1.
Η ιστορική - εφόσον ευοδωθεί - συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ. Όχι, δεν λύθηκε ως διά μαγείας το «μακεδονικό», υπάρχουν ακόμα αρκετά «αγκάθια» ενώ για να επικυρωθεί η συμφωνία θα πρέπει επίσης να περάσει από τις ένθεν και ένθεν εθνικιστικές (με ακροδεξιό, εθνολαϊκιστικό ή και αριστερό/αντιιμπεριαλιστικό, ενίοτε, προσωπείο) πολιτικές συμπληγάδες.
Έγινε όμως μια καλή - και τόσο θεαματική που κινδυνεύει να «ματιαστεί» - αρχή, αδιανόητη και για το πρόσφατο ακόμα παρελθόν. Το αν έγινε έτσι γιατί το «επιβάλανε» οι Αμερικανοί, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, ο... Πάπας κ.λπ., μικρή σημασία έχει θαρρώ – καμια τέτοια συμφωνία δεν στέκει δίχως την εύνοια κάποιου ισχυρού, το ζήτημα είναι αν και πώς μπορείς εσύ να εκμεταλλευτείς τις διεθνείς συγκυρίες προς το δικό σου όφελος.
Με την ίδια λογική, εξάλλου, μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους διαφωνούντες ότι δουλεύουν για τον Πούτιν, που εννοείται ότι προτιμά ένα αντιδυτικό/ρωσόφιλο καθεστώς στη γείτονα.
2.
Το... Μπαρμπαρούσιο πραξικόπημα από το βήμα της βουλής, η άσκηση δίωξης για εσχάτη προδοσία, η φοβισμένη όσο και υποκριτική διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΧΑ, η... κινηματογραφική και κομμάτι «σικέ» καταδίωξη στην εθνική οδό Αθηνών-Πατρών (συνελήφθη τελικά στην Πεντέλη!).
Άλλη μια απόδειξη πως συμπεριφέρονται τα φασισταριά όταν τους τρίζει τα δόντια ο νόμος, κάτι που αν συνέβαινε όταν ακόμα επωάζονταν, πολλά πράγματα θα ήταν σήμερα αλλιώτικα.
Ας είναι – μέσα στη χρονιά αναμένεται να ολοκληρωθεί και η δίκη της ΧΑ, με τα ενοχοποιητικά στοιχεία για τα πρωτοκλασάτα στελέχη της να γίνονται ολοένα πιο συντριπτικά. Ακόμα όμως σημαντικότερη κι από τη θεσμική είναι η κοινωνική της, καταρχήν, απονομιμοποίηση.
3.
Φυσικά τόσο η ΧΑ όσο και άλλα ακροδεξιά μορφώματα δώσανε ρέστα αυτό τον καιρό με το «μακεδονικό» ρίχνοντας δίκτυα στα θολά νερά του εθνικισμού. Εντούτοις τα αποτελέσματα κρίνονται μάλλον πενιχρά όπως έδειξε και η περιορισμένη ανταπόκριση στα «πατριωτικά» συλλαλητήρια, τα οποία ούτε η ΝΔ τόλμησε να στηρίξει επίσημα, άσχετα αν εν μέρει τα υπέθαλψε παρασκηνιακά.
Το Athens Pride στις 9/6 μάζεψε, συγκριτικά, πολύ περισσότερο κόσμο, κάτι σίγουρα αισιόδοξο – όσο «συστημικό» κι αν χαρακτηρίζει πλέον κανείς τον θεσμό, είναι σίγουρα προτιμότερο να βλέπεις στο Σύνταγμα drag queens παρά γιαλαντζί «Μακεδονομάχους».
4.
Κοντά στα άλλα συνελήφθη εντέλει κι εκείνος ο απίθανος Αρτέμης Σώρρας, αρχηγέτης της «Ελλήνων Συνέλευσις» που είχε καταδικαστεί σε οκταετή κάθειρξη χωρίς αναστολή για υπεξαίρεση και καταζητούνταν από τον Μάρτιο του '17. Το τραγικό όμως είναι ότι ο πομπώδης, μεταφυσικός εθνικισμός του φαίνεται ότι παραμυθιάζει ακόμα πολύ κόσμο, όπως φάνηκε κι από τις εκδηλώσεις «συμπαράστασης». Να δεις που τελικά μάλλον αληθεύει ότι μας ψεκάζουν...
5.
Όλα αυτά ενώ η κυβέρνηση ενόψει της τέταρτης αξιολόγησης και του Eurogroup της 21ης Ιουνίου ανακοίνωσε περιχαρής το «τέλος των μνημονίων» και την επαναφορά σε τροχιά ανάπτυξης, κάνοντας λόγο μέχρι και για συμφωνία για το χρέος παρότι καμία γραπτή δέσμευση δεν έχει ακόμα υπάρξει επ' αυτού.
Μόνο που τα θηριώδη πλεονάσματα ύψους 3.5% τα οποία απαιτούν οι «θεσμοί» για την επόμενη τριετία συνοδεύονται με νέες περικοπές συντάξεων, κατάργηση του ΕΚΑΣ, διατήρηση βεβαίως του επάρατου ΕΝΦΙΑ, αυξημένη επιτήρηση και άλα «παλούκια», δίχως κανείς να ξέρει αν και πώς θα εφαρμοστούν τα περίφημα αντίμετρα - μέτρα ανακουφιστικά για τις ασθενέστερες τάξεις ήδη προσπαθούν να θεσπίσουν αναζητώντας και «φυσικούς» κοινωνικούς συμμάχους, το ξεχαρβάλωμα της μικρομεσαίας ωστόσο συνεχίζεται.
Ασθενικές εντούτοις και εντελώς προβλέψιμες οι αντιδράσεις - ο πολύς κόσμος είτε έχει απογοητευθεί/παραιτηθεί εντελώς, είτε προτιμά τον μονόφθαλμο του εντελώς στραβού, είτε διακατέχεται από μια σχεδόν υπαρξιακή ανάγκη να πιστέψει στο καλύτερο δυνατό σενάριο.
Παρότι οι μισοί Έλληνες χρωστάνε στους άλλους μισούς κι όλοι μαζί στο κράτος για τρεις γενιές, με μεγαλύτερο μπαταχτσή όλων το δημόσιο, παρά την εργοδοτική ασυδοσία και την υψηλή ακόμα (άνω του 20%) ανεργία, παρότι υγεία και παιδεία καρκινοβατούν, παρότι ήδη αρκετοί εκ των κυβερνώντων αντιγράφουν δεινά του παλαιοκομματισμού που κάποτε κατήγγειλαν (ταύτιση κράτους-κόμματος, διορισμοί «ημετέρων», πολιτικοεπιχειρηματικά διαπλεκόμενα, χοντρόπετσος κυνισμός κ.ά.), το κλίμα εκεί έξω στην κοινωνία είναι ή θέλει να φαίνεται σχεδόν... εκβιαστικά αισιόδοξο και πάντως δε θυμίζει καθόλου «μέρες του ΄12».
Ίσως κάπου έχει γίνει και πεποίθηση ότι ΟΚ, τα σκατώσανε κι αυτοί αλλά αλίμονο αν γίνουνε ξανά εξουσία οι άλλοι. Είναι βέβαια θέμα χρόνου να φανεί πόσα απίδια θα πιάσει ο σάκος – σε κάθε περίπτωση, είτε τον «πας» είτε τον αντιπαθείς, ο Τσίπρας ελλείψει και ικανού αντίπαλου δέους αποδεικνύεται πολιτικά «εφτάψυχος»: εκεί που δημοσκοπικά βρισκόταν στο ναδίρ, οι εξελίξεις δείχνουν ότι όχι μόνο βγάζει την τετραετία αλλά θέτει σοβαρή υποψηφιότητα και για δεύτερη - με άλλον, πιθανότατα, κυβερνητικό εταίρο -, με τις «ευλογίες» πλέον Αμερικανών και Ευρωπαίων, ενώ πρόσφατα η διεθνής πολιτική επιθεώρηση Foreign Policy τον πρότεινε για Νόμπελ Ειρήνης!
Αλλά βέβαια μέχρι τον Σεπτέμβριο του '19, οπότε θα πρέπει έχουν ήδη δρομολογηθεί τα αγριότερα των μέτρων, θα έχει φανεί πόσο πραγματική ή «παλτό» είναι η πολυαναμενόμενη ανάκαμψη, πόσο βιώσιμη ήταν εντέλει η λύση του «μακεδονικού» καθώς επίσης ποιοι - και πόσοι - Χρυσαυγίτες αλλά και οι λογής ομοϊδεάτες τους θα βρίσκονται στη φυσική τους θέση, δηλαδή στην «μπουζού», ενώ θα έχει επίσης φανεί αν έχει αναδειχθεί κάποια σοβαρή κινηματική αντιπρόταση, είναι να μπει ακόμα πολύ νερό στ' αυλάκι...