•Eξυνα το κεφάλι μου τι να γράψω στη LifΟ γι' αυτή την εβδομάδα - μέχρι που μου έπεσε κάτι στο πάτωμα. Έσκυψα να το σηκώσω και στο ανέβασμα αδέξια κοπάνησα το κεφάλι μου πάνω σε μια μυτερή κόχη. Ο πόνος ήταν οξύτατος και μετά με πήραν τα αίματα.
•Εντάξει, δεν έπαθα τίποτα, ένας πονοκέφαλος μού έμεινε και κάτι τσιρότα. Αλλά η ηλιόλουστη ανοιξιάτικη Κυριακή άλλαξε τελείως. Και σκέφθηκα πόσο καίρια μπορεί να είναι η στιγμή που αλλάζει τα πάντα.
•Έτσι και ο Στρος-Καν, αφού μια στιγμή έπαιξε (νόμισε) με την καμαριέρα, ξεκίνησε να πάει στο ραντεβού με τη Μέρκελ και την Κομισιόν. Όμως είχε χάσει πολλά. Όχι μόνο το κινητό του, αλλά ίσως την προεδρία του ΔΝΤ και πιθανότατα την προεδρία της Γαλλίας.
•Και στα πιο τραγικά: πώς πέρασε από τη χαρά της πατρότητας στην ανυπαρξία ο Μανώλης Καντάρης; Τη μια στιγμή περπατούσε με μια βιντεοκαμέρα και την άλλη κείτονταν με τρεις μαχαιριές.
•«Στιγμή σπυρί της άμμου» γράφει ο Σεφέρης. Κι όμως, αυτό το απειροελάχιστο σπυρί πέφτει στο γρανάζι του χρόνου, το σταματάει και τ' αλλάζει όλα. Ο παλιός ποιητής έγραφε για τον Ναπολέοντα: «την γην παίξας, την γην χάσας, εις του Βατερλώ την χώραν». Μια στιγμή άλλαξε την πορεία της μάχης (και της ιστορίας): Εκεί που αντί του Γκρουσύ εμφανίστηκε ο Μπλύχερ.
•Υπάρχουν τα αναμενόμενα και τα απρόοπτα. Καμιά φορά, απρόοπτο είναι το αναμενόμενο που δεν έρχεται. Μπροστά σε όλον αυτό τον παραλογισμό της πραγματικότητας, οι άνθρωποι βρήκαν έννοιες όπως τη μοίρα, το πεπρωμένο, το κισμέτ, που τελικά δεν εξηγούν τίποτα. Ήταν η μοίρα του Καντάρη να συναντήσει τους δολοφόνους; Γιατί αυτός; Αν είχε περάσει κάποιος άλλος, δέκα λεπτά πριν;
•Ξέρω -όλοι ξέρουμε- ιστορίες με απίθανες συμπτώσεις που ρεζιλεύουν τον νόμο των πιθανοτήτων. Όλη η ζωή μας είναι στιγμές: οι περισσότερες ασήμαντες, μερικές σημαντικές. Κορυφαία ο θάνατος. Το δευτερόλεπτο ανάμεσα στο είναι και το μηδέν.
•Συγγνώμη για όλη αυτήν τη φλυαρία - αλλά το κεφάλι μου πονάει και δεν κατεβάζει τίποτα καλύτερο.