Γεννήθηκα εδώ, στην Αθήνα, και μεγάλωσα στη Σύρο.Σε ένα πολύ ωραίο περιβάλλον, με μια γιαγιά λίγο περίεργη - έφυγε στα 20 της και πήγε στην Ινδία και επέστρεψε στα 40 της. Μεγάλωσα μέσα στο σπίτι της, παίζοντας με τα ρούχα της, τα κρινολίνα, τις δαντέλες και τα φουστάνια. Έβαζα, έβγαζα, δεν υπήρχε κι άλλο κορίτσι στην οικογένεια, οπότε αλώνιζα εκεί μέσα.
Κάπως έτσι ξεκίνησε. Ο παππούς μου ήταν δάσκαλος και με έβαζε να ζωγραφίζω, ήταν κι η μάνα μου από κοντά με τις πλαστελίνες, θυμάμαι ότι έπλαθα κοσμήματα και τα φόραγα στις κούκλες που έφτιαχνα μόνη μου με πηλό και μετά τις έκανα τοτέμ. Τους έβαζα κολιέ, βραχιόλια, σκουλαρίκια, διάφορα. Κράταγε ώρες πολλές το παιχνίδι μου. Και η ζωγραφική. Η μάνα μου μου είχε δασκάλα ζωγραφικής από τριών, μέχρι τα δεκαεπτά μου. Όταν με έδερναν ή με μάλωναν και με έβαζαν τιμωρία, πήγαινα και ζωγράφιζα ή έκανα πράγματα με τα χέρια μου.
Αυτό που ήθελα να κάνω από μικρή ήταν να πάω στην Καλών Τεχνών, ήταν ξεκάθαρο μέσα μου. Οπότε το έκανα. Σπούδασα αρχιτεκτονικό σχέδιο. Σε σχέση με το κόσμημα δεν έχω κάνει κάποιο πανεπιστήμιο, αυτό βγαίνει από μέσα μου. Παρακολούθησα διάφορα καλλιτεχνικά σεμινάρια και εδώ και στο Λονδίνο, για πηλό και γλυπτική. Κάποια στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με το χρυσό έμεινα δυο χρόνια δίπλα σε έναν τεχνίτη, καθημερινά, 7 με 2, για να μάθω αργυροχρυσοχοΐα.
Παντρεύτηκα πάρα πολύ μικρή και πηγαινοερχόμουν στο Λονδίνο επειδή ήταν εκεί η δουλειά του άντρα μου. Δεν έζησα στο εξωτερικό, ήμουν σε ένα συνεχές πήγαινε-έλα, αλλά έχω ταξιδέψει πάρα πολύ. Τα ταξίδια είναι η μεγάλη μου αγάπη. Μπορώ να σου πω ότι γι' αυτά ζω. Έχω πάει σε όλη την Ευρώπη, Κίνα, Μπαλί, Ταϊλανδή, Αμερική... Και αύριο το πρωί να μου πεις φεύγουμε, μέσα, φεύγουμε...
Η άλλη μου αγάπη είναι οι αγορές του κόσμου, τα flee markets.Βρίσκω πολλά πράγματα για τη δουλειά μου, ιδέες, υλικά. Από χρυσό και διαμάντια, κλωστές, ελαστικά, μέχρι αρμαφλέξ, σύρματα, μαλλιά, μπρούντζο, κεραμικό, δεν έχω περιορισμό με τα υλικά, πειραματίζομαι με τα πάντα.
Πρώτα ασχολήθηκα με τη ζωγραφική και τη γλυπτική, αλλά πάντα το διάλειμμά μου ήταν το κόσμημα. Το προτιμώ, και τώρα πια μόνο κόσμημα κάνω. Με τη μόδα ασχολήθηκα το 1997 που ξεκίνησα να κάνω κάποιες συλλογές κοσμημάτων για τα show της Λουκίας, συνεχίστηκε με τον Ελευθεριάδη και μετά την ίδρυση του Συλλόγου Σχεδιαστών έγινα ένα από τα μέλη. Το 2004 ξεκίνησα να δουλεύω με τον Filep Motwary. Κάποια στιγμή παλιά, όταν ήμουν 22, είχα κάνει δυο σειρές για τον Πολατώφ, αλλά σταμάτησα, γιατί μεγάλωνα το παιδί.
Γιατί κόσμημα; Γιατί έπαιζα με αυτό. Στο σπίτι της γιαγιάς μου είχε πάρα πολλά υλικά. Θυμάμαι κάτι τεράστια κουτιά με χάντρες, με κουμπιά, με δαντέλες, δαντελάκια, κι εμένα να τα ράβω, να φτιάχνω πράγματα. Δεν έβρισκα και τίποτα που να με συγκινεί στο περιβάλλον γύρω μου, ήταν όλα πολύ κλασικά. Τα πρώτα τα έφτιαξα για μένα, αλλά μπήκα αμέσως στην παραγωγή και στο εμπόριο επειδή είχα ήδη τρία μαγαζιά κι έτσι δεν άργησα να τα πουλήσω.
Όσο μεγαλώνω απλοποιώ πολύ τα πράγματα: το πώς ντύνομαι και το πόσο το ψάχνω. Στα νιάτα μου μπορούσα να κρίνω έναν άνθρωπο από την εικόνα του, τώρα πια δεν το κάνω. Πολλές φορές η εικόνα μας παρασύρει, δεν είναι πάντα αληθινή. Έχω γνωρίσει πολλούς ελκυστικούς ανθρώπους που δεν ήταν τίποτα πέρα από αυτό που βλέπεις, και ανθρώπους που πραγματικά δεν τους εξετίμησα με τη μία και στο δρόμο είδα ότι άξιζαν πάρα πολλά.
Οι φίλοι είναι πολύ μεγάλο πανεπιστήμιο, οι σχέσεις μας. Μου δίνουν δύναμη. Και το παιδί μου μου έχει δώσει πάρα πολλές φορές δύναμη όταν φτάνω στα δύσκολα. Το ίδιο και η αγάπη που δίνεις και παίρνεις. Μέσα απ' τους φίλους σου δοκιμάζεις τον εαυτό σου, καθρεφτίζεσαι σε πάρα πολλά πράγματα και βλέπεις ποιος είσαι. Νομίζω ότι όσο πιο πολύ μεγαλώνει κανείς τόσο πιο εύκολα κατασταλάζει μέσα στις σχέσεις του και διακρίνει πιο γρήγορα τι του κάνει και τι όχι. Διώχνω ανθρώπους απ' τη ζωή μου όταν πια δεν καθρεφτίζω κάτι δικό μου σ' αυτούς.
Η ζωή μας αλλάζει καθημερινά. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που περνάνε, γεγονότα. Την έχω φτάσει στο μηδέν και την έχω ξεκινήσει από την αρχή και απ' το τίποτα γύρω στις πέντε φορές. Έχω παντρευτεί κι έχω χωρίσει τρεις φορές, αν λέει κάτι αυτό. Νομίζω ότι πάντα τελειώνουν κάποιοι κύκλοι και αρχίζουν κάποιοι άλλοι. Οι άνθρωποι και οι συγκυρίες που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή στο δρόμο μας μας βοηθούν να δούμε το δικό μας «μέσα».
Τώρα πια ναι, είμαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Είμαι ήρεμη και γαλήνια και ξέρω τι μπορώ να κάνω. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν πια, οπότε έχουν κατέβει πολύ οι τόνοι. Παλιά είχα άγχος, αλλά τώρα έχει τελειώσει. Δεν κρατάω μέσα μου πράγματα. Ποτέ. Δεν τραβάω τέτοια σακιά πίσω μου.
Αυτά που φτιάχνω είναι για τη γυναίκα που περπατά στο δρόμο, την καθημερινή, που είναι όπως οι φίλες μου ή εγώ. Θα μου πεις πώς να βάλει όλα αυτά τα τεράστια πράγματα, δεν ξέρω, δεν το σκέφτομαι, επειδή και οι άνθρωποι που τα παίρνουν και οι φίλοι μου δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τα φοράνε. Δεν έχω σκεφτεί ότι μπορεί να είναι περιοριστικό το μέγεθος.
Η Ζάντρα Ρόουντς ήταν μία από τις γυναίκες στις οποίες ήθελα να μοιάσω, κι ας μην ταυτίζομαι με πρότυπα. Θαύμαζα τη δουλειά της από τότε που ήμουν 23, κι ήταν πολύ τιμητικό που μπήκε στο site και με επέλεξε κι έγραψε τόσο καλά λόγια. Αν πάω στην Αγγλία θα προσπαθήσω να τη συναντήσω. Μου άρεσε επίσης και η Μαρουλίνα, η οποία έφτιαχνε κοσμήματα στη Μύκονο για πολλά χρόνια κι ήταν πολύ μπροστά απ' την εποχή της...
Δεν πιστεύω στην τύχη. Πιστεύω στη δουλειά. Κι ευτυχώς, τώρα πια δεν έχω φόβους.Έχουν σταματήσει οι φόβοι μου κι αυτό το θεωρώ πολύ μεγάλη επιτυχία. Πιστεύω ότι η ζωή είναι για να την αντιμετωπίζεις, αν τη φοβάσαι δεν θα σου δείξει καλό πρόσωπο. Το κατάφερα με αρκετή δουλειά μέσα μου. Έλεγα πάρ' το φόβο αγκαλιά και προχώρα μπροστά...
Πιστεύω στο Θεό, σε μια δύναμη που έχουμε οι άνθρωποι μέσα μας που μερικές φορές φτάνει στο Θείο. Άλλωστε, αλλιώς δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε. Ξέρεις κάτι; Όταν είμαι στη Σύρο ή όταν βρεθώ στην επαρχία, πάω συχνά σε εκκλησία. Μου αρέσουν οι εκκλησίες, με ηρεμούν, ειδικά τα ξωκλήσια. Νομίζω ότι είναι χώροι πολύ φορτισμένοι ενεργειακά.
Παλιά ερωτευόμουν εύκολα, έπεφτα σε κάτι τέτοια: κλάματα, δυστυχίες, πόνους. Τώρα πια όχι. Δυστυχώς, δεν μου έχει συμβεί τελευταία.
Μου αρέσουν τα ταξίδια, να περπατάω στη φύση, να είμαι κοντά στη θάλασσα, να μαζευόμαστε τα βράδια με φίλους και να συζητάμε. Μου αρέσει να μαγειρεύω. Φτιάχνω ωραία ριζότα και τέλειες σαλάτες...
Την αισθητική μου την προσβάλλουν μόνο τα σκουπίδια. Έχουν πάψει πια να με προσβάλλουν πράγματα στην πόλη, έχω μάθει να βλέπω μέσα από αυτό το άσχημο, να κάνω τρύπες και να βλέπω καλές γωνιές.
Μου αρέσει η Αθήνα, έχει την Ακρόπολη και θεωρώ μεγάλη τύχη το ότι μπορείς να μείνεις σε απόσταση 2-3 χιλιομέτρων γύρω της. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο αυτή η δόνηση που παίρνεις, με μια βόλτα νιώθεις ότι έχεις φορτίσει για τις επόμενες τρεις μέρες. Δυστυχώς, και το λέω με πολύ μεγάλη λύπη, οι νέοι δεν ανεβαίνουν μέχρι εκεί εύκολα. Κάθεσαι σε ένα βράχο και κοιτάς την Αθήνα και καθαρίζει όλη σου η ψυχή.
Κυκλοφορώ πολύ με τα πόδια και δεν φεύγω από το κέντρο, ποτέ. Η αγαπημένη μου βόλτα είναι βράδυ από το Κολωνάκι στο Ζάππειο, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, και επιστροφή από Θησείο. Το παραπέρα είναι ταξίδι.