Με δυο λόγια: Υπήρχαν δύο πόλοι στο ΚΙΝΑΛ. Αυτοί που μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας προτιμούν τον ΣΥΡΙΖΑ (Μαλέλης, Λαλιώτης κ.α.) και πιέζουν προς αυτήν την κατεύθυνση, και κάποιοι, όπως ο Βενιζέλος, που δεν θα συναινούσαν ποτέ σε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δεύτεροι, που πολύ πιο άνετα θα ένιωθαν να συνεργαστούν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θεωρούσαν πως τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να φυλλορροεί είχαν την τεράστια ευκαιρία να πάρουν πίσω ψηφοφόρους τους και εν καιρώ να ανακτήσουν την ηγεμονία τους στον χώρο της Κεντροαριστεράς αλλά και του Κέντρου.
Ο πρώτος πόλος (που θέλει σίγουρη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ) μοιάζει να νίκησε.
Με ατιμωτικό τρόπο η κα Γεννηματά φέρεται να αθέτησε τη συμφωνία που είχε με τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την εκλόγιμη θέση του Ψηφοδελτίου Επικρατείας, βάζοντας τον (καλό κατά τα άλλα) Γιώργο Καμίνη.
Οδηγώντας τον Βενιζέλο εκτός ΚΙΝΑΛ -σαν να τον έβγαζε υποχρεωτικά σε πολιτική σύνταξη ήταν η πρόταση για την τελευταία και φυσικά μη εκλόγιμη θέση- η Φώφη Γεννηματά διάλεξε πλευρά. Όσοι γνωρίζουν, αφήνουν να εννοηθεί πως υπάρχει συμφωνία Γεννηματά με τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος έχει ως όρο να συγκυβερνήσει με το ΚΙΝΑΛ την εκδίωξη Βενιζέλου). Λένε πως αν δεν πάρει τώρα αυτοδυναμία η ΝΔ, στις επαναληπτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου και χάρη στην απλή αναλογική, θα έκαναν κυβέρνηση το 3ο με το 2ο κόμμα, παρακάμπτοντας την πρώτη ΝΔ.
Το διαφαινόμενο αυτογκόλ
Το κακό για το ΚΙΝΑΛ και ο λόγος που πολλοί φοβούνται αφανισμό δεν είναι πως ένα μήνα πριν τις εκλογές η κα Γεννηματά επέλεξε δημοσίως τον ΣΥΡΙΖΑ αντί για τη ΝΔ, αλλά το ότι έδειξε την προτίμησή της και την παρουσίασε ως οριστική. Τόσο οριστική που δεν την πείραζε να χάσει ένα προωτοκλασάτο στέλεχος με επιρροή και μεγάλο ακροατήριο.