Τελικά άλλαξα γνώμη. Δεν μπορούσα να σκοτώσω τον Ροντρίγκο και τον Ζαμπονάκη, γιατί ήταν οι μόνοι που με αγαπούσαν σε αυτό τον κόσμο. (Κι η μαμά μου - σύνολο τρεις.) Όλοι οι άλλοι με μισούσαν. Μου έστελναν απειλητικά για τη ζωή μου mail. «Στο τεύχος 94 αναφέρετε το ποίημα "Αντηλιακό" του Pedro Bial» έγραφε κάποιος ανώνυμος. Α, ναι, για να σας ευχηθώ καλή χρονιά... «Μάθετε ότι ο κύριος Bial είχε κάνει απλά τη μετάφραση του "Wear Sunscreen" που γράφτηκε από τη Mary Schmich το 1997 και εκδόθηκε σε αμερικάνικη εφημερίδα. Έγινε παγκοσμίως γνωστό το 1999 με τον τίτλο "Everybody's Free (To wear sunscreen)" από τον σκηνοθέτη στην ιδιότητα Baz Luhrmann που το μελοποίησε κατά κάποιο τρόπο». «Εντάξει φιλαράκο, κατάλαβα» είπα. «Πες τώρα πόσα θες για να μη στείλεις το mail στον εκδότη της LifΟ».
Μετά ήταν η Χρύστα. Έλεγε ότι το ποίημα ήταν της Mary Schmich και το δημοσίευσε στη «Chicago Tribune». H Karina R, αντίθετα, stand up comedian, έγραφε ότι το ποίημα το έγραψε «ο σκηνοθέτης και ποιητής Baz Luhrmann, και το έγραψε για μια τάξη του '99 απ' όπου αποφοιτούσε ένας συγγενής του. Το δικό μου cd του είναι του ‘99 και γράφει «To the class of ‘99. Wear Sunscreen». Ο Λευτέρης Ε., από την άλλη, έγραφε μόνο ότι το ποίημα είναι ο λόγος μιας καθηγήτριας λυκείου στις Ηνωμένες Πολιτείες για τους απόφοιτους της χρονιάς του ‘97. «Ο Pedro Bial έβαλε απλά τα δικά του στοιχεία». Ένας άλλος πιο κάτω έγραφε ότι το ποίημα είναι «η ομιλία του Kurt Vonnegut σε πανεπιστήμιο». Kαι κάποιος άλλος, σε άλλο mail, έγραφε ότι κι αυτός το ίδιο πίστευε, αλλά πρόσφατα μπήκε στη Wikipedia και αποδείχτηκε ένας ακόμη αστικός μύθος, και ότι τα λόγια έχουν γραφτεί από κάποια αμερικάνα δημοσιογράφο ονόματι Mary Schmich.
Όλοι οι infomaniacs σε μένα; Γαμώτο. Μετρούσα και ξαναμετρούσα τους τραπεζικούς μου λογαριασμούς να δω πώς θα τα μοίραζα για να δωροδοκήσω όλους αυτούς (με τα δεκαπέντε ευρώ σύνολο που είχαν μέσα) για να κρατήσουν κλειστό το στόμα τους. Κι αν έχανα τη δουλειά μου; Πώς θα μπορούσα να ζήσω τον πανέμορφο κουτσό άντρα μου και τον επίσης πανέμορφο πύρκαυλο γάτο μου; Έβλεπα την καριέρα μου να γκρεμίζεται εν μια νυκτί. Πήγα στο ντουλάπι του μπάνιου και πέταξα ότι σε αντηλιακό είχα.
Τότε με πήρε τηλέφωνο η Α. ανάστατη: «Το παιδί τελικά είναι αγόρι. Ο σημερινός υπέρηχος έδειξε πέος». «Μην κάνεις έτσι», προσπάθησα να πω, «παιδί είναι και το αγόρι». Σιωπή στην άλλη άκρη του ακουστικού. «Εντάξει, μπορείς να κάνεις κι ότι δεν είναι αγόρι. Να το ντύνεις με φορεματάκια, να του αγοράζεις κούκλες... Μετά κάνει και μια εγχειρησούλα... Ούτε η πρώτη θα ‘ναι ούτε η τελευταία που γεννήθηκε κατά λάθος αγόρι...». Ανησυχητική σιωπή. «Ok, ok» κατέληξα. «Ρίχ' το». «Δεν γίνεται» ακούστηκε τελικά η φωνή της Α. απ' το υπερπέραν. «Το παιδί είναι κρυστάλλινο». «Κρυστάλλινο; Ακόμη καλύτερα. Γέννησέ το, ρίξτου μια αγκωνιά σφυρίζοντας από την άλλη πλευρά και μετά πες σε όλους ότι το παιδί σου έπεσε απ' το κρεβάτι κι έσπασε... Για μισό λεπτό... Τι κρυστάλλινο;» το ξανασκέφτηκα. «Τα κρυστάλλινα είναι τα παιδιά που θα σώσουν τον κόσμο» είπε σοβαρά η Α. Εξήγησε ότι έμαθε ξαφνικά ότι θα γεννήσει κρυστάλλινο παιδί από μια τύπισσα που μπορεί να επικοινωνεί με αγγέλους. Με αγγέλους; «Ναι, είναι το νέο τρεντ στην πόλη. Όλες πια σε αυτή πηγαίνουν να δουν ποιος είναι ο προστάτης-άγγελος του παιδιού τους. Η τύπισσα τις βάζει στην πέμπτη διάσταση και οι έγκυες μιλούν με τους αγγέλους των παιδιών». Δεν το ‘χα πει; Η γενιά μου δεν έπρεπε να είχε πάρει τόσα ψυχεδελικά στα rave πάρτι!
«Δηλαδή πόσα κρυστάλλινα παιδιά πρόκειται να γεννηθούν στην πόλη;» ψέλλισα. «Δεν ξέρω. Πάντως είναι και πολλά ίντιγκο. Τα ίντιγκο έχουν πνευματικές ικανότητες. Κάτι σαν μέντιουμ».
Τέλος πάντων, είπα ότι θα πηγαίναμε μαζί στη συνεδρία όπου θα έμπαινε στην πέμπτη διάσταση και θα επικοινωνούσε με τον άγγελο του παιδιού της. Για το Μάρτιο υπήρχε κενή θέση, είπε η Α, αλλά είχε βάλει μέσο μήπως η κυρία που επικοινωνεί με τους αγγέλους μπορεί να τη δεχτεί για το Φεβρουάριο. Αθάνατη Ελλάδα. Μέσο και για τους αγγέλους! Αν και εγώ ήξερα ήδη ποιος ήταν ο προστάτης άγγελός μου. Ο πιο τεμπέλης. «Εδώ με καταστρέφουν για ένα γαμημένο αντηλιακό, κι εσύ κοιμάσαι;» θα του έλεγα στην πέμπτη διάσταση. Ή μήπως να του ζητούσα κι εγώ κανένα κρυστάλλινο παιδί; Αν είσαι μάνα κρυστάλλινου παιδιού, σαν Παναγιά θα σ' έχουν. Αλλά σίγουρα πάλι θα τα γαμούσε ο δικός μου άγγελος και τελικά θα γεννούσα κανένα γυάλινο παιδί. Ή πλαστικό. Παιδί μιας χρήσεως. Όταν λερώνεται, το πετάς.
(συνεχίζεται)
Ο Λευτέρης Ελευθερίου, η Karina Rubinstein, η Χρύστα, ο Δημήτρης Χωριανόπουλος και ο καλός μας Στριμένος Ανώνυμος να επικοινωνήσουν ξανά με τη συντάκτρια. Έχουν κερδίσει από ένα σούπερ αντηλιακό!