"Γεννήθηκα στη Μόσχα. Στο βασίλειο του Στάλιν. 'Επειτα, έζησα την εποχή του Kroutchev, του Brejnev, του Andropov, του Tchernenko, του Gorbatchev, του Eltsine... Κι 'ο, τι κι αν κάνω, δεν πρόκειται να ζήσω μία δεύτερη φορά. Ας ζήσουμε λοιπόν τη ζωή μας. Και πράγματι την έζησα. Δεν ξεχνώ αυτούς που στάθηκαν καλοί μαζί μου. Ούτε αυτούς που τους συνέτριψε το παράλογο. 'Εζησα για το χορό. Δεν έμαθα ποτέ να κάνω κάτι άλλο. Ευχαριστώ αυτή τη φύση, χάρη στην οποία μπόρεσα να αντέξω, μην αφήνοντας τον εαυτό μου να συντριβεί και να συνθηκολογήσει" (Maïa Plissetskaïa).
Το επίσημο πορτρέτο της Maïa Plissetskaïa στο Θέατρο Μπολσόι.
Το Θέατρο Μπολσόι. Το 1971, παρουσιάστηκε στη σκηνή του το έργο του Τολστόι 'Αννα Καρένινα, με την Maïa Plissetskaïa σολίστ σε δική της χορογραφία. Η μουσική ήταν του άντρα της Rodion Chtchedrine. Η Maïa Plissetskaïa υπέγραψε άλλες δύο χορογραφίες πάνω στη μουσική του άντρα της, εμπνευσμένες από το Γλάρο και την Κυρία με το σκυλάκι του Τσέχωφ.
Το 1937, ο Mikhaïl Plissetski, μηχανικός και πρόξενος της Σοβιετικής 'Ενωσης, πατέρας της Maïa Plissetskaïa, συνελήφθη ως "εχθρός του λαού" στις "Μεγάλες Εκκαθαρίσεις" του Στάλιν και εκτελέστηκε την επόμενη χρονιά. Η μητέρα της, Rachel Messerer, εξόριστηκε στο Καζακστάν μέχρι το 1941 με το μικρότερο της γιο σε ένα γκουλάκγ που δεχόταν τις "συζύγους των εχθρών του λαού". Σε ηλικία 13 ετών, η Maïa Plissetskaïa καταφεύγει στην οικογένεια της θείας της Soulamith Messerer, επίσης μπαλαρίνα, και του θείου της, που ήταν από τους καλύτερους δασκάλους του Μπολσοί, και προσανατολίζεται φυσιολογικά στο χορό. 'Οταν χρειάστηκε να χορέψει αργότερα μπροστά στον Στάλιν τη μέρα των γεννεθλίων του, "είχε -όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία της- πεθάνει από το τρακ της, γιατί το παρκέ ήταν κανονικό παγοδρόμιο, ενώ είχε συνέχεια τα μάτια καρφωμένα στο κοινό για να δει ποιος θα μπορούσε να ευθύνεται για τη δυστυχία της οικογενιάς της".
Η Maïa Plissetskaïa με τη μητέρα της και τον αδελφό της Αλέξανδρο.
Στην Κούβα με τον Fidel Castro. "Χόρευα σε κλασικά έργα, αλλά το ονειρό μου ήταν να κάνω σύγχρονο χορό, πράγμα μη ρεαλιστικό όταν ήμουν νέα. Γνωρίζαμε τον Balanchine ή τον Bejart, αλλά ήταν απρόσιτοι για μας". Το 1967, χάρη στον κουβανό χορογράφο Alberto Alonso που συναντάει στη Μόσχα, η Maïa Plissetskaïa παρεκκλίνει για πρώτη φορά από το κλασικό ρεπερτόριο. Ο Alonso δημιουργεί για κείνη το έργο Carmen-Suite. Επειδή προέρχεται από "αδελφό" καθεστώς, το έργο επιτρέπεται, αλλά προκαλεί αντιδράσεις σην πουριτανική νομενκλατούρα. "Η Κάρμεν, όπου κάθε χειρονομία, κάθε βλέμμα, κάθε κίνηση είχε ένα νόημα, διέφερε από τα άλλα μπαλέτα όπου έπρεπε κυρίως να εκτελούνται τα βήματα. Η Σοβιετική 'Ενωση δεν ήταν προετοιμασμένη για τέτοιου είδους χορογραφίες. Η εξουσία πανικοβλήθηκε" (Maïa Plissetskaïa, στην αυτοβιογραφία της 'Εγώ η Maïa Plissetskaïa).
Από τη σοβιετική ταινία Maïa Plissetskaïa, με την τέχνη του μπαλέτου.
Η Λίμνη των Κύκνων. Σε περισσότερες από 800 παραστάσεις, η Maïa Plissetskaïa ερμήνευσε μοναδικά το ρόλο της Odette/Odile.
Φωτογραφία για τη Vogue από τον Irving Penn.
La rose malade (Το άρρωστο τριαντάφυλλο), μία χορογραφία του Roland Petit ειδικά για την Maïa Plissetskaïa. Εδώ με τον Rudy Bryans. Φωτ. Andre Perlstein.
Στην Αργεντινή στο Stadium Luna Park.
Φωτ. Richard Avedon.
Φωτογραφία του Cecil Beaton για τη Vogue (1964).
Catherine Deneuve, Yves Saint -Laurent, Maïa Plissetskaïa.
Montserrat Caballé, Rudolf Noureïev, Maurice Béjart.
Το Bolero του Ravel, χορογραφία του Maurice Béjart με την Maïa Plissetskaïa.
Με τον άντρα της Rodion Chtchedrine.
Γκαλά για τα 80 χρόνια της Maïa Plissetskaïa στο Κρεμλίνο με διεθνή αστέρια του μπαλέτου. Η Maïa Plissetskaïa χόρεψε το Ave Maïa, μία χορογραφία που της είχε αφιερώσει ο Maurice Béjart.
Ο Θάνατος του Κύκνου
Η Λίμνη των Κύκνων στο Τόκυο το 1986 (όταν η Maïa Plissetskaïa ήταν 61 ετών).