Απόψε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε ένα βήμα που θα έκανε οποιοσδήποτε σοβαρός πρωθυπουργός. Υπερέβη τα προσωπικά του αισθήματα και σκέφτηκε το καλό των ανθρώπων που κυβερνά. Αν και βαθιά θρησκευόμενος, αντιπαρατέθηκε ευθέως και θαρραλέα στην ανεύθυνη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδας που, εν μέσω μιας πανδημίας, νουθετεί τους πιστούς να εκκλησιάζονται και να μεταλαβαίνουν.
Μια τέτοια στάση θεωρείται αυτονόητη, για ένα Δυτικό κράτος. Μόνο που δεν συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν εξόχως απογοητευτική στο θέμα. Αν και ξεκίνησε με σχετικούς λεονταρισμούς, υποτάχτηκε ψοφοδεώς στο θέλημα του Ιερώνυμου και τους παποκαισαρικούς αναχρονισμούς του. Έτσι οι υποτιθέμενοι «άθεοι» και «αστεφάνωτοι» συμπεριφέρθηκαν όπως οι προηγούμενοι (πλην του Σημίτη στο θέμα των ταυτοτήτων): κλίνοντας το γόνυ. Προσθέτοντας κι άλλο σκοτάδι στην τριτοκοσμική διαπλοκή Κράτους/ Θρησκείας. Μετρώντας μυωπικά τις ψήφους (που τελικά δεν πήραν).
Αντιθέτως, ο θρησκευόμενος Μητσοτάκης είχε την σπάνια τόλμη να κάνει το «αντιδημοφιλές» σωστό.
Επειδή, πρώτοι γράψαμε, ότι η προηγούμενη, αμήχανη στάση του στο συγκεκριμένο θέμα «ήταν δειλή και ανεύθυνη», ας είμαστε και οι πρώτοι που θα πούμε ότι η τωρινή του στάση είναι αξιέπαινη και παραδειγματική.
Με τις ανευθυνότητες της Εκκλησίας, η κοινωνία έχασε χρόνο (και ίσως μερικά μέλη της). Τώρα ενωμένοι ας διαχειριστούμε το πρόβλημα.