Ήμουν πάντα από αυτούς που έλεγαν ότι για να λυθεί το πρόβλημα πρέπει να γίνει μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, χωρίς κομματικά και συνδικαλιστικά ερείσματα. Χωρίς να τους «μπατσακώνει» η Βάσω Παπανδρέου και να τους απειλεί ο Φωτόπουλος. Τα κόμματα και τα συνδικάτα οπλίστηκαν σαν τους αστακούς απέναντι στην κρίση. Δίκιο τόσο καιρό ήταν το δίκιο του κομματόσκυλου. Έτσι, μια λύση εκτός κομμάτων, εκτός των εκλεγμένων αντιπροσώπων, φαινόταν η μόνη λογική. Και το όνομα του Παπαδήμου ακουγόταν υπέροχο απέναντι στο όνομα του Πετσάλνικου.
Ο καθηγητής ήταν ο Μεσσίας, ο πρόεδρος της Βουλής η μαριονέτα. Ούτε οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν ήθελαν πολιτικό.
Σιχάθηκαν τους εαυτούς τους. Μετά την ορκωμοσία του εντολοδόχου πρωθυπουργού και της αρτηριοσκληρωτικής κυβέρνησής του, τα τηλέφωνα των εταιρειών μέτρησης της κοινής γνώμης έσπασαν. Ήταν ψυχολογικά απαραίτητο να επιβεβαιωθεί μέσω της κοινωνίας ότι ήταν η σωστή επιλογή. Και η κοινωνία το είχε ανάγκη, ώστε να πιστέψει ότι έγινε κάτι θετικό σε αυτήν τη χώρα. Αν πιστέψουμε τα νούμερα, τότε ένα ποσοστό που κυμαινόταν από το 70% και πάνω είχε μια καλή άποψη για τον Λουκά Παπαδήμο. Το ίδιο συνέβη και στην Ιταλία, όπου ο κόσμος βγήκε να πανηγυρίσει την παραίτηση Μπερλουσκόνι και την «πρόσληψη»» του Μάριο Μόντι. Όσο ανακουφισμένος και να αισθάνεται κανείς, η ανάληψη της πρωθυπουργίας από δυο τεχνοκράτες, με άμεση σχέση με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις αγορές, δεν σημαίνει τίποτε άλλο από μια μεγάλη ήττα της κοινωνίας και μια τεράστια νίκη του παρόντος οικονομικού συστήματος. Οι αγορές μάς επιτίθενται τόσο καιρό και τώρα οι αγορές μάς κυβερνάνε.
Ο καπιταλισμός κερδίζει γιατί έχει αυτή την εγωιστική ικανότητα να προσαρμόζεται παντού. Όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Περισσότερο εγωιστής είναι αυτός που προσπαθεί να τα κάνει όλα, παρά αυτός που θέλει να κάνει μόνο το δικό του. Και έτσι προχωράει. Σε μια εποχή που τα νούμερα μιλάνε για παγκόσμια δυστυχία, που η Ευρώπη και η Ε.Ε. επιβιώνουν στα όρια της ανέχειας, σε αυτή την εποχή, αντί να στείλουμε τον νεοφιλελευθερισμό από κει που ’ρθε, τον επιβραβεύουμε, κάνοντας ένα μεγάλο «ουφ» την ώρα που ακούμε πως οι μη αιρετοί τεχνοκράτες αναλαμβάνουν τη διακυβέρνησή μας.
Στην Ελλάδα ο Παπαδήμος, στην Ιταλία ο Μόντι, στην Ε.Ε. ο Ντράγκι, στην Αγγλία το City, στην Αμερική το «1%», στον μισό πλανήτη το ΔΝΤ και στον άλλο μισό οι οίκοι αξιολόγησης: οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια όργανα που μας έχουν ρίξει στην ύφεση, είναι εκείνοι που προσπαθούν να μας βγάλουν από αυτήν.
Πώς; Αποφασίζοντας χωρίς φόβο, με γνώμονα τα νούμερα. Δυστυχώς, τόσα χρόνια κοινωνικής σκέψης και πολιτικής φιλοσοφίας μάς έφεραν στο σημείο να δούμε τους τραπεζίτες να γίνονται κυβερνήτες και όχι τους φιλόσοφους βασιλιάδες.