Το 2018 ήταν μεταξύ άλλων και η χρονιά του #MeToo όπου άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου με τις αλυσιδωτές αποκαλύψεις για την βίαιη και επιθετική (και κακουργηματική) συμπεριφορά ανδρών επιφανών στα πέριξ του Χόλιγουντ. Και δύο από τους πιο «επιφανείς» κατηγορούμενους (που στο μυαλό τους προφανώς αποτελούν θύματα κάποιας πολιτισμικής σκευωρίας) δεν μας άφησαν να ξεχάσουμε τις κατηγορίες αυτές ούτε μέσα στις γιορτές.
Τα Χριστούγεννα έκανε την εμφάνιση εκείνο το περίεργο και απροσδιόριστα νοσηρό βίντεο με τον Κέβιν Σπέισι ως Φρανκ Άντεργουντ (ο χαρακτήρας που υποδυόταν στο House of Cards πριν τον διώξουν από τη σειρά) να μας λέει στο διάγγελμά του ότι «προσπάθησαν να μας χωρίσουν, αλλά η σχέση που είχαμε παραήταν δυνατή», ενώ από χθες γίνεται ο κακός χαμός με ακουστικό υλικό που διέρρευσε από πρόσφατη ζωντανή εμφάνιση του κωμικού Louis C.K. όπου ακούγεται να «τα χώνει» σε διάφορες μειονότητες χωρίς καν τη συνήθη δικαιολογία των κωμικών ότι υποδύονται έναν αντιδραστικό ρόλο.
Όσο κι αν θέλει να δικαιολογήσει κάποιος το ρεπερτόριο του Louis C.K., είναι δύσκολο από τη στιγμή που μοιάζει ο ίδιος να επιλέγει συνειδητά να ενταχθεί σε κάποιο γκρουπ «καταπιεσμένων ρατσιστών» ή «καταπιεσμένων σεξιστών» (μιλάμε για τέτοια ακραία οξύμωρα σχήματα») από τα άπειρα που υπάρχουν πλέον στους καιρούς μας για να ξερνάνε χολή και μίσος με την αιτιολογία της «θυματοποίησης» τους από το κυρίαρχο δήθεν δεσποτάτο της «πολιτικής ορθότητας».
Όπως έγραψε σ΄ ένα tweet ένας άλλος κωμικός, ο Νταν Τέλφερ: «Το μόνο που χρειάστηκε για να περάσει ο Louis C.K. από το "άντε γαμήσου Τραμπ" στο να ακούγεται ακριβώς όπως εκείνος, ήταν οι αποκαλύψεις για τις σεξουαλικές επιθέσεις του».
Τι είπε λοιπόν ο (πρώην) αγαπητός μας κωμικός σ' αυτή την πρόσφατη performance; Και τι δεν είπε...
Για τους επιζώντες μαθητές της σφαγής στο Πάρκλαντ της Φλόριντα όπου έχασαν τη ζωή τους 17 παιδιά και μέλη του προσωπικού του σχολείου:
Δεν είστε ενδιαφέροντες επειδή πήγατε σε ένα γυμνάσιο όπου σκοτώθηκαν παιδιά. Εσείς τη γλυτώσατε. Τρέξατε να ξεφύγετε σπρώχνοντας και κάποιον χοντρούλη να φύγει από τη μέση. Και πρέπει εγώ τώρα να σας ακούω να γκρινιάζετε;
Για την «κακομαθημένη» και «στριφνή» νεολαία και τα άτομα που επιθυμούν να προσδιορίζονται χωρίς γένος και συγκεκριμένη έμφυλη ταυτότητα:
Οι νέοι είναι τόσο βαρετοί. Σου λένε συνέχεια, «α, δεν μπορείς να το πεις αυτό». Τι είσαι παιδάκι μου; Καμιά γριά; «Αυτό που λες είναι ανάρμοστο». Άντε γαμήσου! Παιδί είσαι! Πήγαινε κάνε τις αλητείες σου αντί να μου λες πώς να σου απευθύνομαι, λες και είσαι γαλαζοαίματο. «Να μου απευθύνεσαι ως "αυτοί"», λένε «γιατί προσδιορίζομαι ως ουδέτερο φύλο». ΟΚ, ΟΚ, ΟΚ. Και μένα να μου απευθύνεσαι ως "εκεί" γιατί προσδιορίζομαι ως τοποθεσία. Και η τοποθεσία είναι το μουνί της μάνας σου.
Λέει κι άλλα «νόστιμα», όπως για παράδειγμα ότι «οι Ασιάτες έχουν μικρό πουλί επειδή βασικά είναι γυναίκες» ή ότι δεν μπορεί να ζήσει πια στη Νέα Υόρκη και πήγε στη Γαλλία για να ξεφύγει από την αποδοκιμασία των συμπατριωτών του αλλά κι εκεί τον έκαναν να νοιώθει άσχημα που δεν γνωρίζει γαλλικά και επίσης οι Γάλλοι έχουν τη συνήθεια να χώνουν το θερμόμετρο στον κώλο κλπ..
Γενικά, πρόκειται για μια πικρόχολη και αντιδραστική λιτανεία από τον άνθρωπο που πριν γίνουν οι αποκαλύψεις για το βίτσιο του να τον βγάζει ξαφνικά και να τον παίζει ενώπιον σαστισμένων γυναικών, υπήρξε στις παραστάσεις του υπόδειγμα προοδευτικότητας και συμπόνιας χωρίς να χάνει την σατιρική αιχμή του και χωρίς να επιτίθεται σε εύκολους και ανίσχυρους στόχους.
Οι αντιδράσεις ήταν πολλές και αναμενόμενες – και δικαιολογημένες. Ο Matt Zoller Seitz, ο εξαίρετος κριτικός του περιοδικού New York έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο «χεσίδι» στον κωμικό, το οποίο καταλήγει ως εξής: «Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που θα γράψω ποτέ είτε για τον Κέβιν Σπέισι είτε για τον Louis CK, μέχρι να καταδικαστούν σε αίθουσα δικαστηρίου ή μέχρι να χρειαστεί να γράψω τις νεκρολογίες τους».
Όσο κι αν θέλει να δικαιολογήσει κάποιος το ρεπερτόριο του Louis C.K., είναι δύσκολο από τη στιγμή που μοιάζει ο ίδιος να επιλέγει συνειδητά να ενταχθεί σε κάποιο γκρουπ «καταπιεσμένων ρατσιστών» ή «καταπιεσμένων σεξιστών» (μιλάμε για τέτοια ακραία οξύμωρα σχήματα) από τα άπειρα που υπάρχουν πλέον στους καιρούς μας για να ξερνάνε χολή και μίσος με την αιτιολογία της «θυματοποίησης» τους από το κυρίαρχο δήθεν δεσποτάτο της «πολιτικής ορθότητας». Ανοησίες. Η μοχθηρία και η αντίδραση είναι ο εύκολος δρόμος και ο πιο σίγουρος για να χάσεις όποιο δίκιο σου έχει απομείνει. Κρίμα ρε Λούι, αλλιώς μας τα' λεγες.