ΜΕ ΤΙΜΕΣ ΛΑΪΚΟΥ ήρωα, αν κρίνουμε από τις διθυραμβικές νεκρολογίες, αποχαιρετούν τα εγχώρια social media τον Βαγγέλη Ρωχάμη, στολίζοντας τον με όλους εκείνους τους φανταχτερούς (και εγκληματικά κοινότοπους) τίτλους που του είχε κατά καιρούς αποδώσει ο ελληνικός τύπος, ο οποίος πάντα τον μεταχειριζόταν ως τον απόλυτο σούπερ σταρ των πρωτοσέλιδων: «Πεταλούδας», «Φαντομάς», «Μετρ των κινηματογραφικών αποδράσεων», «Ρομπέν των φτωχών»…
Μέχρι και «πολιτικό» κρατούμενο είδα να τον αποκαλούν κάποιοι, ενώ άλλοι και άλλες κάνουν λόγο απλώς για ένα σύμβολο λευτεριάς, λεβεντιάς και «ανυπότακτης ανδροπρέπειας» (!) που δεν σκότωσε ποτέ κανένα (υποθέσεις όπως εκείνη της δολοφονίας του άτυχου ιδιοκτήτη πρατηρίου καυσίμων το 1983 στο Γαλάτσι, όπου φέρεται να συμμετείχε ο Ρωχάμης, εύκολα λησμονιούνται).
Ούτε σκότωσε λοιπόν, ούτε βίασε υποτίθεται (παρότι ήταν και είναι πάντα μια κοινή πρακτική των κακοποιών η απαγωγή γυναικών με στόχο την ψυχαγωγία των δραπετών στα κρησφύγετά τους), οπότε όλα καλά και άγια. Μόνο ως queer ή τρανς σύμβολο δεν τον έχω δει (ακόμα) να αναφέρεται, εξαιτίας της ροπής του προς την παρενδυσία ως εργαλείο απόδρασης και αποφυγής των διωκτών του.
Είμαστε λίγο παραπάνω επιρρεπείς από άλλους στην ηρωοποίηση όσων εμφανίζονται να γελοιοποιούν την εξουσία, ακόμα κι αν πρόκειται για αγρίως «αμφιλεγόμενες» προσωπικότητες.
«Στις αποδράσεις του τον βοήθησαν φίλοι, ενώ στην απόκρυψη του βοήθησαν γυναίκες»: Θα πρέπει να πέτυχα πάνω από είκοσι φορές μέχρι τώρα σε σημερινά δημοσιεύματα αυτό το απόσπασμα από το λήμμα «Βαγγέλης Ρωχάμης» στη Βικιπαίδεια. Όλοι οι λαοί αγαπάνε τη φολκλόρ μυθολογία του παρανόμου που καταφέρνει διαρκώς να ξεγλιστρά με συναρπαστικούς τρόπους από τα λιπαρά χέρια του συστήματος και των αρχών, ο δικός μας λίγο παραπάνω, αν αναλογιστούμε ότι η απαρχή του μύθου των (αρματολών και) κλεφτών αλλά και των celebrity λήσταρχων συμπίπτει χρονικά με την Επανάσταση και το νέο ελληνικό κράτος.
Συνεπώς, είμαστε λίγο παραπάνω επιρρεπείς από άλλους στην ηρωοποίηση όσων εμφανίζονται να γελοιοποιούν την εξουσία, ακόμα κι αν πρόκειται για αγρίως «αμφιλεγόμενες» προσωπικότητες.
Τούτη την ώρα και μέσα στο κλίμα γενικού πένθους που επικρατεί λησμονιούνται και οι διάφορες ενστάσεις που έχουν ακουστεί κατά καιρούς για τον εκλιπόντα από την κοινότητα των ποινικών και ιδίως από συγκρατούμενούς του, οι οποίοι είχαν αφήσει έντονες υπόνοιες περί τακτικής συνεργασίας του με τις αρχές. Λησμονιέται επίσης ο θαυματουργός τρόπος με τον οποίο ο Βαγγέλης Ρωχάμης στα αθάνατα '80s, όταν ακόμα δεν είχαν θεσμοθετηθεί οι άδειες των κρατουμένων, κατάφερνε να δραπετεύει έναν μήνα περίπου πριν από τις εκλογές και να συλλαμβάνεται μια δυο μέρες πριν από την διεξαγωγή τους.
Τέλος πάντων, σύμφωνα με πάσα μαρτυρία και εκδοχή, ο άνθρωπος βρήκε επιτέλους την ησυχία και τη γαλήνη κατά την τελευταία εικοσαετία της ζωής του, απολαμβάνοντας συγχρόνως την φήμη και το «στάτους» του, ακόμα και ως lifestyle icon, όπως έδειξε με την εμφάνισή του το 2016 στο νυχτερινό talk show του Πέτρου Κωστόπουλου. «Το να είσαι κακοποιός είναι ακριβό σπορ», είχε πει τότε. «Έπρεπε να νοικιάζω 12-13 διαμερίσματα ταυτόχρονα…».
Άλλες εποχές. Φαντάσου σήμερα τι θα έπρεπε να πληρώνει εκεί που έχουν φτάσει τα ενοίκια.