Πείτε μας μερικά πράγματα για την ιδιαίτερη αυτήπαράσταση που θα παρουσιαστεί για μία βραδιά(30/3) στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης».
Είναι μια παράσταση που θυμίζει και καταγράφει μέσα από την τέχνη την ηρωική, πολιτική και ποιητική προσωπικότητα του Αλέξανδρου Παναγούλη. Τιμά, για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή, την «αγιασμένη» μνήμη ενός πραγματικού αγωνιστή. Είναι ένα χρέος, ένα πρόσταγμα, μια ανάγκη.
Τι είναι αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρονστο έργο που έγραψε και σκηνοθετεί ο ΔήμοςΑβδελιώδης;
Η παράσταση αυτή ξεκίνησε από μια ιδέα δική μου να ανεβάσω την «ηρωική» αυτή μορφή μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, της δημοσιογράφου Οριάνας Φαλάτσι.Όταν τηλεφώνησα στον Δήμο Αβδελιώδη και του ζήτησα να το σκηνοθετήσει (όχι αβασάνιστα), μου είπε «Θα το έκανα, αλλά με τον Αλέξανδρο Παναγούλη στην αρχετυπική του διάσταση» και μου πρότεινε το βιβλίο του Κώστα Μαρδά Aλέξανδρος Παναγούλης, ΠρόβεςΘανάτου. Το εξαιρετικό αυτό έργο ήταν ένα πολύτιμο εργαλείο για εμάς, με πλούσιο υλικό. Έτσι κι έγινε.
Θεωρώ πολύ σημαντική τη συνεργασία μου με τον Δήμο Αβδελιώδη και τον ευχαριστώ γιατί το ταξίδι μας είχε και μακρύ και δύσκολο δρόμο. Να πω εδώ ότι τα τραγούδια της παράστασης του Βαγγέλη Γιαννάκη ακούγονται από την υπέροχη φωνή του Παντελή Θαλασσινού, με ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής.
Τι αντιπροσωπεύει για εσάς ο Αλέξανδρος Παναγούλης;
Αντιπροσωπεύει τον ήρωα των νεανικών και φοιτητικών μου χρόνων, που με συγκλόνισε όταν στις 13 Αυγoύστου του ’68 αποπειράθηκε να σκοτώσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο και κατόπιν υπέστη, αλλά και άντεξε, τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια την περίοδο της χούντας. Είναι ο σεμνός και μετριόφρων άνδρας με το γερακίσιο μάτι, ο ντροπαλός, που καθόταν δίπλα μου όταν, μετά την πρεμιέρα του έργου Μαθήματα Γάμου,τρώγαμε στην ταβέρνα Ρούγα παρέα με τη Μελίνα, τον Ντασέν, τη Φλέμινγκ και άλλους. Είναι επίσης ο «περίεργος» και απροσδόκητος θάνατός του που με συγκλόνισε την 1η Μάη του ’76 και που πάγωσε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο. Από τότε ο Αλέκος, όπως και ο Σωτήρης Πέτρουλας και ο Σάκης Καράγιωργας, που ήταν καθηγητής μου στην Πάντειο στο μάθημα της Δημόσιας Οικονομίας, στάθηκαν φωτεινοί φάροι στη ζωή μου.
Η ζωή, η προσωπικότητα και οι αγώνες του Αλέξανδρου Παναγούλη εμπνέουν ακόμα τους ανθρώπους ή το παράδειγμά του έχει ξεχαστεί;
Πιστεύω πως, αν ζούσε σήμερα ο Παναγούλης, η κατάσταση θα ήταν τελείως διαφορετική. «Ανησυχώ για το πολιτικό αύριο της πατρίδας μου» είχε πει και ακόμα πως «η πολιτική στη χώρα μας στηρίζεται στον φανατισμό που ναδεικνύει και συντηρεί τους ιδιοτελείς και τους ασυνείδητους». Δυστυχώς, όμως, ζούμε σε μια εποχή λήθης. Δεν υπάρχει ιστορική μνήμη. Αυτό θέλησα να κάνω, να ταράξω τη γαλήνη του Αλέξανδρου Παναγούλη και μετά από 37 χρόνια να την ανασύρω από τη λησμονιά.
Η πίστη σε μια ιδέα μπορεί να μας βοηθήσει ναυπομείνουμε την όποια σωματική και ψυχική καταπίεση; Πόσο σημαντικό είναι να πιστεύεις καινα αφιερώνεσαι απόλυτα σε μια ιδέα;
Δεν είναι συνηθισμένο να πεθαίνεις για μια ιδέα και πεθαίνοντας να λες στους βασανιστές σου, «το ωραιότερο κύκνειο άσμα ενός πραγματικού αγωνιστή είναι ο επιθανάτιος ρόγχος μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα».
Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», Πειραιώς 206, Ταύρος, 210 3418550, 30/3. Ώρα παράστασης: 21:00, εισ.: €15,
www.mcf.gr