Πάει κι ο Tom Petty στα 66 του κι αυτός από καρδιακή ανακοπή. Υπήρξε σημαντικός μεσ' στο πάνθεο της ροκ μουσικής κι ας τον σνομπάραμε τρομερά για μία περίοδο - τόσα ξέραμε, τόσα ομολογούσαμε, έφηβοι που είχαν κολλήσει άσχημα με τους χιπο-ροκάδες και οτιδήποτε ερχόταν από το 1975 και πάνω, κοβόταν ασυζητητί.
Ο Tom Petty έπαιζε κλασικό ροκ πολύ λάιτ για τα γούστα μας. Τον είχαμε σαν κάτι μεταξύ Joan Jett (στην καλύτερη) ή και σαν τον Jon Bon Jovi (στη χειρότερη). Ίσως είναι που παιζόταν στο MTV στις αρχές του '90 στη χώρα μας, μπορεί και στα κλαμπ κάποιο απ' τα τραγούδια του, που τώρα δε μπορώ να θυμηθώ ακόμη κι αν ανατρέξω σ' ολόκληρη τη δισκογραφία του, αρχής γινομένης από το 1976 μέχρι το 2014.
Αρχίσαμε να τον αγαπάμε και να ενδιαφερόμαστε περισσότερο όταν έπεσε στα χέρια μας το Vol. 1 άλμπουμ της σούπερ μπάντας Traveling Wilburys του 1988. Θέλετε ονόματα που αποτελούσαν τη μπάντα αυτή; Ο θρυλικός Roy Orbison, ο μέγας Bob Dylan, ο ευφυής Jeff Lynne από τους Electric Light Orchestra, ο Tom Petty ως ο μικρότερος της παρέας και ο φανταστικός George Harrison από τους Beatles. Μια μπάντα δηλαδή που δεν γίνεται να συσταθεί κάθε μέρα, για την ακρίβεια ούτε κάθε χρόνο όσα χρόνια κι αν περάσουν! Βασικά ένας δίσκος με όλα τα κομμάτια ένα κι ένα: Το ''Handle with care'' με τους Orbison - Harrison, το ''Tweeter and the monkey man'' που σφράγισε ο Dylan, αλλά και το ''Last night'', το ντουέτο του ''παλιού'' Orbison με τον ''νέο'' Petty.
Είναι τελικά που η μουσική του Tom Petty συνομίλησε με τον παιδικό πληθυσμό άγριων και σκληρών συνοικιών, μέσα σε σπίτια με οικογένειες που ούτε στον ύπνο του δεν θα είχε δει ή που ίσως να έμοιαζαν τάλε κουάλε με τη δική του οικογένεια.
Εκεί κάπου τα προσωπικά άλμπουμ του Tom Petty άρχισαν να καταφτάνουν δίχως συλλεκτική ευλάβεια, αλλά με ζωηρό ενδιαφέρον, καθαρά προς ενημέρωση: Πρώτα το ''Long after dark'' του '82 με το κόκκινο εξώφυλλο, ομοίως το προηγούμενο ''Hard promises'' του '81, άντε και το σάουντρακ από το ''She' s the one'' του '96, ένα φιλμ που το είχαμε χαρακτηρίσει μεγάλη χαζοαμερικανιά. Έκτοτε το χάος συγκριτικά με άλλους ρόκερς, μεταγενέστερους του Tom Petty, που κέρδιζαν έδαφος στις προτιμήσεις μας όσο βαδίζαμε προς την ενηλικίωση. Τι να μας έλεγε δηλαδή ο Tom Petty με τα ροκενρολάκια του την περίοδο που έσκαγαν μύτη οι Nirvana και οι Pearl Jam; Το πολύ - πολύ ν' ακούγαμε πάλι τους Black Sabbath και τους Hawkwind, συγκροτήματα που δεν έχω βαρεθεί ακόμη, ούτε απέσυρα και ποτέ το θαυμασμό μου για τα έργα τους. Τον Tom Petty με τους Heartbreakers ξαναπέτυχα πολλά χρόνια μετά, το 2011 με το καινούργιο τότε άλμπουμ τους, το ''Mojo'', που έμελλε να είναι και το προτελευταίο του. Θυμάμαι ότι είχα δημοσιεύσει μια κριτική για το δίσκο αυτό στο παρακμιακό ''ΠΟΠ+ΡΟΚ'' του Γιαννίκου - κριτική που έβλεπα πια τον Tom Petty με μεγάλη συμπάθεια.
Ας αφήσω τώρα τα καθ' ημάς κι ας πάω λίγο στον μακαρίτη που, ομολογουμένως, υπήρξε εξαιρετικός κιθαρίστας και song writer. Επιρροές του ήταν ο Elvis Presley και οι Beatles. Τον Presley τον είχε γνωρίσει προσωπικά στα 11 του, όταν προσκλήθηκε από έναν θείο του να παραστεί στα γυρίσματα μιας ταινίας με πρωταγωνιστή τον Βασιλιά του Rock and Roll. Από τους Beatles αποφάσισε να γίνει επαγγελματίας μουσικός με δική του μπάντα ύστερα από τη θέαση ενός τηλεοπτικού σόου τους.
Και το έκανε! Ο Tom Petty έφτιαξε τους Heartbreakers που γεννήθηκαν από τις στάχτες των Mudcrutch και στην ουσία ποτέ δεν τους εγκατέλειψε. Δεκατρία άλμπουμ ηχογράφησαν ως Tom Petty & The Hertbreakers, την πορεία των οποίων δεν επισκίασαν ούτε οι μόλις τρεις προσωπικοί του δίσκοι (το 1989, το 1994 και το 2006 αντιστοίχως), ούτε καν και εκείνα τα δύο άλμπουμ με την προαναφερθείσα σούπερ μπάντα των Traveling Wilburys. Ποτέ δεν ήταν μόνος του ο δημιουργός, πάντα πήγαινε πακέτο με το συγκρότημα του στον τίτλο και στην πράξη!
Τα κιθαριστικά του σόλο και οι συνθέσεις του όρισαν εποχή σε ότι ονομάστηκε heartland κίνημα στο αμερικανικό ροκ. Αν αυτός ο άνθρωπος δεν έπαιζε ροκ, σίγουρα θα έπαιζε κάντρι και μπορεί να τον γνώριζαν ελάχιστοι στη χώρα μας, όπως και σ' άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Να μην πούλαγε δηλαδή σχεδόν 100.000.000 δίσκους, ούτε να έσπαγαν τα τσαρτς κομμάτια του σαν το ''American girl'' από το ντεμπούτο άλμπουμ του.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι έσπασε μέσα μου σαν πληροφορήθηκα το θάνατο του πριν από μερικές ώρες. Ένιωσα σαν να είχα αδικήσει έναν τέτοιο μουσικό που δεν του είχα αφιερωθεί ως έφηβος ροκάς. Θα μου πεις, την ανάγκη σου είχε ο Tom Petty για να τον κλαις σήμερα...Θα συμφωνήσω, αλλά να, είναι που πήγα κατευθείαν στη δισκοθήκη μου, έβγαλα το βινύλιο του ''Hard promises'' και συγκινήθηκα, καθώς μετά από πολλά - πολλά χρόνια η βελόνα ξανακύλησε στα αυλάκια του εναρκτήριου ''The Waiting'' και του ''Letting you go'' απ' την άλλη πλευρά. Είναι τελικά που η μουσική του Tom Petty συνομίλησε με τον παιδικό πληθυσμό άγριων και σκληρών συνοικιών, μέσα σε σπίτια με οικογένειες που ούτε στον ύπνο του δεν θα είχε δει ή που ίσως να έμοιαζαν τάλε κουάλε με τη δική του οικογένεια. Ο πατέρας του, λέει, δεν ήθελε καθόλου να γίνει καλλιτέχνης ο γιος του και τον κακοποιούσε, με αποτέλεσμα ο μικρός Tom να βρίσκει καταφύγιο στη μητέρα και στον αδερφό του.
Με το θάνατο του ο Tom Petty σαν να έριξε από μακριά μια πέτρα στα βρώμικα στάσιμα νερά αυτής της πόλης. Κι ας συνέβη το μοιραίο σε νοσοκομείο της Σάντα Μόνικα στην άλλη μεριά του πλανήτη. Ένα 24ωρο πριν είχε υποστεί καρδιακή ανακοπή. Ο Tom Petty, ένας διεθνής Αμερικανός, θα γινόταν σε λίγες εβδομάδες 67 ετών.
Tom Petty - Letting you go