«Όταν το άδικο γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον», «Οργανώνουν τη φτώχεια μας, οργανώνουμε την αντίστασή μας», «Πάρτε πίσω τον νόμο-λαιμητόμο», «Αλέξη, θυμήσου, ήμασταν μαζί σου»... Η πλατεία Συντάγματος δεν καταλήφθηκε παρά από τα... "βρώμικα", «ντου» στη βουλή δεν έγινε ούτε ελικόπτερα εθεάθησαν στην οροφή της, όμως η πρώτη μεγάλη γενική απεργία επί Σύριζα με αφορμή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση υπήρξε μαζικότατη - «λουκέτο» είχανε βάλει μέχρι και οι Έβγες. Η κεντρική πορεία στην Αθήνα, τώρα – επίσης η μεγαλύτερη επί ημερών Τσίπρα - ήταν αναμφίβολα μεγάλη (κάπου 50.000 διαδηλωτές), χαλαρή όμως σε γενικές γραμμές και σίγουρα όχι από αυτές που «ρίχνουν κυβερνήσεις», όπως θα προδιάθετε η κατάσταση πραγμάτων που ζούμε ή όπως κάποιοι ευσεβείς πόθοι με τις καλύτερες ή τις χειρότερες (πάντα υπάρχουν χειρότερες!) προθέσεις θα ήθελαν.
Επιπλέον, αντίθετα με ό,τι συνέβαινε έναν μόλις χρόνο πριν, απουσιάζει ένα δυνατό ανταγωνιστικό πολιτικό αφήγημα ή πρόσωπο που να εμπνέει ελπίδα και όραμα, κάτι που ωστόσο μπορεί να αποβεί και θετικό σε βάθος χρόνου με όρους κινηματικούς. Παραφράζοντας εξάλλου ένα γνωστό γνωμικό, «μην διατυπώνεις περισπούδαστες θεωρίες και προβλέψεις, η ζωή γελάει παρέα με την ιστορία».
Παρά τα «εθιμικά» επεισόδια, οριακά θύμισε τις μεγάλες αντιμνημονιακές διαδηλώσεις της προ Σύριζα εποχής, τόσο αριθμητικά όσο και σε πάθος, οργή, δυναμισμό – είναι βέβαια ακόμα νωρίς να προδικάσει κανείς το αύριο των κινητοποιήσεων καθώς όλα τα μέτωπα παραμένουν ανοικτά, όμως δύο τινά συμβαίνουν: είτε ο πολύς κόσμος, όσο να απογοητεύτηκε από την αριστερή «πρώτη» την έχει σιωπηρά έστω και... σιχτιρίζοντας αποδεχτεί ως «το μη χείρον, βέλτιστον», είτε ξενερώνει και μόνο στην ιδέα για νέες εκλογές εφόσον όποιος και να βγει, αυτοδύναμος ή «οικουμενικός», μια από τα ίδια ουσιαστικά θα είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει (χώρια η φασαρία), είτε έχει παραιτηθεί από την ιδέα ότι μπορεί (πια) να αλλάξει οτιδήποτε έτσι, επιλέγοντας ιδιώτευση και «ο σώζων εαυτόν». Επιπλέον, αντίθετα με ό,τι συνέβαινε έναν μόλις χρόνο πριν, απουσιάζει ένα δυνατό ανταγωνιστικό πολιτικό αφήγημα ή πρόσωπο που να εμπνέει ελπίδα και όραμα, κάτι που ωστόσο μπορεί να αποβεί και θετικό σε βάθος χρόνου με όρους κινηματικούς. Παραφράζοντας εξάλλου ένα γνωστό γνωμικό, «μην διατυπώνεις περισπούδαστες θεωρίες και προβλέψεις, η ζωή γελάει παρέα με την ιστορία».
Ούτε «η αστική τάξη βγήκε στους δρόμους» σύσσωμη λοιπόν, ούτε νοικοκυρές με κατσαρόλες εθεάθησαν, ούτε η πρωτεύουσα "αλώθηκε" από φορτηγά και τρακτέρ απεργών – δεν ξέρω (ή μάλλον υποψιάζομαι) τι «γραμμή» ή πόσες «ετοιμοπόλεμες» δυνάμεις έχουν στα γραφεία της Συγγρού, ήταν πάντως σαφής η... ιδεολογική ηγεμονία της ευρύτερης αριστεράς στη συγκέντρωση και την πορεία, όπου άλλωστε καλούσε αντιπολιτευόμενο εαυτόν και το κυβερνών κόμμα (πάντως όχι, πανό ή πλακάτ με συριζέικη υπογραφή δεν είδα). Δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί, δικηγόροι, νοσοκομειακοί, μηχανικοί, επαγγελματίες, εργατοϋπάλληλοι, φοιτητές, οικοδόμοι, τεχνικοί, συνταξιούχοι, όλοι ήταν εκεί ενώ ένα μοναχικό πανό στο Σύνταγμα προσπαθούσε να αναβιώσει τις λαϊκές συνελεύσεις τού '12.
Αρκετή παρουσία είχε η νεολαία, ενώ έβλεπες και οικογένειες με μικρά παιδιά. Στην πορεία που ξεκίνησε κατά τις 12.30 έντονο αγωνιστικό «παρών» είχε το ΠΑΜΕ, που έθεσε εαυτό «κεφαλή» της πορείας και είχε αρκετό «λαό», ενώ για πρώτη φορά εδώ και χρόνια συμπορεύθηκε με ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ - από τις ελάχιστες πρωτότυπες ειδήσεις μιας κατά τα άλλα μάλλον προβλέψιμης στην εξέλιξή της διαδήλωση, η οποία άρχισε να διαλύεται κατά τις 2.00 λίγο μετά την παράδοση του ψηφίσματος των συνδικαλιστικών οργανώσεων στον Βούτση αλλά και τα επεισόδια που εκδηλώθηκαν, παρά την παρουσία 6.000 αστυνομικών που πάντως απέφυγαν τις συνήθεις προκλήσεις: οι πρώτες αψιμαχίες μεταξύ ΜΑΤ και μαύρου μπλοκ γρήγορα επεκτάθηκαν σε πέτρες, μολότοφ και χημικά εκατέρωθεν και συνέχισαν για κανα τρίωρο πέριξ του Συντάγματος και της Ακαδημίας ώσπου περιορίστηκαν στα Εξάρχεια (όπου στην πλατεία ειδικά, δεν ξέρω τι απέμεινε να καταστραφεί).
Μικροτραυματισμοί, σπασίματα, καμένα αμάξια, δύο προσαγωγές, ένας ξυλοδαρμός δημοσιογράφου από αγνώστους, κάποια μεγάλα κανάλια αίφνης ένθερμοι σύμμαχοι λαϊκών κινητοποιήσεων που μέχρι πρότινος απαξίωναν και συκοφαντούσαν, τα επεισόδια στην Αθήνα πάλι ανάμεσα στις πρώτες ειδήσεις διεθνώς, το μνημονιακό θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται, η βρώση των σαρκών μας επίσης, βάλτωμα κι αδιέξοδο, πίκρα αλλά και πείσμα, «είναι ο καπιταλισμός, ανόητε», μην είναι όμως κι ο κακός μας ο καιρός; «Όποιοι μας κοροϊδεύουν, πέφτουν», ανέφερε εμφατικά ένα άλλο πανό, ποιος όμως άραγε τους δίνει – διαχρονικά - αυτό το δικαίωμα;