Δεν έχει κλείσει καν χρόνος από τότε που η Ένωση Κεντρώων κατόρθωσε να μπει στη Βουλή μετά από αγώνα δεκαετιών.
Όταν τα κατάφερε, ο Βασίλης Λεβέντης ήταν -για όσους τουλάχιστον δεν ήμασταν πολύ αρνητικά προκατειλημμένοι μαζί του- μια αντισυμβατική φωνή της λογικής. Ένας κεντρώος που δεν θα έπαιζε όπως οι άλλοι πολιτικοί. Που δεν θα έκανε συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, που θα ξεσκέπαζε όσους κάλυπταν μαμουνιές, που θα στρίμωχνε την κυβέρνηση (εξάλλου εξελέγη κάνοντας σκληρή αντισυριζαϊκή κριτική).
Έλα όμως που, ένα χρόνο μετά, τα μυαλά του πήραν αέρα και έγινε αυτό που κατήγγειλε! Πρώτα έκανε συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες, μετά ανακάλυψε ότι ο Σύριζα είναι μια χαρά, και τώρα απείλησε τον ίδιο του τον εκπρόσωπο τύπου -εκδιώχνοντάς τον ουσιαστικά- προκειμένου να καλύπτει την κυβέρνηση.
Ο Λεβέντης, που αντιστάθηκε όσο μπορούσε στις σειρήνες της εξουσίας και της μεγάλης ζωής, κολακεύτηκε και έδειξε, τελικά, αυτό που όλοι υποψιάζονταν: Ότι είναι ένας πολιτικά ασταθής αριβίστας που νοιάζεται για τον λαό μέχρι κάποιος να του φουσκώσει τα μυαλά και να του κλείσει κάποιο καλό ντιλ.
Μπορεί ο Λεβέντης να είναι μαρτυριάρης και να τρέχει στα ΜΜΕ για να καρφώσει κάθε πράγμα που μαθαίνει παρασκηνιακά, όμως εμείς δεν έχουμε μάθει ποια συμφωνία με τον Τσίπρα οδήγησε στη μετάλλαξη και της πολιτικής του στάσης. Με πολλή περηφάνια έχει δηλώσει πως συναντιέται συχνά με τον Τσίπρα, πως αυτός πηγαίνει σπίτι του για να τα πουν, πως ο Πρωθυπουργός ζητά τις συμβουλές του (!) επειδή τον θαυμάζει (!!).
Κι ο Λεβέντης, που αντιστάθηκε όσο μπορούσε στις σειρήνες της εξουσίας και της μεγάλης ζωής, κολακεύτηκε και έδειξε, τελικά, αυτό που όλοι υποψιάζονταν: Ότι είναι ένας πολιτικά ασταθής αριβίστας που νοιάζεται για τον λαό μέχρι κάποιος να τον παίξει καλά, να του φουσκώσει τα μυαλά και να του κλείσει κάποιο καλό πολιτικό ντιλ.
Απ' αυτά που έχουν διαρρεύσει (ίσως κι απ' τον ίδιο) ξέρουμε πως το κόμμα του είναι το Plan B του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας φαίνεται πως του έχει τάξει υπουργεία ώστε να αντικαταστήσει τον Καμμένο όταν αυτό κριθεί απαραίτητο. Κι ο Λεβέντης, ξαφνικά, από υπέρμαχος της Οικουμενικής, τώρα δεν αντέχει ούτε τα χνώτα των υπόλοιπων αρχηγών της αντιπολίτευσης. Σ' όλους βρίσκει χίλια στραβά, στον Τσίπρα (τον οποίο επέκρινε με σφοδρότητα μέχρι και πριν από αρκετούς μήνες) ούτε ένα.
Κι αν κάποιος βρει ένα στραβό,ο Λεβέντης βγάζει το χειρότερο εαυτό του, όπως στην περίπτωση του εκπρόσωπου τύπου της Ένωσης Κεντρών Γ. Καλλιάνου ο οποίος έφυγε απ' το κόμμα επειδή, όπως κατήγγειλε, ο Λεβέντης τον απείλησε να μη βγάλει ποτέ ξανά αρνητική ανακοίνωση για ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από μια (απόλυτα λογική και αναμενόμενη για κόμμα της αντιπολίτευσης) ανακοίνωση που έβγαλε ο Γ. Καλλιάνος για τον Τρύφωνα Αλεξιάδη, του τηλεφώνησε ο Λεβέντης απειλώντας τον πως «αν ξαναεπιτεθείς στον Αλεξιάδη και τον ΣΥΡΙΖΑ θα σε διώξω από το κόμμα». Εγώ πιστεύω ότι ένας πρόεδρος κόμματος επιβάλλεται να έχει λόγο στις ανακοινώσεις που βγαίνουν, όμως το συμβάν λέει περισσότερα για τον Λεβέντη παρά για τις ανακοινώσεις. Το καλύτερο όμως είναι πως ο Λεβέντης ΔΕΝ διέψευσε τον Καλλιάνο, λέγοντας κάτι ασαφές του στυλ «Το μέλλον θα δείξει αν ο Καλλιάνος έχει δίκιο», που στην καλύτερη σημαίνει ότι θα βάλει τον νέο εκπρόσωπο τύπου να βγάλει καμιά αντικυβερνητική ανακοίνωση για ξεκάρφωμα...
Πολλοί θα πουν πως δε χρειαζόταν να φτάσουν εδώ τα πράγματα για να ξεσκεπαστεί ο Λεβέντης ως τυχοδιώκτης. «Ήταν ήδη ένας ημίτρελος, που λίγο αν τον κανάκευες μπορούσες να τον τρελάνεις εντελώς. Ε, αυτό έγινε» σχολίασε ένας φίλος. Δεν μπορώ τις ψυχιατρικές διαγνώσεις, και άλλο είναι το λυπηρό:
Χρειάστηκαν 30 ολόκληρα χρόνια για να μπει αυτός ο άνθρωπος στη Βουλή, και μόλις ένα για να απαξιωθεί οριστικά, ως ο πολιτικάντης που ο ίδιος, κάποτε, κατήγγειλε.