– Πάψε και περπάτα!
– Πρόπερσι μου έλεγες πως κοντεύουμε. Πέρσι μου έλεγες πως φτάνουμε. Φέτος, δεν λες τίποτα!
– Τι να πω. Ό,τι μου λένε, λέω.
– Και τώρα τι σου λένε;
– Τίποτα. Τα ίδια που λέγανε πέρυσι και πρόπερσι. Μόνο ο παρουσιαστής αλλάζει. Πρόπερσι τα έλεγε ο Γιώργος, πέρσι ο Λουκάς, φέτος ο Αντώνης.
– Πάνε τώρα τρία χρόνια που έμεινε το τρένο μέσα στο τούνελ και μας είπαν να προχωρήσουμε με τα πόδια.
– Και μας είπαν ακόμα πως σύντομα θα έρθει να μας πάρει άλλο τρένο. Θα βλέπαμε το φως του στο βάθος, μακριά.
– Τίποτα δεν είδαμε. Λες να μας ξέχασαν;
– Μπα – όλη η ανθρωπότητα ασχολείται μαζί μας. Στέλνουν ειδικούς, σοφούς, οικονομολόγους, εμπειρογνώμονες. Στέλνουν και λεφτά – δισεκατομμύρια!
– Εμείς γιατί δεν έχουμε λεφτά;
– Διότι εμείς είμαστε μέσα στο τούνελ. Και στο σκοτάδι δεν μας βλέπουν.
– Μπαμπά, τι είναι οι εμπειρογνώμονες;
– Ξέρω εγώ; Κάποιοι ειδικοί, σπουδαγμένοι.
– Και γιατί δεν βλέπουμε κανέναν άλλο άνθρωπο μέσα στο τούνελ;
– Ρώτησα κι εγώ και μου είπαν πως ο καθένας έχει τη δικιά του σήραγγα.
– Σήραγγα; Όπως αυτή που κάνουν τις ενέσεις;
– Μη λες κουταμάρες. Αυτή λέγεται σύριγγα.
– Μπαμπά, κουράστηκα. Δεν μπορώ άλλο.
– Έλα να κάτσουμε εδώ, σε μια εσοχή. Έχω και ψωμοτύρι.
– Ωραία – πεινάω! Τόσο λίγο;
– Σςς, μη μιλάς. Ακούω ειδήσεις. Λένε πως έρχεται τρένο!
– Να – βλέπω το φως! Πλησιάζει! Σφυρίζει! Του του του...
– Κόβει ταχύτητα. Τι γράφει στο πλάι; Ξένα γράμματα. Δεν διαβάζονται.
– Φωτισμένο, μα άδειο. Ούτε δέκα άνθρωποι μέσα. Λες να είναι εμπειρογνώμονες;
– Μα τι γίνεται – γκαζώνει!
– Πέρασε! Έφυγε! Του του του... Τι θα κάνουμε;
– Τι να κάνουμε... Θα περπατάμε περιμένοντας το επόμενο. Πάμε πάλι, σήκω. Έχουμε δρόμο μες στο λαγούμι.
– Μπαμπά, τι είναι λαγούμι;