Το κουκουέ είναι στο πεζοδρόμιο. Έχει νεύρο, έχει θυμό, έχειπροτάσεις για την καθημερινότητα. Η Αλέκα Παπαρήγα ομιλεί περισσότερο απ' όλουςυπέρ αδυνάτων. Το ερώτημα είναι: διαβάζει ξένοΤύπο; Τα έμαθε τα νέα για το ανατολικό μπλοκ; Γιατί καλές και ουσιαστικές οιθέσεις της, αλλά είναι ελαφρώς ανιστόρητο να μένει το μαγαζί με τηνκομμουνιστική ταμπέλα απ' έξω. Μια ταμπέλα που προδίδει σύμπλεγμα ανωτερότηταςαπέναντι σε όλους τους άλλους αριστερούς, τους «οπορτουνιστές» που «δεν κάνουνρήξη». Το ΚΚΕ είναι έτοιμο για «ρήξη», αυτή είναι η σημαία του. Δεν αναφέρεται πιαστο όλον, σε μια εξέγερση, που θα έφερνε τα πάνω κάτω. Η φρασεολογία εκ τουΠερισσού αποτελεί σιωπηρή παραδοχή της αδυναμίας να ανατραπεί αληθινά ηκατάσταση. Αναγνωρίζουν δηλαδή ότι η κοινωνία ασθενεί, προτείνουν εγχείρηση, αλλάστην πράξη κάνουν μανικιούρ. Ποια η διαφορά λοιπόν από τον ΣΥΡΙΖΑ; Αν ξεχάσουμετο φολκλορικό σφυροδρέπανο και τις συνδηλώσεις του και φτάσουμε στο πρακτέο, στιςπροτάσεις για την καθημερινή ζωή, άραγε υπάρχει κάποια διαφωνία τόσο σημαντικήπου να δικαιολογεί την εμμονή της Παπαρήγα κατά των αναθεωρητών; Μάλλον όχι. Ηίδια αναγνώρισε πριν λίγες μέρες ότι «το πρόγραμμα του Συνασπισμού έχει θετικέςαιχμές που κι εμείς τις έχουμε».
Η υπεροψία του ΚΚΕ απέναντι στην εναλλακτική Αριστεράεκπορεύεται από την ιστορική συνέχεια. Το κοντέρ έχει γράψει εννέα δεκαετίες - δεκαετίεςγεμάτες σφάλματα. Όταν η Αλέκα Παπαρήγα καλεί να την ψηφίσουν άτομα πουδιαφωνούν μαζί της, έχει επίγνωση ότι ο μέσος Έλληνας ευγνωμονεί την τύχη τουπου παραδόθηκαν τα όπλα στη Βάρκιζα. Μήπως αναγνωρίζει έτσι τον πολιτικόαυτισμό του κόμματός της; Εν ολίγοις, έχει μια οικονομική θεωρία που τηνπροτείνει επιλεκτικά. Δηλαδή επιμένει στην κομμουνιστική επιγραφή προτείνοντας ολίγαστοιχεία μαρξιστικής διαχείρισης. Στοχεύει στη λεπτομέρεια. Λέει: τόσα ησύνταξη, τόση η προτεινόμενη αύξηση. Τόσος ο κατώτατος μισθός, αυτή ηαντιπρόταση. Έξυπνος χειρισμός, ελκυστικός. Αποσιωπά το καθεστώς στο οποίοπαραπέμπει ένα «κομμουνιστικό κόμμα». Ένα καθεστώς μάλλον εγκληματικό, ανλάβουμε υπ' όψιν τους ιστορικούς όπως ο Στεφάν Κουρτουά και ο Νικολά Βερτ,πρώην συντρόφους που αναθεώρησαν μετά από έρευνες, που δημοσιεύουν στη ΜαύρηΒίβλο του Κομμουνισμού.
Ας αφήσουμε τα σοβιετικά εγκλήματα, δεν είναι της ώρας.Πρέπει να αναρωτηθούμε κατά πόσο είναι εγκληματική η στάση του ΚΚΕ απέναντιστην ευρύτερη Αριστερά. Αυτήν τη στιγμή, περισσότερο από ποτέ, θα μπορούσε ναδημιουργηθεί τρίτος πόλος. Αν το ΚΚΕ έτεινε χείρα φιλίας στα άλλα προοδευτικάσχήματα, οι υπολογισμοί για τις εκλογές της Κυριακής δεν θα ήταν επτά και τρίατου ΣΥΡΙΖΑ ίσον δέκα. Η συνεργασία της ευρύτερης Αριστεράς θα μπορούσε ναπλησιάσει το παλιό όνειρο, όταν διεκδικούσαν «Β΄ κατανομή με 17%». Αντ' αυτούεπιδίδονται σε αγώνα κατατρόπωσης του Αλαβάνου, ωσάν να ήταν αυτός ο μοναδικόςεχθρός τους, χρησιμοποιώντας φρασούλες-πατρόν περί «πολιτικής της ηττοπάθειας» και«αφερεγγυότητας».
Η Αλέκα Παπαρήγα θα βγει κερδισμένη, αν ως κέρδος λογίζεταιμόνον η αύξηση του ποσοστού. Έχουν ξαναμαζευτεί κνιτόπουλα στο μαντρί, ταβλέπουμε στα φανάρια να πουλάνε «Ριζοσπάστη», μαθαίνουμε πως έχουν δύναμη στα πανεπιστήμια.Έχει τραβήξει κι άλλους, τους απεγνωσμένους που θα έριχναν «χαμένη ψήφο», κατάτην προσφιλή διατύπωση. Το ζητούμενο όμως δεν είναι τι θα έχει από Δευτέρα τοΚΚΕ. Το ζητούμενο είναι τι χάνει. Γιατί οι προτάσεις του ΚΚΕ είναι πραγματικάφιλολαϊκές, μπορούν να τραβήξουν πολύ κόσμο. Όμως το να λες σήμερα ότι είσαι«κομμουνιστής» είναι τόσο εξωπραγματικό όσο να υποστηρίζεις ότι ζει ο ΈλβιςΠρίσλεϊ.