Τηνπερασμένη εβδομάδαστην εφημερίδα «NewYorkTimes»διαβάσαμε την εξής είδηση: «Τη στιγμήπου επιθετικές εξώσεις καθιστούν ταδιαμερίσματα με σταθερό ενοίκιοπεριζήτητα στη Νέα Υόρκη, ο εκπρόσωποςτου αμερικανικού Κογκρέσου ΤσάρλςΡάνγκελ απολαμβάνει 4 από αυτά, τα τρία,μάλιστα, συνεχόμενα και ενοποιημένα σεένα εκπληκτικό διαμέρισμα-πέντχαουςστο Άνω Μανχάταν, σε εξευτιλιστική τιμή,προσφορά ενός εκ των μεγαλύτερων γραφείωνανάπτυξης ακίνητης περιουσίας στηπόλη».
Στηνίδια είδησηδιαβάζουμε ότι ο Δημοκρατικός κ. Ράνγκελ,που είναι και πρόεδρος της ΕπιτροπήςΤρόπων και Μέσων, όπως ονομάζεται,(CommitteeofWaysandMeans,που ιδρύθηκε το 1789 ως νομοθετικό όργανοκάθε οικονομικής υπόθεσης, κυρίωςφορολογικής μορφής, αλλά και πλειάδαςκοινωνικών παροχών), χρησιμοποιεί το4ο του διαμέρισμα, 6 ορόφους πιο κάτω, ωςγραφείο για τις προσωπικές του προεκλογικέςεκστρατείες (κάτι αντίστοιχο με τα δικάμας, πολιτικά γραφεία), παρά τους αυστηρούςκανονισμούς της πόλης και της πολιτείαςπου καθορίζουν σαφώς ότι τα με σταθερό(και συνήθως προνομιούχο ενοίκιο)διαμερίσματα, θα χρησιμοποιούνται μόνοως κύρια κατοικία.
Όλααυτάγια ‘μας εδώ φαντάζουνε βεβαίως «ψιλάγράμματα». Και τι έγινε, λοιπόν, θαπούμε, που ένας διαπρεπής πολιτικόςαποδέχεται την προσφορά ενός μεγάλουμεσιτικού γραφείου και, αντί για περίπου8.500 δολάρια ενοίκιο το μήνα, πληρώνειμόλις 3.000;
Τοδικό μας «έλα μωρέ, τώρα»δεν είναι αντίδραση ενός λαού που θέλει,ας πούμε, να υπερασπιστεί το δικαίωμαακόμα και ενός πολιτικού να δέχεταιδώρα, αλλά φοβισμένη άμυνα απέναντι σεένα σύστημα Δικαίου που, εάν εφαρμοζότανεδώ, θα οδηγούσε σε έξωση από την πολιτικήίσως και τη μισή Βουλή, αλλά και στοεδώλιο, ως κατηγορούμενο, το μέσο πολίτηπου αφειδώς προσφέρει εξυπηρέτηση.
Τομέγιστο θέμα της διαφθοράςπου τώρα, με τις υποθέσεις «Γερμανός»,«Ζίμενς» ακόμα και «Ιντεραμέρικαν»,μοιάζει να προκαλεί σοβαρούς τριγμούςστα έτσι κι αλλιώς σαθρά θεμέλια τηςσύγχρονης ελληνικής πολιτικής, δενείναι βεβαίως υπόθεση μιας χούφταςανθρώπων. Αυτούς τους ξέρουμε πια, καιαν λείπουν μερικά ατράνταχτα αποδεικτικάστοιχεία της ενοχής τους, είναι τόσεςπολλές οι «αποχρώσεις ενδείξεις»που αθροιζόμενες μας κάνουν ισόβια!
Εκείνουςπουδεν ξέρουμε είναι οι άνθρωποι της«διπλανής μας πόρτας». Τουςυπαλλήλους σε ευαίσθητες υπηρεσίες,όπου όλο και κάποιος από δαύτους είναικολλητάρι, μπατζανάκης η αδερφός μας.Τους αυτοαποκαλούμενους «φουκαριάρηδες»που τελικά την έχουν καλύτερα από τους«νοικοκυραίους», αφού όλο καικάπου, στη ζούλα και τάχα μου «αθώα»,συμπληρώνουν το εισόδημά τους, ώσπουμια μέρα ανοίγεις άξαφνα τα μάτια καιβλέπεις τον κυρ-Βαγγέλη με μια πολυκατοικία«νααααα!» με το συμπάθειο, σταΛιόσια η στα Γλυκά Νερά, και λές «ωωωώπ,τι έγινε τώρα;»
Ηπερίπτωση του κόγκρεσμανΤσαρλς Ράνγκελ, μέγα σκάνδαλο στηνΑμερική, είναι για μας πταίσμα. Αν μπουνστην ουρά όσοι Έλληνες ζουν με τον ίδιοτρόπο, με συνεχόμενα διαμερίσματα σεφιλική τιμή, άλλο ενοίκιο πραγματικό,άλλο δηλωμένο, με αέρα και κόντρα-αέρα,κάνουμε δέκα φορές το γύρο της χώραςμας. Κι έτσι, άμα του μιλήσεις του Έλληναγια κάτι που το θεωρεί πταίσμα, στηνκαλύτερη περίπτωση θα σε πάρει στοκαλαμπούρι. Ετσι είναι...