Άρης Δημοκίδης
Είναι μεγάλο το θέμα των ισχυρισμών εναντίον του Μάικλ Τζάκσον (πειστικότατων μεν, ισχυρισμών δε) που μια φορά κάθε δεκαετία επανέρχονται από διαφορετικούς ανθρώπους. Τη δεκαετία του ’90, κάποιος ισχυρίστηκε ότι κακοποιήθηκε αλλά δέχτηκε τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, αφήνοντας υποψίες πως στην πραγματικότητα νοιαζόταν για τα λεφτά. Τη δεκαετία του ’00 πάλι κάποιοι κατηγόρησαν τον τραγουδιστή αλλά έχασαν στο δικαστήριο κι οι υποψίες πως το έκαναν για τα λεφτά ήταν ακόμα πιο έντονες.
Τώρα, λίγο πριν φύγει η δεκαετία του ’10, κάποιοι που στο παρελθόν ορκίζονταν (κυριολεκτικά, με τη νομική έννοια του όρου) πως δεν τους είχε αγγίξει, λένε ότι τους άγγιξε. Μπορεί να το κάνουν για τα λεφτά, μπορεί να λένε αλήθεια. Ο Τζάκσον δε ζει, και αποδείξεις δεν έχουν.
Το ντοκιμαντέρ Leaving Neverland είναι εξαιρετικά δυνατό αλλά και εξαιρετικά μονόπλευρο. Σ’ αυτό οι δύο άντρες αφηγούνται (με τρόπο πειστικό) τους ισχυρισμούς τους, χωρίς καμία απόδειξη. Το αν θα τους πιστέψεις εναπόκειται σε σένα.
Παρ’ όλα αυτά, τα λαϊκά δικαστήρια του ίντερνετ καταδικάζουν -ή αθωώνουν- χωρίς να χρειάζονται ανεξάρτητα στοιχεία και αποδείξεις. Αν σε πείσουν αυτοί που δίνουν συνέντευξη, ο Τζάκσον είναι παιδόφιλος βιαστής-τέρας. Αν δεν σε πείσουν (ή αν είσαι φαν του Τζάκσον και θα του συγχωρούσες ακόμα και φόνο) τότε οι ισχυρισμοί είναι ψευδείς και έγιναν για να πλουτίσουν οι δυο άντρες.
Δεν βρίσκω απαράδεκτη την απόφασή του σταθμού να κόψουν τον Τζάκσον. Είναι ιδιωτικό ραδιόφωνο που μπορεί να παίζει -ή να μην παίζει- ό,τι ακριβώς θέλει. Είναι δικαίωμά τους. Άλλο είναι το πρόβλημα.
Τέτοιους ισχυρισμούς είχαμε ξανακούσει -αν και όχι να μας τους αφηγούνται στην τηλεόραση επί 4 ώρες. Το ότι βαθιά μέσα μας «ξέρουμε» και «νιώθουμε» ότι είναι αθώος ή ένοχος δεν τον κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. (Και το λέω θεωρώντας πως είτε είναι ένοχος, ή είναι μεν αθώος για την κακοποίηση αλλά ψυχικά διαταραγμένος και επικίνδυνος, τόσο που ΚΑΝΕΝΑΣ γονιός δεν θα έπρεπε να του είχε εμπιστευτεί τα παιδιά του.)
Το πράγμα είναι απλό: Δεν ξέρουμε τίποτα με απόλυτη σιγουριά. Σε αντίθεση με την υπόθεση του Μπιλ Κόσμπι που πέρα απ’ τις μαρτυρίες υπήρξαν και αποδείξεις αλλά και, σε ένα βαθμό ομολογία του, εδώ έγινε μόνο μία δίκη, στην οποία ο Τζάκσον αθωώθηκε.
Έτσι θεώρησα υπερβολικό το ότι κάποιοι σταθμοί στον Καναδά και τη Ν. Ζηλανδία απαγόρευσαν τα τραγούδια του επειδή «οι ακροατές τους δεν ήθελαν να τα ακούν».
Θεώρησα όμως ακόμα πιο υπερβολικό και κυρίως γελοίο αυτό που έκανε στην Ελλάδα ένας ραδιοφωνικός σταθμός, σε κάτι που μοιάζει με απεγνωσμένη κίνηση τύπου «Προσέξτε με!»
Παραδέχεται ο σταθμός ότι οι καταγγελίες είναι στην ουσία *ισχυρισμοί* (χρησιμοποιεί αυτήν ακριβώς τη λέξη: «ισχυρισμούς») αλλά παρόλα αυτά, νιώθει την ανάγκη να το φωνάξει παντού:
Ότι επειδή υπήρξαν ισχυρισμοί, περηφανεύονται που κόβουν έναν καλλιτέχνη που -παρά τους ίδιους ισχυρισμούς που έχουν υπάρξει ξανά εδώ και δεκαετίες – έπαιζαν μέχρι χτες!
Δύο εκδοχές, η πρώτη καλύτερη απ’ τη δεύτερη, αλλά μάλλον πιο απίθανη.
1. Κάποιος απ’ τον σταθμό (ο υπεύθυνος προγράμματος; ο διευθυντής;) είδε το ντοκιμαντέρ, είπε «πωπω… άκου τι έκανε το τέρας» κι αποφάσισε να το πάρει πάνω του, ξεκινώντας μια σταυροφορία μεταθανάτιας τιμωρίας του Μάικλ Τζάκσον.
2. Άκουσαν ότι κάποιοι το έκαναν στο εξωτερικό, κι έτρεξαν να το κάνουν κι αυτοί, για να διαφημιστούν και για να ακουστούν.
Πιθανότατα περίμεναν πως θα δέχονταν χιλιάδες συγχαρητήρια για την καταπληκτική πρωτοβουλία τους, όμως το κράξιμο ήταν τεράστιο.
Και κάτω απ’ όλα τα στάτους του σταθμού ακροατές, *αντί άλλου σχολίου* βάζουν βίντεο με τραγούδια του:
Δεν βρίσκω απαράδεκτη την απόφασή τους να κόψουν τον Τζάκσον. Είναι ιδιωτικό ραδιόφωνο που μπορεί να παίζει -ή να μην παίζει- ό,τι ακριβώς θέλει. Είναι δικαίωμά τους.
Θεωρώ παρ’ όλα αυτά την κίνηση γελοία και υποκριτική.
Γελοία γιατί μοιάζει τελείως ξενόφερτη και μαρκετινίστικη (και γι’ αυτό τους γύρισε και μπούμερανγκ, – κάτσε ρε φίλε, δεν είσαι και το BBC για να βγάζεις πομπώδεις ανακοινώσεις και να περιμένεις και συγχαρητήρια).
Και υποκριτική επειδή τον έπαιζαν μέχρι χτες, παρότι παρόμοιοι ισχυρισμοί έχουν γίνει ξανά και ξανά εδώ και 25 χρόνια. Το μόνο που άλλαξε ήταν πως είδαν ένα ντοκιμαντέρ (ή απλά έμαθαν ότι είναι της μόδας η απαγόρευση στο εξωτερικό κι έτρεξαν να το κάνουν πρώτοι). Γιατί άραγε δεν είχαν νοιαστεί για όλους τους υπόλοιπους καταγγέλλοντες όσα χρόνια βρίσκονται στον αέρα -με άλλο όνομα και πρόγραμμα απ’ το 1989 και με αυτό το όνομα απ’ το 2012- και έπαιζαν κανονικά και το Beat It και το Billie Jean και το Man in the Mirror;
Υπάρχουν πολλοί σταθμοί, και στην Ελλάδα και έξω που δεν νιώθουν καθόλου άνετα να παίξουν τραγούδια του, και το βρίσκω λογικό. Όμως δεν το κάνουν θέμα. Παρότι διαφωνώ, κατανοώ απόλυτα κάθε σταθμό που νιώθει «παγωμένος» απ’ το ντοκιμαντέρ, κι αποφασίζει να μην παίξει Τζάκσον για κάποιο καιρό (ή και για πάντα). Χωρίς όμως να μας το ανακοινώνει λες και έκανε κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα…
*ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Ραδιοσταθμός της Αθήνας αποφάσισε να παίζει *κάθε ώρα* τραγούδια του Μάικλ Τζάκσον
Υπήρξε συνωμοσία εναντίον του Μάικλ Τζάκσον; Μερικές πιθανές αποδείξεις που έκρυψαν τα ΜΜΕ
Το βρίσκω γενικότερα γελοίο. Κανείς σταθμός δεν έπαψε να παίζει Noir Desir λόγω του ότι ο τραγουδιστής τους Bertrand Cantat δολοφόνησε την σύντροφό του.
Απλά ο Τζάκσον είναι τόσο μεγάλο όνομα που προσφέρεται για μαρκετινίστικα κολπάκια όπως γράφεις.
Το προφίλ του σταθμού είναι ανοιχτό και η ανάρτηση παραμένει. Έχουν δύο σελίδες. Η ενημερωμένη είναι αυτή https://www.facebook.com/Easy972gr/
Συμφωνώ με τον συντάκτη του άρθρου, σχετικά με τον ελληνικό σταθμό. Όμως, ας τονίσουμε ότι και οι Αμερικάνοι το έχουν παρακάνει με τις δίκες μέσω μίντια. Ο Michael Jackson δεν είχε αθωωθεί έτσι απλά, επειδή η δικαιοσύνη του έδωσε πάσο, ή επειδή δεν κατάφεραν να βρουν στοιχεία εναντίον του. Απεναντίας, πέρασε από μια πολύχρονη δίκη, η οποία διήρκησε 18 μήνες, και κατά τη διάρκεια της οποίας εξετάστηκαν διάφοροι μάρτυρες. Προηγουμένως, είχε περάσει από μια εξονυχιστική εξέταση από το FBI, η οποία περιελάμβανε το ψάξιμο του σπιτιού του, την ανάκριση μαρτύρων, και τη φωτογράφιση των γεννητικών του οργάνων, προκειμένου να τα… Διαβάστε περισσότερα »
Αρη, παροτι ξερω πως τοποθετεισαι στο θεμα (εκτος κ αν για σενα αλλαξε κατι μετα το “ντοκυμανταίρ”, που δεν το νομιζω), η φραση “Αν δεν σε πείσουν (ή αν είσαι φαν του Τζάκσον και θα του συγχωρούσες ακόμα και φόνο)” νιωθω οτι ειναι αδικα διατυπωμενο ως προς τους φαν και τους αφαιρει την αξιοπιστια (φαν=κολλημενος και μεροληπτικος). Γιατι εγω ειμαι και φαν, αλλα κ δε με εχουν πεισει ουτε τωρα, ουτε παλιοτερα (οπως εχεις κ εσυ αναλυσει εκτενεστατα)’ Αν εγραφες “αν εισαι απο τους φαν που θα…” θα ηταν πιο σωστα διατυπωμενο πιστευω.
Κάποια στιγμή θα σιγήσει ο θόρυβος, γιατί ακριβώς είναι ισχυρισμοί και όχι δικαστήριο, και θα αναιρεθούν οι όποιες απαγορεύσεις ή οι περισσότερες τουλάχιστον. Όσον αφορά το νόημα του ντοκιμαντέρ όμως, αναρωτιέμαι πιο πολύ ποιοί γονείς άφηναν τα παιδιά τους με έναν ουσιαστικά παντελώς άγνωστο?