Ταγήπεδαολοένα και εκσυγχρονίζονται -σκεπαστάανάκτορα με ανεπίληπτα ταπέτα, ανέσειςγια τους πελάτες τους, εκτυφλωτικήδημοσιότητα για τους αθλητές-, οι ομάδεςμπαίνουν στο Χρηματιστήριο, σκάουτεροργώνουν τον πλανήτη για να ανακαλύψουννεανίες χρυσοπόδαρους που στοιχίζουνακόμη «φτηνά». Το ποδόσφαιρο απέβηχρυσωρυχείο, καθώς μόνο από τις πωλήσειςτης φανέλας του Κριστιάνο Ρονάλντο καιτου Λιονέλ Μέσι (χωρίς να υπολογίζουμετα ιλιγγιώδη συμβόλαιά τους) θα μπορούσεκάλλιστα να χρηματοδοτηθεί κάποια χώρατης Αφρικής.
Δενπρέπει να ξεχνάμε τους προπονητές. Πρώηνπαίκτες κατά κανόνα, παλιές καραβάνεςπου ξόδεψαν τα χρόνια τους μελετώνταςανθρώπους και αναμετρήσεις, διπλωματούχοιειδήμονες του αθλήματος σε όλες του τιςπτυχές, μετεωρίζονται πια δίκην γκουρούπου, παρ' ότι κάθονται στους πάγκουςκαι δεν αγγίζουν την μπάλα, αναδεικνύονταισε δαιμόνιους σκηνοθέτες της όληςπαράστασης. Ο Άλεξ Φέργκιουσον, στα 68του πλέον (με τίτλο ευγενείας: σερ...),είναι δημιουργός ενός συνόλου πουυποβαστάζεται από το βρετανικό φλέγμα,την απόλυτη πειθαρχία του βρετανικούκολεγίου (όπου άλλωστε αναδείχθηκε τοποδόσφαιρο) και το χαλιναγωγημένο πάθοςτου Άγγλου ναύτη. Το γήπεδο θυμίζεικατάστρωμα εγγλέζικου πλοίου. Σήμακατατεθέν του σερ η τσίχλα που δενσταματάει να αλέθεται στο στόμα του.
Στοάλλο άκρο, ο Πέπε Γκουαρντιόλα έχει-είχε μάλλον- λευκό προπονητικό μητρώο.(Πέρυσι του πρότειναν να αναλάβει τοδικό μας Ηρακλή!). Κατέχει όμως έναστοιχείο που λείπει από τον Άγγλο. Ανήκειστην κοινότητα της Καταλωνίας όπου οτοπικισμός, το παλαιό ήθος, η θρησκείατης καταγωγής και το μίσος για τη Ρεάλ(και τον Φράνκο) επέχουν θέση αθλητικούπιστεύω. Η Μπάρτσα θέλει να είναι κάτιάλλο - τυχαία μήπως αρνείται τη διαφήμισηστη φανέλα, και αντί τούτης φέρει τοσήμα της Γιούνισεφ, στην οποία καταβάλλειετησίως 1,5 εκατομμύριο ευρώ; Τυχαίο πάλιείναι ότι η Μάντσεστερ -ιδιοκτησίαΑμερικανού επιχειρηματία- χρωστάει ταμαλλιοκέφαλά της ενώ η Μπάρτσα όχι;
Όπωςκαι να είναι, το ματς δεν κρίνεται μεπεργαμηνές και στοιχεία καλής διαγωγής,είναι μάχη και ανδρικός καβγάς. Τιπίστευε λοιπόν ο σερ Άλεξ; Από τη σκοπιάτης οργάνωσης και της συνοχής τα παιδιάτου υπερτερούσαν. Το είχαν αποδείξειάλλωστε. Φαντάστηκε λοιπόν ότι με τηναπηνή κινητικότητα και την έτοιμη λύσηγια κάθε πρόβλημα θα μπορούσε να υπνωτίσειτους Καταλανούς, να τους εξαντλήσει καιτελικά να τους ξηλώσει τα γαλόνια.Σημαδιακή η σκέψη του: «Άλλοτε υπερείχαμεμε την μπάλα στα πόδια, τώρα είμαστε πιοεπικίνδυνοι όταν η μπάλα περιέρχεταιστον αντίπαλο!». Τι σημαίνει αυτό; Ότιμε κατοχή μπάλας ξέρουμε να ανοίγουμεδρόμους και χωρίς κατοχή ξέρουμε νακλείνουμε τους δρόμους. Κάθε αντίπαλοςπτοείται όταν βλέπει -από φάση σε φάση-ότι για κάθε του κίνηση υπάρχει τοαντίδοτο, ότι τον παίζουν έχονταςκατασκοπεύσει το μυαλό του. Επί ενενήνταλεπτά πρέπει να εξουθενώσεις τουςφιλόδοξους αντιπάλους.
Δεναρκεί βέβαια να επιτίθεσαι με επτάπαίκτες και συνάμα να αμύνεσαι με οκτώ.Όσογάτες κι αν είναι τα χαφ, τόσο στο γκάζιόσο και στην όπισθεν, κάποτε προδίδονταιαπό την ίδια τους την εξυπνάδα. Σε αυτόακριβώς υπερείχε η Μπάρτσα.
Όλοιξέρουμε ότι σε κάθε ματς πέφτει πολύξύλο, ότι στις τριάντα φάσεις οι 28 είναιάγονες, ότι συχνά ακόμη και οι πιοανοιχτομάτηδες παίκτες περνούν τρίλεπταύπνου. Αμφότερα τα στρατόπεδα συγκέντρωνανπολλούς παίκτες στη σέντρα, κυνήγαγαντο φάουλ σε απομακρυσμένα σημεία,σπούδαζαν τις ενδεχόμενες αδυναμίεςτου αντιπάλου χωρίς να αποδίδουν ζηλευτόποδόσφαιρο - γενικά το ματς ήταν μετριότατοκαι δεν αντέχει σε σχόλια. Φανερό άλλωστεήταν ότι όποιος έπεφτε στην παγίδα ναπαίξει «καλά» θα την πατούσε. Δεν είναιτυχαίο ότι ξεχώρισαν οι Τσάβι καιΙνιέστα· αυτοί οι μπαλωματήδες,κυνηγιάρικα σκυλιά με μάτια ακόμη καιστον κώλο, ελέγχουν το ματς, είναι οιβελόνες της πυξίδας, αυτοί ξέρουν ναφυσήξουν τη σπίθα και να την κάνουνπυρκαγιά. Αυτοί μάλιστα καταδίκασαν σεστείρα ακινησία τις μηχανές του σερΑλεξ.
Γιατον Σάμουελ Ετό και τον Μέσι τι να πούμε;Το γκολ, ειδικά σε παρόμοια ματς, δενείναι κανονική προσπάθεια αλλά κατ'εξαίρεση. Στις δέκα επιθέσεις οι εννιάαποτυγχάνουν· κάποιος λείπει από τηθέση του, ένας άλλος κατάλαβε στραβά τοσυλλογισμό, ένας τρίτος σουτάρει εκείακριβώς όπου θα έπρεπε να πασάρει. Κάποτεόμως έρχεται και η καλή στιγμή. Από τηστιγμή που το αμυντικό δίχτυ άνοιξε καιο Σάμουελ βρέθηκε μέσα στην περιοχή-όπου κάθε μαρκάρισμα καταλήγει σεπέναλτι- δεν του ήταν δύσκολο να αφήσειάγαλμα τον αμυντικό. Ο τρόπος πουπανηγύρισε πιθανώς είχε κάποια κατάλοιπαφυλετικής διαμαρτυρίας διότι το παλικάριπέρασε βάσανα λόγω χρώματος. Όσο γιατον ασουλούπωτο και χαμηλόκωλο Μέσι,κατέχει το μυστικό της ιδανικήςπροσπάθειας. Όταν δέχθηκε τη σέντρα απότον Τσάβι -μόνος του μπροστά στην ιεράπύλη του Φαν ντε Σαρ- το κατωκόρμι τουείχε κιόλας βγει εκτός θέσεως. Τι έκανεο κοντοπίθαρος; Κράτησε το κεφάλι πίσω,λες και κατάργησε τους νόμους τηςκινήσεως, έστριψε προς την καλή μεριάκαι «χαστούκισε» την μπάλα ήπια - ευκαιρίαγια τον Ολλανδό να διαπιστώσει για άλλημια φορά πόσο μεγάλο είναι το τέρμα καιτο ταλέντο του μικρού.