Δεν θυμάμαι πού το είχα διαβάσει, αλλά το βρίσκω πολύ σωστό: αν θες να μετρήσεις τα δόντια του διαβόλου, κάν’ τον να χαμογελάσει. Κάπως έτσι και με τους Έλληνες influencers. Αν θες να καταλάβεις τι καπνό φουμάρουν, βάλ’ τους δύσκολα. Ανάγκασέ τους να τοποθετηθούν για διάφορα “τζιζ” ζητήματα. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να το κάνεις. Εκτίθενται μόνοι τους, είτε λόγω βλακείας είτε λόγω συμφερόντων. Τέλος πάντων, στην περίπτωσή τους, το ίδιο κάνει.
Η υπόθεση του βιασμού της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη είναι από τις υποθέσεις που έχει φέρει πολύ κόσμο με την πλάτη στον τοίχο και υποψιάζομαι ότι, αν όλα πάνε καλά, ακόμη δεν βρισκόμαστε ούτε στα μισά της διαδρομής. Τόσο αναφορικά με τις αποκαλύψεις στην υπόθεση, όσο κι αναφορικά με τις μάσκες που θα πέσουν στην πορεία.
Όμως! Αυτό που έχει συμβεί με την Τούνη, τον Κοψιάλη, τη Χρηστίδου (καλά αυτή είναι παρουσιάστρια) και άλλους που υποτίθεται επαγγέλλονται τον influencer και σκοντάφτουν πάνω στα δικά τους κορδόνια, αυτή τη στιγμή, στο “εδώ” και το “τώρα”, με όλον τον κόσμο να βρίζει, δεν είναι τίποτα. Τίποτα απολύτως. Όλο αυτό το #cancel_influencers που τρεντάρει εδώ και πόσες ημέρες στο Twitter δεν θα οδηγήσει που-θε-νά, αν δεν συνοδευτεί από κανά δυο σοβαρές κινήσεις ακόμα.
Κατ’ αρχάς, το unfollow, απλών χρηστών και εταιρειών. Και κατά δεύτερον, απόσυρση των χορηγιών εδώ και τώρα. Γιατί έτσι;
Κατ’ αρχάς, γιατί είτε αρέσει είτε όχι, ο influencer είναι επάγγελμα και μάλιστα πολύ καλοπληρωμένο (και πολύ συχνά αφορολόγητο). Κατά δεύτερον, γιατί η (πρόσφατη) ιστορία έχει δείξει ότι τέτοιου είδους κρίσεις (απώλεια followers, προσωρινό cancel, εφήμερη κατακραυγή) είναι τα αναμενόμενα ζόρια, ακόμα μίας δουλειάς. Είναι προπονημένες /-οι όσες και όσοι κάνουν αυτή τη δουλειά και έχουν crisis management, παρά τα διαδιδόμενα. Γι’ αυτό και μετά από κάθε “κρα” για κάποια αστοχία ή απρέπειά τους (θυμήσου υπόθεση Ξιαρχό), θα βρεθεί τρόπος να επανακάμψουν.
Κατά δεύτερον, και εδώ περνάμε στην κουλτούρα του follower, δυστυχώς, από τη μία, το εγχώριο celebrity glamour και από την άλλη, τα give away με τα οποία δουλεύουν (οι influencers), αυτή η μικρο-μικρή πολιτική των “δωρακίων” και των ψευτο-προνομίων, συντηρεί ένα τεράστιο μέρος του κοινού που τους ακολουθεί.
Ποιος (ειδικά του λαχταριστού για target group 18-25) δεν θέλει το τελευταίο μοντέλο i-phone; Ακριβά ρούχα ή καλλυντικά; Τσάμπα είσοδο στα καλύτερα μπαρ της πόλης, διαμονή σε ένα πεντάστερο ή δωρεάν διακοπές;
Έτσι -και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- παρατηρείται το φαινόμενο αυτοί που κράζουν στο Twitter για cancel να συνεχίζουν να ακολουθούν στο Instagram και στο Tik Tok και για να μη χάνουν το talk of the town της κακιάς ώρας και για να μη στερούνται της ελπίδας να κερδίσουν κάποιο από τα give aways. Αυτό κι αν είναι υποκρισία, ε;
(Προσωπικά, έχω βαρεθεί τόσο πολύ, μα τόσο πολύ, όπου κι αν σκρολάρω, σε όποιον λογαριασμό κι αν σκοντάψω, να βρω μια τύπισσα να τραγανίζει μια μπάρα δημητριακών, να χαϊδεύει μια συσκευή ή μια βελουτέ φόρμα, να με “πυροβολεί” με hashtags και “προϊοντάκια” για τα μαλλιά, την επιδερμίδα, τη λεκάνη της τουαλέτας, αλλά ok, καταλαβαίνω ότι έτσι γίνεται η δουλειά σήμερα. Να υπάρχει και περιεχόμενο, όμως, έτσι; Επίσης, κάποια στιγμή να έμπαινε και ένα πλαίσιο, του τύπου “ποιοι θεωρούνται influencers;”. Γιατί αυτή τη στιγμή δημιουργός περιεχομένου θεωρείται και αυτός που δραστηριοποιείται αποκλειστικά στα social media, αλλά και η παρουσιάστρια πρωινής / μεσημεριανής / βραδινής εκπομπής που εύκολα μαζεύει τρελά κοινά, λόγω της προβολής της από την τηλεόραση ή έστω από την αναγνωρισιμότητά της. Κάπου μπέρδεμα, δηλαδή…).
Γι’ αυτό, όταν φωνάζουμε για cancel, να είναι cancel, οριστικό και αμετάκλητο με unfollow και φίμωτρο στις μισογυνικές και εν γένει μισάνθρωπες απόψεις. Όταν όλη η κοινωνία επιμένει να σταματήσουμε να κάνουμε διάσημους, ανόητους ανθρώπους, να το πράττουμε με τα ίδια αντανακλαστικά που χαρίσαμε το follow μας (και τη χορηγία μας), αρχικά.
Και τα δύο, δεν γίνεται. Δεν γίνεται. Κάποτε πρέπει να ξεμπερδεύουμε με όλους αυτούς. Σε διαφορετική περίπτωση, η κατάσταση θυμίζει τον γνωστό γρίφο, όπου όλοι μαζί προσπαθούμε να βρούμε τον βλάκα στο δωμάτιο. Και βεβαίως, την απάντηση την ξέρουμε όλοι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θεωρώ, ότι μια από τις πιο ηλίθιες τάσεις τις εποχής είναι οι “influencers”. Τι στο καλό προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο; Οι μισές δημοσιεύσεις τους είναι αντιφατικές με τις άλλες μισές και κάθε λέξη είναι διαφήμιση και χορηγία. Για ποιο λόγο να “ακολουθώ” έναν τυχαίο που δεν παράγει έργο; Να “ακολουθήσω” έναν τραγουδιστή γιατί αναρτα τραγούδια πες πάει στο καλό. Όλο αυτό μου φαίνεται εξαιρετικά λάθος.
Παρακολουθώ από την αρχή την υπόθεση με το βιασμό της Θεσσαλονίκης και πραγματικά έχω θυμώσει τόσο με το τρόπο που αντιμετωπίστηκε από τους «γνωστούς ινφλουένσερς». Γιατί εδω οι ινφλουένσερς είναι για ένα αιφον και 5 ρούχα, μέχρι εκεί φτάνουνε. Έχω κουραστεί πραγματικά να βομβαρδίζομαι κάθε φορά από χιλιάδες προϊόντα που δεν χρειάζομαι, ένα συνεχές τηλεμάρκετινγκ. Θα μου πεις μην τους ακολουθείς. Εννοείται δεν τους ακολουθώ, απλά τέτοια άτομα με 5 γκιβαουγεις καταντούν να έχουν τόση επιρροή για το τίποτα πραγματικά. Υπάρχουν μικρά ακάουντ εκεί έξω που πραγματικά δημιουργούν περιεχόμενο που δεν στηρίζεται στον καταναλωτισμό, ναι σαφώς θα υπάρχουν και χορηγούμενες… Διαβάστε περισσότερα »
Παρακολουθώντας την ελληνική showbiz τα τελευταία χρόνια (όχι και τόσο guilty pleasure σπορ), μου αρέσει πολύ η στάση της Μαίρης Συνατσάκη!
Δημιουργεί ενημερωμένο περιεχόμενο για ζητήματα πατριαρχίας, μισογυνισμού, σεξισμού, ρατσισμού. Μιλά σωστά για θέματα ψυχικής υγείας. Και υποθέτω πως η στάση της έχει προσωπικό και οικονομικό κόστος καθώς γίνεται δυσάρεστη σε followers.
Influencer. Δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα. Τεμπελο”δουλειά” για εύκολο χρήμα και γρήγορη φήμη, αυτή είναι καλύτερη εξήγηση.
Ολες οι δουλειές είναι εύκολες όταν έχουν στηθεί σωστά και οι πελάτες κάνουν σειρά να αγοράσουν. Ας αποφύγουμε να υποτιμήσουμε τη δουλειά που έχει κάνει ο/η κάθε influncer.
Αν μπορύσαμε ως λαός πραγματικά να αποφύγουμε αυτή την έλξη που μας ασκεί η καλή ζωή, ακριβά ταξίδια και τα καταναλωτικά αγαθά θα είχαμε αποφύγει πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε την τελευταία δεκαετία κι όχι μόνο αυτά που αναφέρονται εδώ.
Καλέ, στα Μικροπράγματα διάβασα πως είναι μάταιο το cancel στους influencers!
Άκουσα το πρωί το podcast του Άρη Δημοκίδη εδώ στη lifo για την “ερωτική Θεσσαλονίκη” που έχει εξελιχτεί σε μία βιζιτούπολη όπου έχει στηθεί ένα ολόκληρο κύκλωμα από ξενοδοχεία, κυριλέ εστιατόρια και μπαρ, προμηθευτές ναρκωτικών, μπράβους, φοιτήτριες και άλλες νέες κοπέλες που προσφέρουν “υπηρεσίες”, άτομα υποδοχής ΚΑΙ διάφορους influencers που διακριτικά προμοτάρουν το όλο σκηνικό!