν με μοναδικό τρόπο αυτή τη δυνατότητα.
Στην Αμερική, οι Νικόλ Κίντμαν, Ρις Γουίδερσπουν και Μέριλ Στριπ λειτούργησαν και ως παραγωγοί και έκαναν δύο επίμαχες σειρές με τεράστια επιτυχία: το Big Little Lies για το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και το The Morning Show για το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης σε ένα τηλεοπτικό κανάλι. Και οι δύο έσκισαν.
Κλείνω με μια πρόβλεψη: Όποιος παραγωγός στην Ελλάδα τολμήσει να θίξει τα νέα θέματα της εποχής μας, όπως τη σεξουαλική παρενόχληση, τις γυναικοκτονίες, την παιδεραστία, θα κάνει, εκτός από ένα μεγάλο καλό σε όλους μας, μια τεράστια επιτυχία με σημαντικές οικονομικές αποδόσεις για τον ίδιο.
«Τι ενδιαφέρον μπορεί να παρουσιάζει ένα κακοποιημένο 11χρόνο κορίτσι ή μια 55άρα που θέλει να αλλάξει τη ζωή της;», μου έλεγαν οι παραγωγοί. Η επωδός ήταν πάντα η ίδια: «Βρες κάτι πιο ανάλαφρο, κάνε την πρωταγωνίστρια πιο νέα, πιο σέξι, λιγότερο προβληματική, βρες κάτι που να αφορά όλους»…
Κατερίνα Κασκανιώτη – Πρόεδρος WIFT GR
—Πόσο ρόλο έπαιξε η ζοφερή επικαιρότητα στην κατάρτιση του φετινού προγράμματος και πόση αξία έχει να εξηγηθεί και να αναλυθεί αυτός ο ζόφος από γυναίκες δημιουργούς;
Τον Ιούνιο το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ τερμάτισε την προστασία του δικαιώματος στην
άμβλωση. Τον Ιούλιο, στο Διοικητικό Συμβούλιο του WIFTGR αποφασίσαμε, με απόλυτη σύμπνοια, ότι το θέμα του ετήσιου κινηματογραφικού μας φεστιβάλ 50/50 Ισότητα και στον Κινηματογράφο, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “My Body, My Rights”.
Η κινηματογραφική «ματιά» μας φέτος εστιάζει στο κρίσιμο θέμα των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων και της αναπαραγωγικής υγείας, που είναι απόλυτα συνυφασμένα με την πραγμάτωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντισύλληψη, άμβλωση, παρένθετη μητρότητα, μαιευτική βία, σεξουαλικότητα , αναγκαστικός γάμος, αυτονομία και αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, αποτελούν εκφάνσεις του φλέγοντος ζητήματος που αφοράόχι μόνο τις γυναίκες, αλλά όλη την κοινωνία στοχεύοντας στον γόνιμο προβληματισμό και την αφύπνισή της.
Σε μια περίοδο που από τουλάχιστον 14 Πολιτείες των ΗΠΑ, γυναίκες καλούνται είτε να συνεχίσουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες ή να διασχίσουν χιλιάδες μίλια για να εξασφαλίσουν ασφαλή φροντίδα για την άμβλωση, σε μια χρονική στιγμή που κλινικές εξελίσσονται σε εργοστάσια μωρών και υπερσυντηρητικοί κύκλοι στην Ευρώπη ενισχύουν οπισθοδρομικές αντιλήψεις σε ό,τι αφορά την ελευθερία της σεξουαλικότητας, εμείς οι Γυναίκες του Κινηματογράφου και της Τηλεόρασης οφείλουμε να αναδείξουμε με τον δικό μας τρόπο ιστορίες πραγματικές και δραματουργικά ποιοτικές και να υψώσουμε τη δική μας φωνή διαλαλώντας το σεβασμό στα όρια του γυναικείου σώματος. Δεν είναι τυχαίο ότι το Φεστιβάλ συμπίπτει χρονικά με την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου).
—Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες στην προσπάθεια μίας γυναίκας δημιουργού να ολοκληρώσει το όραμά της είναι η εξεύρεση χρηματοδότησης. Πώς μπορεί να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο;
Η εξεύρεση χρηματοδότησης μίας ταινίας είναι μία δύσκολη διαδικασία γενικότερα, πολύ περισσότερο δε, για τις γυναίκες δημιουργούς καθώς είναι μόνον τα τελευταία χρόνια που οι γυναίκες έχουν καταφέρει με πολύ κόπο να μπουν πιο δυναμικά στη διεκδίκηση πόρων για την παραγωγή των ταινιών / σειρών / ντοκιμαντέρ τους.
Με μεγάλη χαρά είδα φέτος να συμμετέχουν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εξαιρετικές ταινίες ελληνίδων γυναικών δημιουργών, όπως το “Άκουσέ με” της Μαρίας Ντούζα και το “Πίσω από τις Θημωνιές” της Ασημίνας Προέδρου.
Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα το ΕΚΟΜΕ, με το χρηματοδοτικό πλαίσιο ενίσχυσης οπτικοακουστικών έργων έχει δώσει μία ιδιαιτέρως σημαντική ώθηση στις παραγωγές έργων. Από την άλλη η πληθώρα streaming platforms και η υποχρέωσή τους για συγκεκριμένα quotas βάση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, δημιουργούν πιο ευνοϊκές συνθήκες για αγορά τοπικού προγράμματος, από αυτές που υπήρχαν προ ετών.
Σε κάθε περίπτωση για μια γυναίκα δημιουργό, ο ανταγωνισμός είναι ποσοτικά υψηλός, αφού εξακολουθεί να είναι δυσανάλογα μεγάλος ο αντίστοιχος αριθμός ανδρών δημιουργών. Όμως ένας συνδυασμός καλού σεναρίου, δυνατών συντελεστών και δικτύωσης παραμένουν βασικοί παράγοντες για την εξασφάλιση των χρηματικών πόρων ανεξαρτήτως του φύλου.
Σε μια περίοδο που από τουλάχιστον 14 Πολιτείες των ΗΠΑ, γυναίκες καλούνται είτε να συνεχίσουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες ή να διασχίσουν χιλιάδες μίλια για να εξασφαλίσουν ασφαλή φροντίδα για την άμβλωση, σε μια χρονική στιγμή που κλινικές εξελίσσονται σε εργοστάσια μωρών και υπερσυντηρητικοί κύκλοι στην Ευρώπη ενισχύουν οπισθοδρομικές αντιλήψεις σε ό,τι αφορά την ελευθερία της σεξουαλικότητας, εμείς οι Γυναίκες του Κινηματογράφου και της Τηλεόρασης οφείλουμε να αναδείξουμε με τον δικό μας τρόπο ιστορίες πραγματικές και δραματουργικά ποιοτικές και να υψώσουμε τη δική μας φωνή διαλαλώντας το σεβασμό στα όρια του γυναικείου σώματος.
Λένα Ράμμου – Αντιπρόεδρος WIFT GR
—Σύμφωνα με την έρευνα Celluloid Ceiling για το 2021 παρατηρήθηκε μείωση του αριθμού των γυναικείων σκηνοθετικών υπογραφών, καθώς από τις 100 μεγαλύτερες επιτυχίες του αμερικανικού boxoffice μέσα στο 2021, μόνο οι 12 υπογράφονται από γυναίκες σκηνοθέτες, κάτι που μας λέει ότι η υποεκπροσώπηση των γυναικών δημιουργών είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Υπάρχουν σκέψεις όχι μόνο για δικτύωση, αλλά και για τη θέσπιση όρων που θα εγγυώνται την ισότητα και στον κινηματογράφο;
Βεβαίως και υπάρχουν. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς μας στόχους στο WIFT GR και στο WIFT International: να υπάρχει ισότιμη εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στα νευραλγικά πόστα, με τη συμμετοχή γυναικών στις επιτροπές που επιλέγουν τα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά έργα που πρόκειται να χρηματοδοτήσουν. Καταρχήν, οπωσδήποτε στους δημόσιους φορείς χρηματοδότησης (όπως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η δημόσια τηλεόραση), αλλά και στους ιδιωτικούς, όπως οι τηλεοπτικοί σταθμοί, οι νέες ψηφιακές πλατφόρμες κ.λπ. Διότι, είναι διαφορετική η «ανάγνωση» μιας ιστορίας από μια γυναίκα και διαφορετική από έναν άντρα. Δεν διεκδικούμε επιλογή γυναικείων προτάσεων σε ποσοστό 50/50 – αυτό θα ήταν ρατσιστικό. Διεκδικούμε ισότιμη αξιολόγηση των προτάσεων που υποβάλλονται από γυναίκες.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι στη χώρα μας έχουν γίνει σημαντικά βήματα στον τομέα αυτό: το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έχουν γυναίκες Γενικές Διευθύντριες – τις Αθηνά Καρτάλου και Ελίζ Ζαλαντό αντίστοιχα. Και στα Διοικητικά τους Συμβούλια υπάρχει ισότιμη εκπροσώπηση.
Όμως, στο εξαμελές Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ, υπάρχει μόνο μια γυναίκα, η δικηγόρος Ιωάννα Στεφανάκη. Η ποσόστωση σε αυτή τη σύνθεση είναι σαφές ότι χρειάζεται να αλλάξει. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από τη δημόσια τηλεόραση χρηματοδοτούνται και προβάλλονται κυρίως έργα αντρών δημιουργών. Μήπως γιατί η επιλογή τους γίνεται σχεδόν αποκλειστικά από άντρες;
Είναι, ενθαρρυντικό κατά τη γνώμη μας, ότι, σύμφωνα με την νέα έρευνα του Celluloid Ceiling στην οποία αναφέρεστε, το 2021 υπήρξε αύξηση στον αριθμό των γυναικών επαγγελματιών που δραστηριοποιούνται στην κινηματογραφική βιομηχανία, δηλαδή σε πόστα σεναριογράφων, διευθυντριών φωτογραφίας, επικεφαλής μοντάζ και executiveproducers σε ποσοστό 25% έναντι 23% που υπήρξε το 2020.
Βάσει της έρευνας αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι βρέθηκαν περισσότερες γυναίκες σε νευραλγικά πόστα και θέσεις λήψης αποφάσεων. Όμως, πράγματι υπήρξε μείωση του αριθμού των γυναικείων σκηνοθετικών υπογραφών, με μόνο 12 από τις 100 μεγαλύτερες επιτυχίες του αμερικανικού boxoffice να υπογράφονται από γυναίκες. Δεν υπάρχουν ταλαντούχες γυναίκες σκηνοθέτριες στην Αμερική; Ή είναι μόνο 12%; Αδύνατον! Είναι προφανές ότι οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
—Πόσο πιστεύετε ότι η επιστροφή στον Μεσαίωνα –με την ανατροπή του νόμου RoevsWade για τις αμβλώσεις στις ΗΠΑ- θα επηρεάσει τον κινηματογράφο της επόμενης 10ετίας;
Μιλάμε για πραγματική επιστροφή στο μεσαίωνα. Γυναίκες και άντρες απ’ όλο τον κόσμο, γνωστοί πολιτικοί , ηθοποιοί, κ.λπ. καταδίκασαν δημόσια την απόφαση. Οι διαδηλώσεις εναντίον αυτής της απόφασης-ορόσημου του πολύ συντηρητικού Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, μαίνονται σε ολόκληρη την Αμερική και τον κόσμο. Σταμάτησε η συνταγματική διασφάλιση του δικαιώματος των Αμερικανίδων στην άμβλωση, η οποία ήταν κατοχυρωμένη για μισό περίπου αιώνα. Πρόκειται για ιστορική ανατροπή. Για δραματική οπισθοχώρηση, η οποία σαφώς θα έχει αντίκτυπο στον κινηματογράφο της επόμενης δεκαετίας. Θετικό πιστεύω, υπό την έννοια ότι τα μελλοντικά κινηματογραφικά έργα θα προσπαθήσουν να συντείνουν στην εκ νέου ανατροπή της απόφασης.
Άλλωστε, αυτό ήταν το έναυσμα για την επιλογή της θεματικής της φετινής 6ης διοργάνωσης του Φεστιβάλ του WIFT GR. Ομολογώ ότι στάθηκε δύσκολο να εντοπίσουμε και να επιλέξουμε ταινίες με αυτή τη θεματική, διότι απλώς δεν υπάρχουν. Διαπιστώσαμε ωστόσο με χαρά ότι αρκετές βρίσκονται στο στάδιο της παραγωγής αυτή τη στιγμή. Μάλιστα, θα δείξουμε αποσπάσματα δύο ελληνικών ταινιών με αυτό το θέμα, που δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί. Είμαι πεπεισμένη ότι αντίστοιχες κινήσεις θα γίνουν και από τα πολύ ενεργά τμήματα του WIFT στην Αμερική, ειδικά από αυτά της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες.
Επιτρέψτε μου να παραθέσω το δημόσιο σχόλιο του Ευάγγελου Βενιζέλου ως συνταγματολόγου: «Η Ιστορία κυοφορεί και αυτή και θα δώσει τη δική της απάντηση στους έξι δικαστές (με τις αποχρώσεις της γνώμης του Προέδρου Ρόμπερτς) του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Η Ιστορία προσωποποιημένη ως γυναίκα θα τους τιμωρήσει».
ΙΝFO:
– Το Φεστιβάλ πραγματοποιείται με τη συνεργασία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, της HF Productions και του Κέντρου Διοτίμα, υπό την αιγίδα και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, και της Περιφέρειας Αττικής.
*Ευχαριστούμε το Mira Me Athens για τη φιλοξενία
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
