μα αφου
εχεις φιλους.
εχεις πολλους φιλους.
τι προσφερεις στους φιλους
σου
και σε στηριζουν τοσο;
σωμα
και
ψυχη
ποτε
δε παντρευονται.
εχω αναγκη να γινω
αυτη που ειμαι τωρα
και θα γαυγιζω ασταματητα
μπροστα σ'αυτο το ασυναρτητο
που με ριξε στη κολαση.
απελπισμενες
ελπιδες δε μπορουν
να με στηριξουν
πια.
θα βουλιαξω
στη δυσφορια στη
μαυρη κρυα λιμνουλα
του εαυτου μου,
στο λακο
του αυλου
μυαλου μου.
πως
να επιστρεψω
στη μορφη τωρα
που χαθηκε η τυπικη μορφη
της σκεψης μου;
μια
τετοια
ζωη
δε θα την ανεχομουν.
θα με
αγαπησουν για
αυτο που με ρημαζει
το ξιφος στα ονειρα μου
τη σκονη στις σκεψεις μου
την αρρωστια που τρεφεται
στις διπλες του μυαλου μου.
καθε
κοπλιμεντο
κλεβει κι ενα κομματι
απο τη ψυχη μου.
μια εξπρεσιονιστικη
γλωσσου να βολοδερνει
αναμεσα σε δυο τρελλους.
δε ξερουν τιποτα.
παντα εκανα
του κεφαλιου μου
τελευταια
μιας μακρας
σειρας λογιων
κλεπτομανων
η κλοπη
ειναι η ιερη
πραξη σε ενα
στρεβλο μονοπατι
για την εκφραση.
πληθωρα
θαυμαστικων
σημειων στιξης
προειδοποιει για
επερχομενο νευρικο
κλονισμο.
απλως
μια λεξη
στο χαρτι
και να το δραμα.
γραφω
για τους νεκρους
τους αγεννητους.
μετα
τις 4.48
δε θα ξαναμιλησω
ποτε.
εφτασα
στο τελος της θλιβερης και αηδιαστικης ιστοριας
ενος μυαλου που ενταφιαστηκε σ'ενα ξενο κουφαρι
και εξαθλιωθηκε απο το κακοβουλο πνευμα της ηθικης
των πολλων.
ειμαι
νεκρη
πολυ
καιρο
τωρα.
στις
4.48.
[θα κοιμηθω]