Χτες ο Δένδιας στη Βουλή είπε πως αν δεν ψηφίσουν οι ΑΝΕΛ το άρθρο 3, δεν θα υπάρχει κυβέρνηση γιατί θα έχει χάσει την αρχή της δεδηλωμένης. Οι ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν ψήφισαν το άρθρο 3 αλλά δεν ψήφισαν ούτε καν τα υπόλοιπα (ο Καμμένος εξαφανίστηκε στη Βραζιλία, αλλά και γενικά ψήφισαν ΟΧΙ στο 3 και παρών στο Νομοσχέδιο).
Δεν χάθηκε η δεδηλωμένη βέβαια, και ήταν μάλλον υπερβολικές οι δραματικές κορώνες του κ. Δένδια -το κόμμα του οποίου έκανε την μία πατάτα μετά την άλλη. Είναι αλήθεια όμως πως το Νομοσχέδιο ως έχει -με το άρθρο 3 δηλαδή-, στην ψήφιση του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε παίξει τα ρέστα του, πέρασε μονάχα χάρη στο Ποτάμι. «Είναι μία ευκαιρία να θυμηθούμε ότι η βασική αξία της δημοκρατίας είναι η προστασία και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας» τόνισε ο Σταύρος Θεοδωράκης στην ομιλία του στη Βουλή. «Σήμερα που συζητάμε για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου πρέπει να σκεφτόμαστε τις ζωές των ανθρώπων που τους αφορούν, ανθρώπους που ζουν ανάμεσα μας και κάποιοι από εσάς κάνετε πως δεν τους βλέπετε [...] Η αλλαγή φύλου, όπως και η αλλαγή του καταχωρισμένου φύλου, δεν είναι μία χομπίστικη επιλογή, δεν είναι καπρίτσιο, δεν είναι κάτι που κάποιος κάνει γιατί είναι της μόδας. Είναι μία περιπέτεια που πολλές φορές έχει πολύ πόνο. Είναι ένας μονόδρομος για τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων» σημείωσε.
Με δυο λόγια, για ακόμη μια φορά ξεγυμνώθηκε η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ και φάνηκε πάλι για αυτό που είναι: Μια ξεδιάντροπη, καιροσκοπική σύμπραξη. Θα μου πει κανείς, αφού και οι δύο είναι καιροσκόποι και λαϊκιστές γιατί τους θεωρείς αταίριαστους; Δεκτό, όμως μερικά πράγματα δε χωνεύονται με τίποτα.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές του Ιανουαρίου, αντί να συζητήσει πρώτα με όλα τα κόμματα που είναι κοντύτερά του ιδεολογικά, είχε ήδη έτοιμη -κάτω απ' το τραπέζι- συμφωνία με τον Πάνο Καμμένο. Ο Καμμένος ήταν κομμάτι του παλιού κατεστημένου, ένας πλούσιος πρώην υπουργός της ΝΔ και βουλευτής της για σχεδόν 20 χρόνια, νυν ακροδεξιός με κόμμα γεμάτο περίεργους τύπους, κάποιοι απ' τους οποίους ήταν και ρατσιστές. Κι όμως, ο νέος, ριζοσπάστης αντισυστημικός τάχα Τσίπρας έφτιαξε απ' το πρώτο λεπτό κυβέρνηση με το συνωμοσιολογικό, ακροδεξιό συνονθύλευμα των ΑΝΕΛ με τη δικαιολογία του «αντιμνημονιακού αγώνα».
Βλέπετε το Ποτάμι δεν είχε τότε τις αυταπάτες που παραδέχτηκε άργότερα ο Τσίπρας πως είχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σταύρος Θεοδωράκης ήταν ρεαλιστής και χαμηλών τόνων - αλλά και «προδότης Γερμανοτσολιάς Μνημονιακός», και φυσικά «άνθρωπος του Μπόμπολα» (φυσικά είδαμε ποιος αποδείχτηκε «άνθρωπος του Μπομπολα» στη συνέχεια). Ο Τσίπρας προφανώς έψαχνε κάποιον με αυταπάτες, υψηλών τόνων που να μισεί το Μνημόνιο. Τον βρήκε και μαζί κατέστρεψαν ακόμα περισσότερο την Ελλάδα, φεσώνοντάς μας με πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ, επιβάλλοντας capital controls και κοροϊδεύοντάς μας πατόκορφα με δημοψηφισμα και νέα Μνημόνια.
Το ερώτημα μετά το τρίτο Μνημόνιο έγινε πιο επιτακτικό: Τώρα που δεν υπήρχε η δικαιολογία του «αντιμνημονιακού αγώνα» που είχε φέρει κοντά τα δύο ετερόκλητα κόμματα, για ποιο λόγο συνεχίζεται η συνεργασία; Γιατί ο Τσίπρας καλύπτει τον Καμμένο σε όλα όσα έχουν αποκαλυφθεί -απ' τις συνομιλίες με τον ισοβίτη μέχρι το ταξίδι στο Λονδίνο, και γιατί ο Καμμένος βεβαιώνεται ότι δεν θα πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ πριν αποφασίσει τι θα ψηφίσει στα πάντα; (Κάποιοι εικάζουν ότι έχουν πολλά ράμματα ο ένας για τη γούνα του άλλου και ξέρουν πως αν πέσουν θα πέσουν μαζί - αλλά αυτό, μέχρι τυχόν να αποδειχθεί, είναι πάλι απλή συνωμοσιολογία.)
Τον Ιανουάριο του '15, μία υποστηρίκτρια του ΣΥΡΙΖΑ στο Twitter, εκφράζοντας σχεδόν όλους τους Συριζαίους που ήξερα τότε, είχε γράψει το αμίμητο:
Σχεδόν τρία χρόνια μετά, χωρίς κανέναν προφανή λόγο, η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζεται ακάθεκτη. Πόσο ειρωνικό όμως ήταν πως σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προδόθηκε για άλλη μια φορά απ' τον Καμμένο και κατάφερε να περάσει το Νομοσχέδιο μόνο χάρη στους έξι βουλευτές του Ποταμιού. Οι «ριζοσπαστικοί, προοδευτικοί Αριστεροί» πολιτικοί και ψηφοφόροι πρέπει να καταπιούν μία ακόμη προσβολή του Καμμένου για να εκλογικεύσουν κάπως την χυδαία, καιροσκοπική συνύπαρξή τους μαζί του.
Χωρίς να γνωρίζω αν ή να υποστηρίζω απαραίτητα ότι έπρεπε/πρέπει να κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με το Ποτάμι (εικάζω απλώς ότι θα ήταν πιο ωφέλιμη για τον τόπο απ' το σημερινό τερατούργημα), γέλασα πικρά διαβάζοντας το τουίτ με το οποίο ο aNameToCome συμπύκνωσε -με μπόλικη ειρωνεία- τον παραλογισμό μιας ανίερης συμμαχίας: